Με αφορμή την επανεμφάνιση στην επικαιρότητα του Σκοπιανού και την ενδεχόμενη λύση του ζητήματος, με χρήση του όρου ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, καλό είναι να θυμηθούμε τη στάση που τήρησε η ελληνική Αριστερά, διαχρονικά.
Η περίοδος από το 1989 και μετά είναι σχετικά γνωστή, τι συνέβαινε όμως πριν την κατάρρευση του Παραπετάσματος;
Η άποψη ότι υπάρχει μακεδονικός λαός ή μακεδονικό έθνος,
ανεξαρτήτως του εάν υφίσταται ή όχι κράτος με το ίδιο όνομα, ότι Έλληνες και Μακεδόνες είναι δύο διαφορετικές ιστορικές εθνότητες με παροντικούς εκπροσώπους των τους δύο αντίστοιχους λαούς, τον ελληνικό και τον μακεδονικό, διατρέχει τη θεωρητική σκέψη της ελληνικής Αριστεράς εδώ και έναν αιώνα. Ανάλογα την περίοδο η άποψη αυτή εξεφράσθη και κομματικά, επισήμως δηλαδή, άλλες φορές απλά δεν προβαλλόταν, ωστόσο πάντα υπήρχε.
Μάλιστα τα τελευταία τριάντα χρόνια ευδοκιμεί μέσα στη λεγόμενη διανόηση της ελληνικής ανανεωτικής Αριστεράς η άποψη ότι στην Ελλάδα υπάρχει μακεδονική μειονότητα που ομιλεί τη μακεδονική γλώσσα και έχει μακεδονική εθνική συνείδηση κι ακόμη ότι το ελληνικό κράτος οφείλει να αναγνωρίσει τη συγκεκριμένη μειονότητα – και όχι μόνον αυτή – και να σεβαστεί έμπρακτα, π.χ. μέσω της εκπαίδευσης, τα πολιτισμικά και γλωσσικά της δικαιώματα.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όλα αυτά προκύπτουν από την αντίληψη που έχει η Αριστερά για τις έννοιες Έθνος, Σύνορα, αυτοπροσδιορισμός κλπ. Πιο συγκεκριμένα σύμφωνα με την αποδομητική αντίληψη της Ιστορίας (που τόσο λατρεύει η Αριστερά), οι ιδέες περί έθνους και εθνότητας είναι σχετικά πρόσφατες στην ιστορική εξέλιξη. Δεν τίθεται, επομένως, ζήτημα συνέχειας του έθνους, ούτε βιολογικής, ούτε πολιτισμικής.
Η παράδοση και η συνέχειά της επινοούνται, είναι εργαλεία πολιτικής για το παρόν και το μέλλον, και όχι αντικειμενικές ιστορικές καταστάσεις. Έτσι οι Μακεδόνες της ΦΥΡΟΜ έχουν εξίσου δικαίωμα στην επινόηση μιας καταγωγικής συνέχειας από την αρχαία Ελλάδα και τη Μακεδονία, όπως και οι Έλληνες.
Η συγκεκριμένη σχολή σκέψης δεν μπαίνει καν στον κόπο να εξετάσει αν οι ισχυρισμοί περί πολιτισμικής (τουλάχιστον) συνέχειας τεκμηριώνονται ή όχι ιστορικά.
Έθνη, παράδοση και συνέχεια είναι κοινωνικές κατασκευές, τίποτε περισσότερο. Για να γίνει πιο εύκολα αντιληπτό σκεφτείτε τη στάση σε θέματα φύλου. Αισθάνεσαι γυναίκα ενώ είσαι άντρας; Tότε είσαι γυναίκα ασχέτως βιολογίας, διότι το φύλο είναι κοινωνικό κατασκεύασμα. Χονδροειδές το παράδειγμα αλλά θεωρούμε πως γίνεται αντιληπτή η πλάνη της Αριστεράς και ιδίως της λεγόμενης Ανανεωτικής.
Κοινώς η παράδοση είναι επινοημένη και τα έθνη είναι απλά φαντασιακές κοινότητες, ιδέες (και μάλιστα βρίσκονται σε πλάνη) περί κοινών χαρακτηριστικών μεταξύ των μελών μιας υποτιθέμενης εθνότητας, και όχι πραγματικές καταστάσεις συνέχειας και κοινότητας γνωρισμάτων. Αφού λοιπόν η παράδοση είναι φανταστικό κατασκεύασμα, μία επινόηση δηλαδή, κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού, κατά πώς επιθυμεί.
Το όνομα «Μακεδονία» (Macedonia, Mazedonien) έχει ήδη επικρατήσει διεθνώς και, όπως φαίνεται, ο χρόνος δεν λειτούργησε υπέρ της ελληνικής θέσης. Φαίνεται πως χάθηκε πολύτιμος χρόνος για επίλυση ενός ζητήματος που δεν εμφανίστηκε το 1990, απλά κρυβόταν υπό το όνομα Γιουγκοσλαβία.
Στο παρόν τώρα. Η ελληνική Αριστερά την υποχώρηση στο όνομα Μακεδονία, με όποιον τρόπο κι αν υποχωρήσουμε, θα την παρουσιάσει όχι ως ήττα της Ελλάδας, αλλά ως ήττα του ελληνικού Εθνικισμού. Θα ακούσουμε πράγματα, όχι πρωτόγνωρα, από αριστερά χείλη. Μην παραξενευτείτε αν ακούσετε κι από Αριστερά χείλη (όχι κυβερνητικά ίσως αλλά σίγουρα κοινοβουλευτικά της πλειοψηφίας) πως ο ελληνικός Εθνικισμός εμπόδιζε για δεκαετίες την ανάπτυξη αγαθών σχέσεων με τη γειτονική χώρα με τη μέχρι τώρα άρνησή του να της αναγνωρίσει το δικαίωμα να ονομάζεται όπως αυτή επιθυμεί και να θεωρεί τον εαυτό της κληρονόμο του Μεγαλέξανδρου.
Η τράπουλα έχει στηθεί. Είναι σημαδεμένη και οι Έλληνες πολίτες ‘παίζουν’ ένα χαμένο παιγνίδι.
Μακάρι να κάνουμε λάθος.
Του Αρχισυντάκτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου