…«To ΠΑΣΟΚ υπέστη Καθολικό Μεταμορφισμό. Από την διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη και την πίστη στις σοσιαλιστικές και τις πατριωτικές αξίες κατέληξε στην αγκαλιά της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας, ακολουθώντας τις επιταγές του νεοφιλελευθερισμού στην οικονομία.
Αντί να μετασχηματίσει την ελληνική κοινωνία, μετασχηματίστηκε το ίδιο. Μια από τις εκδοχές περί τέλους της Μεταπολίτευσης απορρέει από το τέλος του ΠΑΣΟΚ, βασικούπυλώνα -και δη ριζοσπαστικού- της Μεταπολίτευσης του 1974 στην Ελλάδα.
Το ΠΑΣΟΚ σήμερα έχει χάσει την ηγεμονία που είχε παλαιότερα στην ελληνική κοινωνία, έχει αντικατασταθεί από τη Ν.Δ. στο ζήτημα της διακυβέρνησης της χώρας αφενός και την υπόλοιπη αριστερά στα κοινωνικά μέτωπα. Τέλος, όσον αφορά τα λεγόμενα εθνικά ζητήματα, η γραμμή της αποεθνικοποίησής του είναι τόσο σαφής ώστε να μην χρήζει καν επιχειρηματολογίας.
Το τέλος της μεταπολίτευσης είναι εδώ, μπροστά στα μάτια μας, άσχετα αν δεν μπορούμε να το διακρίνουμε ακόμη με ευκολία. Για το ΠΑΣΟΚ τούτο καθίσταται πιο οδυνηρό, δεδομένου ότι ήταν και είναι δομημένο, χρόνια τώρα, ως κόμμα (νομής της) εξουσίας. Με πλήρη εγκατάλειψη όποιων πολιτικών, εγκαταλελειμμένο και λεηλατημένο από την εικόνα και μόνο, θα βιώσει συγκλονιστικά ό,τι έκανε πως δεν καταλαβαίνει.
Το τέλος της όποιας πολιτικής του πρότασης, άρα και εμβέλειας, έχει χρονικό ορόσημο τις εκλογές του 2000, όπου το ΠΑΣΟΚ έφτασε στο τέλος του, πετυχαίνοντας την οριακή -και κατά κάποιους έως αμφισβητήσιμη- εκλογική του επικράτηση.
Όταν ο σοσιαλ-φιλελεύθερος εκσυγχρονιστής Σημίτης διαπίστωσε ότι οδηγείτο σε εκλογική πανωλεθρία στις εκλογές του 2004, έδωσε το δακτυλίδι της διαδοχής στον Γ. Παπανδρέου. Ο τελευταίος θεώρησε ότι έπρεπε να επισφραγιστεί η διαδοχή με δημοψήφισμα από τον «λαό», έξω από οποιεσδήποτε θεσμικές διαδικασίες θα όφειλε να έχει ένα κόμμα – Κίνημα συντεταγμένο. Ο τρόπος ανάδειξής του ως μοναδικού υποψηφίου με ποσοστά αντίστοιχα σοβιετικών καθεστώτων, καθώς και η σιωπή των κάθε λογής αξιωματούχων, έδειξε πόσο μακριά από τις λαϊκές ανάγκες και οράματα είχε καταλήξει το ΠΑΣΟΚ.
Όμως, οι «1.000.000» ψήφοι δεν ήταν αρκετοί και ικανοί για να γλιτώσει το ΠΑΣΟΚ από την εκλογική ήττα. Το τέλος της Μεταπολίτευσης είχε φτάσει, τουλάχιστον για το ΠΑΣΟΚ.
Το τέλος της Μεταπολίτευσης δεν ήλθε με μια συγκλονιστική στιγμή, με κάποιο συγκλονιστικό γεγονός, εσωτερικό ή εξωτερικό. Απεναντίας, όπως όλα τα πράγματα σε τούτο τον τόπο, ξετυλίγεται αργά και βασανιστικά μπροστά στα μάτια μας. Για το ΠΑΣΟΚ ιδιαίτερα αυτή η διαδικασία, εκτός από αργή και βασανιστική, θα είναι και επώδυνη. Η πρώτη δόση ήλθε το 2000 (τότε όλοι προσποιήθηκαν ότι δεν κατάλαβαν τίποτα). Ακολούθησε η ήττα του 2004, πάλι τίποτα. Τώρα, η τρίτη δόση εμπεριέχει και άλλα στοιχεία, δομικά -έως και υπαρξιακά. Η κρίση είναι στην αρχή της, η 11η Νοεμβρίου θα είναι απλώς ένας προσωρινός σταθμός.
Η σημερινή σύγκρουση για την προεδρία μέσα στο ΠΑΣΟΚ εξελίσσεται σε λανθάνουσα όσον αφορά τη διαμόρφωση των συσχετισμών και τις -όποιες- πολιτικές τους θέσεις. Μπροστά στην αρχική επέλαση των ανασυγκροτημένων «εκσυγχρονιστών» και του λαλίστατου -χωρίς να δεσμεύεται σε τίποτα, ούτε να λέει κάτι που να μας αφορά ως σοσιαλιστές- υποψήφιου αρχηγού τους, οι λοιπές δυνάμεις, προκειμένου να αντιταχθούν, συσπειρώνονται κυρίαρχα γύρω από τον σημερινό πρόεδρό τους.
