Σκοπιανοί καὶ ροζαλί ελλαδοκυβερνῆτες

Γράφει ο
Γιώργος Κακαρελίδης

Πρὸς κακή μας τύχη! Διότι δὲν χωρεῖ καμμιά ἀμφιβολία: οἱ προστασιόφρονες ἡγετίσκοι, ποὺ μᾶς κυβέρνησαν καὶ κυβερνοῦν ἀπό τοῦ ἐλαφρῶς ἀνεξιχνίαστου θανάτου τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ κὶ ἐντεῦθεν, πρέπει νὰ ἦσαν ‘στόκοι’ στὰ σχολικὰ μαθήματα Γεωγραφίας, Ἱστορίας, Γλῶσσας καὶ Λογικῆς. Γι’ αὐτό ἄλλωστε τἄκαναν ρόϊδο στὴν πολιτική (ἐξωτερική καὶ ἐσωτερική), δηλαδή στίς διεθνεῖς σχέσεις, τὸν πολιτισμό, τὴν οἰκονομία καὶ τὴν Παιδεία.
Ἔτσι μικρόθωροι ὅντες, ἀνίκανοι νὰ ζήσουν καὶ νά σκέφτονται, ἔσυραν καὶ σύρουν τὴν Ἑλλάδα σὲ περιορισμό κυριαρχίας δηλαδή σὲ ἀνελευθερία (ἄλλωστε ἡ ἔννοια τῆς ἐλευθερίας εἶναι συνάρτηση τῆς ἰδιοκτησίας καὶ μετακίνησης ἐπί ἐδάφους). Καὶ λέω προστασιόφρονες, γιατί ἀποδέχονται τὴν λογική ἄσπρου – μαύρου
τῶν Μητροπολιτικῶν Κέντρων.
Τρανταχτό παράδειγμα τό Σκοπιανό. Ὅλα αὐτά τὰ κομματικά ἀδειανά μυαλά καὶ ἄψυχα μάτια, κυβέρνησης καὶ  ἀντιπολίτευσης, που ἐκπροσωποῦν ‘ἐπαξίως’ τοὺς ἀναθεωρητικούς προστάτες (ΗΠΑ, Αγγλία, Γερμανία, Τουρκία καὶ ΣλαβοΡωσσία ἤ ὅπου πιστεύουν στόν Περισσό) ‘ἀπέδειξαν’ ὅτι εἶναι εἴτε ἀνίκανοι εἴτε εξωνημμένοι. Ἀφοῦ ὅλα τὰ ἐπιχειρήματά τους εἶναι γιά νήπια καί συμποσοῦνται στὰ ἑξῆς ‘τρομερά’: α) Ἀφοῦ δεχθήκαμε (δέχθηκαν αὐτοί) σύνθετη ὀνομασία, β)τούς ἔχουν ἀναγνωρίσει τόσα κράτη γ) ἔχουν δικαίωμα αὐτοπροσδιορισμοῦ καὶ δ) δὲν εἶναι ὅλη ἡ Μακεδονία Ἑλληνική
Τὶ νὰ ἀπαντήσῃ κανείς σε ἄμυαλους; Ὅτι δὲν ἔχουμε δεχτῆ καμμιά σύνθετη, ἀλλά μόνο προσωρινό ὄνομα κι’ὁ ΟΗΕ ὑποχρεώνει τὰ Σκόπια νὰ τὰ βροῦν μὲ μᾶς, ὄχι τό ἀντίστροφο;
Ὅτι ὁ ΟΗΕ ἔδωσε τέτοια ἐντολή (μοναδική παγκοσμίως) καὶ δεν πᾶ νὰ τούς ἔχουν ἀναγνωρίσει οἱ πάντες, διότι ὠς σύστημα διεθνοῦς ἀσφαλείας δὲν θέλει ἐπ' οὐδενί νὰ βγάλῃ μόνος τὰ μάτια του καὶ νὰ τινάξῃ στὸν ἀέρα τόν ἑαυτό του καί τήν εἰρήνη, χώνοντας μέσα μιά ἐγκαιροφλεγῆ βόμβα ἀλυτρωτισμοῦ;  Ὅσο για τόν ἀυτοπροσδιορισμό, ἐγγίζουν τὰ ὅρια τοῦ γελοίου.  Διότι ὁ καθένας μπορεῖ νὰ παγιώνῃ ὅποια συνείδηση τοῦ καπνίσει. Ἡ κρατικὴ ὅμως ὑπόσταση καὶ οἱ διεθνεῖς σχέσεις δὲν εἶναι θέμα, ποὺ ἀλλάζει ἀνάλογα μέ τὶς συνειδήσεις, ὅπως τὰ ἐσχάτως ἀνακαλυφθέντα "κοινωνικά" φῦλα.
Ἀκόμη χειρότερα, ἀναφέρονται σὲ θέματα ποὺ, ὡς ἀνιστόρητους καὶ τούς ὑπερβαίνουν καὶ δὲν κατανοοῦν. Διότι τὸ Μακεδονικό εἶναι ἡ ἄλλη ὄψη του Ἀνατολικοῦ Ζητήματος. Καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ‘λυθῇ’ ἀκόμη κι ἄν τούς δώσουμε ὅλο τό ὄνομα, μαζί μέ τόν χαλβά καί τό Πανεπιστήμιο Μακεδονίας γιά ρεγάλο. Τὸ σκοπιανό, οὐσαστικά τό σλαβικό ζήτημα,  πρωτοξεκίνησε ἀπὸ τὸ συνήθειο τοῦ Βατικανοῦ νὰ θέλῃ νὰ προσυλητίζῃ (ἐδῶ Σλάβους καί τὰ ἐδάφη τους), τό γινάτι τῆς Ρωσσίας γιά ἔξοδο στὴν Μεσόγειο, παραγκωνίζοντας τὸν Σουλτᾶνο, τὴν ἐμμονή τῆς Ἀγγλίας γιά ἐπικυριαρχία, κι’ ἀπ’ ὅλους αυτούς καὶ τοὺς σύγχρονους συνεχιστές τους, προστεθείσης Γερμανίας, Βουλγαρίας καί Ἀλβανίας, ποὺ τοὺς κάθεται κομμάτι δύσκολα στό στομάχι, τὸ σχῆμα, τῆς ἔστω καὶ κουτσουρεμένης, Ἑλλάδος.
Δὲν καταλαβαίνουν οἱ ροζαλί, ὅτι συμφέρον μας (ποὺ κάποτε θὰ κατανοήσουν καὶ οἱ κοντόθωροι προστάτες) εἶναι ἡ ὕπαρξη ἀποδεδειγμένων στὸν χρόνο Πολιτισμῶν - Κρατῶν, ποὺ μποροῦν νὰ γονιμοποιοῦν κι’ὄχι ν’ἀρπάζουν. Τὰ στημένα γεγονότα τῆς κοπτοραπτικῆς τῶν ΗΠΑ, Ἀγγλίας, Γαλλίας, Γερμανίας, ἰδίως ἀπὸ τῆς Συνθήκης τοῦ Ἁγίου Στεφάνου καὶ ἐντεῦθεν, στὴν Χερσόνησο τοῦ Αἴμου (κι ὄχι Βαλκάνια) καὶ στὴν Ἀνατολική Μεσόγειο καὶ Μέση Ἀνατολή, ὅπως σύγχρονα, σὲ Ιράκ, Αἴγυπτο, Λιβύη καὶ τέλος σέ Συρία, καταδεικνύουν τὸν παραλογισμό τῶν μητροπολιτικῶν κέντρων, ποὺ ἔσυραν καὶ τὴν ὑπόλοιπη Εύρώπη, σὲ μία ἄγνωστης κατάληξης, περιπέτεια, μαζί μὲ τὴν ἀνάδειξη τῶν ἰσλαμιστῶν ὡς δύναμης.