Λαϊκισμός και Πολιτικές ηγεσίες

Γράφει η
Νίκη Καλτσόγια

Η βαρυσήμαντη δήλωση του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, που δημοσιεύθηκε με πηχυαίους τίτλους στην εφημερίδα Η Καθημερινή,  της 3^ης του μηνός με τίτλο:  «Κανείς συγγενής μου στην κυβέρνηση.  Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μιλάει στην «Κ» για το σχέδιό του, την ανανέωση στη Ν.Δ. και την αντιπαράθεση με τον Αλέξη Τσίπρα», πέραν από εύλογα πολιτικά σχόλια και ερμηνείες που αφορούσαν αυτή τη δήλωση, και γράφτηκαν άλλωστε και στον τύπο, ότι   έχουν αποδέκτη την αδελφή του κ. Ντόρα Μπακογιάννη, εξέχουσα πολιτική προσωπικότητα όχι μόνο στο χώρο του συντηρητικού αυτού κόμματος αλλά και γενικότερα, λόγω της αναγνωρισμένης προσφοράς της από υπουργικές θέσεις και άλλα
ανώτατα πολιτικά αξιώματα, θα πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά, γιατί δίνει μια ευκαιρία  να αξιολογήσουμε τη σημερινή ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Μια πρώτη αντικειμενική διαπίστωση της εικόνας που δίνει η σύνθεση της σημερινής πολιτικής μας ηγεσίας είναι ότι στα δύο πολιτικά κόμματα, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ που κυβέρνησαν τη χώρα μετά τη μεταπολίτευση μεγάλο μέρος της ηγεσίας του και κυρίως προέρχονταν από πολιτικά τζάκια, όπως πολύ απλά θα λέγαμε και ότι ο παράγοντας οικογενειοκρατία  ήταν εμφανής.  Η πολιτική σύνθεση του νεοεμφανισθέντος συνασπισμού της αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ  παρουσιάζει μια νέα εικόνα πολιτικής ηγεσίας, γενικά όμως η σύνθεση του κόμματος αυτού  αν και πρωτοεμφανιζόμενη  έχει πολλά χαρακτηριστικά της συγκρότησης πολιτικών δυνάμεων, όπως αυτές έχουν επιστημονικά μελετηθεί. Το στοιχείο των στενών οικογενειακών δεσμών  από πρόσωπα που έχουν αναδειχθεί σε  ανώτατα κυβερνητικά αξιώματα (υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς ή άλλα δημόσια  αξιώματα),  άγνωστα στην πολιτική ζωή του τόπου  και κυρίως πρόσωπα που έχουν ορισθεί ως επικεφαλής  μεγάλων κέντρων της δημόσιας διοίκησης, στην ευρεία της έννοια, ανεξάρτητα  ουσιαστικών προσόντων,  είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα.
Ακόμα τα μεγάλα προβλήματα του ελληνικού πολιτικού συστήματος, που έχουν μελετηθεί,  είναι ο ρεβανσισμός και η πόλωση. Πίσω  από  τις διακριτές πολιτικές ιδεολογίες  επιζητείται να καλυφθεί η σκληρή ελληνική πραγματικότητα: Η Δημόσια Διοίκηση, στην ευρεία έννοια του όρου,  αποτελεί το   λ ά φ υ ρ ο  των  εκάστοτε πολιτικών δυνάμεων που επικρατούν, αλλά και  έρμαιο  των οργανωμένων πολιτικών συμφερόντων (Μ.Μ.Ε.) και  συνδικαλιστικών οργανώσεων.  Και όλα αυτά διαμορφώνουν μια πολιτική πραγματικότητα που ακυρώνει κάθε έννοια δημοκρατικού διαλόγου. 
Η μεγάλη αξία που δόθηκε στην περίφημη εξαγγελία του μεγάλου και αναμφισβήτητα  χαρισματικού ηγέτη του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου  με την άνοδο του κόμματος αυτού στην εξουσία  «εμείς δε θέλουμε ελίτες»  και χαιρετίστηκε ως μεγάλη κατάκτηση της Δημοκρατίας,  όχι μόνο κατάκτησε δεν είναι  αλλά οδηγεί στην ισοπέδωση  και στην απαξίωση βασικών κανόνων αξιοκρατικής ανάδειξης  των πολιτικών ηγεσιών. που ας σημειωθεί έχουν πηγή την ελληνική κλασική φιλοσοφία που στηρίζει την ίδια τη δημοκρατία. Άλλο Μακιαβελισμός και άλλο αξιοκρατική ανάδειξη πολιτικών ηγεσιών.  
Σ’  αυτά ας προσθέσουμε την αξία σεβασμού των συνταγματικών μας κανόνων, που τελείως υποκριτικά αν και οι κανόνες του απαξιώνονται   καθημερινά,  ζητείται η ριζική αναθεώρησή του! 
Όσο για τη συμμετοχή των γυναικών, παρά τη μεγάλη αναμφισβήτητα πρόοδο της συμμετοχής τους στην κοινωνική και πολιτική ζωή,  «ο σιδηρούς νόμος της ανδραρχίας» («ironlawofandrarchy») καλά κρατεί. Και στο θέμα αυτό η άμεση ανάγκη δεν είναι η αύξηση του αριθμού των γυναικών στα κέντρα λήψης αποφάσεων , αλλά ποιες και με ποια κριτήρια επιλέγονται. Το θέμα είναι περισσότερο σοβαρό απ’  όσο νομίζουμε.