Χουντικές φαντασιώσεις

Βασ. Αναστασόπουλος

Πενήντα χρόνια μετά την 21η Απριλίου του 1967, θα περίμενε κανείς πως, όσοι ηδονίζονται με τις ασπρόμαυρες εικόνες των τανκς στους δρόμους της Αθήνας ή του δικτάτορα Παπαδόπουλου να επιθεωρεί τα στρατεύματα και φαντασιώνονται την αναβίωσή τους, θα γίνονταν όλο και λιγότεροι στο πέρασμα των ετών.

Φευ... Καθώς φαίνεται, αυξάνονται και πληθύνονται, «πατώντας» πάνω στη θεωρία ότι η «χούντα» που ζούμε σήμερα είναι χειρότερη από εκείνη του 1967-1974.
Πράγματι, εάν για κάτι θα πρέπει να εγκαλέσουμε τις κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης -και δη, αυτές από το 2010 μέχρι σήμερα- αυτό είναι η πολιτική τους ένδεια και η άνευ όρων παράδοση της χώρας στους ξένους δανειστές της, με αποτέλεσμα το καθεστώς που βιώνουμε σήμερα, να κάνει πολλούς να... αναπολούν την Χούντα των Συνταγματαρχών.

Δυστυχώς, η ζωή μας κύκλους κάνει και η ιστορία συνηθίζει να επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Γιατί, αν θέλουμε να μιλήσουμε για την σημερινή κατάντια της Ελλάδας, δεν μπορούμε να το κάνουμε, δίχως να αναγνωρίσουμε κάτι που παραδέχονται ακόμα και όσοι ευθαρσώς δηλώνουν «χουντικοί» και θιασώτες των στρατιωτικών καθεστώτων: ότι ήταν η Χούντα που έδωσε στην Αριστερά το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα» και που δημιούργησε την λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου», μία νομενκλατούρα, δηλαδή, αντιστασιακών ηρώων -άλλων λιγότερο και άλλων περισσότερο-, που από ψευτοκομμουνιστές μεταλλάχθηκαν σε δέσμιους των παθών του καπιταλισμού και άσκησαν εξουσία, οδηγώντας σταδιακά την χώρα στην σημερινή, δεινή της κατάσταση. Και είναι αυτή ακριβώς η κατάσταση, στην οποία οδηγήθηκε η χώρα από την Μεταπολίτευση μέχρι τις μέρες μας, που δίνει το... ηθικό πλεονέκτημα σε πολλούς να αναφωνούν: «Α, ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται!».

Το να επιχειρήσουμε άλλη μία ιστορική αναδρομή στα χρόνια εκείνα θα ήταν ίσως άσκοπο. Αντίθετα, αξίζει -για λίγο μόνο- να σταθούμε στην επιχειρηματολογία όσων εμφανίζονται να τρέφουν αισθήματα συμπάθειας για την Χούντα. Λένε, λοιπόν, μεταξύ άλλων, ότι ο κόσμος τότε κοιμόταν με τις πόρτες ανοιχτές, ότι είχε την ησυχία του... Θυμούνται, δε, ότι πολλοί -ή ακόμα και οι ίδιοι- απέκτησαν τότε τα σπίτια τους ή έβγαλαν άδειες για ταξί. Προφανώς, εκείνα τα ταξί και οι οδηγοί τους δεν πέρασαν ποτέ από το Πάρκο Ελευθερίας και τα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ... Και τα σπίτια τους μάλλον θα ήταν χτισμένα αρκετά μακριά, για να ακούσουν τις κραυγές των ανθρώπων που βασανίζονταν ανηλεώς εκεί μέσα...

Αυτή δεν είναι, άλλωστε, μια διαχρονική παθογένεια του λαού μας; Εμείς να περνάμε καλά και οι άλλοι να πάνε να... κουρεύονται. Ή, αντίθετα: αν ψοφήσει η κατσίκα η δικιά μας, να ψοφήσει και η κατσίκα του γείτονα. Τι κι αν χιλιάδες, λοιπόν, συνελήφθησαν, βασανίστηκαν, βιάστηκαν, εξορίστηκαν, τι κι αν ακόμα κάποιοι πέθαναν στα χρόνια της Χούντας; Κάποιοι άλλοι, την ίδια ώρα, έβγαζαν άδειες ταξί, αποκτούσαν σπίτια και κοιμούνταν με τις πόρτες ανοιχτές. Και δεν είδαν, δεν άκουσαν, δεν έμαθαν τίποτα...

Το μόνο παρήγορο στην όλη υπόθεση είναι πως, όσοι φαντασιώνονται ημέρες Χούντας, μπορεί να επιδιώκουν να εμφανίζονται πολλοί, μα είναι στην πραγματικότητα ελάχιστοι και η ιστορία τους έχει προ πολλού ξεπεράσει. Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, βρίσκουν την ευκαιρία να... εκτονωθούν μέσα από τα media και τα social media κι έπειτα πάλι γυρνάνε στο σκοτάδι, παρέα με τις αραχνιασμένες ασπρόμαυρες εικόνες των τανκς. Αλήθεια, αυτό κι αν είναι βασανιστήριο... Να περιμένεις ένα χρόνο στο σκοτάδι, για να επιστρέψεις για 24 ώρες στο φως. Γιατί αυτή είναι η πικρή, για εκείνους, αλήθεια. Το ξέρουμε και το ξέρουν...