Τι έκανε στα τριάμισι χρόνια ο Γ. Παπανδρέου (διαπρύσιος υπερασπιστής του κατάπτυστου Σχεδίου Ανάν) που αξίζει τον κόπο να τον υπερασπιστούν δυνάμεις που προέρχονται από το αριστερό ΠΑΣΟΚ; Δυστυχώς και αυτές οι δυνάμεις διακρίνονται από απουσία πολιτικής πρότασης, σχεδιασμού πλεύσης, συγκρότησης μιας αριστερής πρότασης διεξόδου, με αποτέλεσμα να παραπαίουν.
Το εναπομείναν αριστερό – οργανωμένο ΠΑΣΟΚ οφείλει να ξεπεράσει τον εαυτό του και να πράξει το αυτονόητο: να καταθέσει αριστερή πολιτική πλατφόρμα, με στόχο τη συσπείρωση και την καταγραφή του δικού του χώρου. Του χώρου των σοσιαλιστών, της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, ριζοσπαστικής και πατριωτικής.
Είναι η τελευταία ιστορική ευκαιρία να καταγραφεί το εναπομείναν σοσιαλιστικό, ριζοσπαστικό και πατριωτικό ΠΑΣΟΚ. Είναι ιστορική ευκαιρία για συζήτηση και ξεκαθάρισμα θέσεων που αφορούν τη φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ. Πριν από την όποια ανακατάληψη της εξουσίας χρειάζεται ξεκαθάρισμα, ταυτότητα, συμμετοχή και προοπτική. Στον δρόμο, ίσως βρεθεί και το (απολεσθέν) όραμα. Ώς τότε, ας αφεθεί στην άκρη η (Κίρκη) εξουσία.
Οφείλουμε να συνεχίσουμε από ‘κεί που ξεκινήσαμε, εμπνεόμενοι από τους αγώνες του ΠΑΚ, από την Ιδρυτική Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη. Πατρίδα (γλώσσα, ιστορία, πολιτισμός, φυσικό και δομημένο περιβάλλον) και Σοσιαλισμός (Εργατική χειραφέτηση, Κοινωνική Απελευθέρωση, Αυτοδιαχείριση).
Δεν είμαστε μέρος του προβλήματος του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ. Το Κίνημα μας αφορά, δεδομένου ότι είμαστε μέρος του Κινήματος -ιδρυτικά του μέλη, μέρος των δυνάμεων της Αλλαγής και των Ρήξεων».
Σήμερα, 4 χρόνια μετά, τα γεγονότα έχουν ξεπεράσει και αυτή την περιγραφή. Η συγκυβέρνηση ΓΑΠ – Ευάγγελου Βενιζέλου και η από κοινού συνευθύνη εξηγεί συν τοις άλλοις γιατί διαπιστώναμε τότε ότι οι δύο υποψηφιότητες ήταν στην ίδια λογική, στηνίδια κατεύθυνση, δεν είχαν τίποτε να πουν σε όποιον παρέμενε αριστερός και πατριώτης εντός ή πέριξ του ΠΑ.«ΣΟ».Κ. Για άλλη μια φορά υπήρξαμε Προμηθείς (από Επιμυθείς βρίθει ο τόπος…), για άλλη μια φορά μείναμε τραγικά μόνοι μιας και ο οπορτουνισμός είναι κυρίαρχη «ιδεολογία» στο εναπομείναν ΠΑ.«ΣΟ».Κ.
Με αφορμή την επέτειο της ιστορικής Διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη 1974, στη συγγραφή της οποίας η συμβολή μας είναι γνωστή, με λύπη διαπιστώνουμε την ταπεινωτική κατάληξη ενός ιστορικού εγχειρήματος που ξεκίνησε με λαμπρές προοπτικές.
- 3η Σεπτέμβρη 1974..:
Από τη Διακήρυξη ενός ιστορικού εγχειρήματος για την «απελευθέρωση» της χώρας και του λαού μας (από τα δεσμά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, από την εναντίωση στην τουρκική εισβολή στη Μεγαλόνησο, από τη λαϊκή συμμετοχή και τις δημοκρατικές διαδικασίες).
- 3η Σεπτέμβρη 2011..:
Στον «εγκλωβισμό» του ΔΝΤ και της ΕΚΤ (στον ενδοτισμό, στον νεο-οθωμανισμό, στην υποτέλεια), στην υλοποίηση του οικονομικού δόγματος: “Σοκ και δέος”. Ως κατάληξη: Θα υποστούμε και εθνικό – γεωγραφικό ακρωτηριασμό;
ΠΑ.«ΣΟ».Κ.: Ιστορικό παράδειγμα προς αποφυγήν.
Τα στελέχη του ΠΑΚ – ιδρυτικά μέλη του ΠΑΣΟΚ
Κουγιουμτζής Μιχάλης (Τ.Ο. Ρώμης) Αλεξανδρούπολη,
Λαμπρόπουλος Γιώργος (Τ.Ο. Μπολώνιας) Θεσσαλονίκη,
Παπαγιαννόπουλος Γιώργος (Τ.Ο. Φλωρεντίας) Αθήνα, Γραφείο Εθνικού Συμβουλίου το 1974,
Στρομπολάκος Βασίλης (Τ.Ο. Μονάχου) Αθήνα, εκδότης εφημερίδας «Αγώνας» επί δικτατορίας,
Τσαφούλιας Γιώργος («Φίλοι ΠΑΚ Φλωρεντίας») Πειραιάς,
Φακίτσας Λάμπρος (Τ.Ο. Μπολώνιας) Αμφιλοχία
Πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου