Κώστα Δημ. Χρονόπουλου
(Αρθρογράφου
-Σχολιογράφου)
Η χρήση
του όρου "τύχη" και όσων σχετίζονται με αυτή, είναι επιεικώς και ατυχώς, ατυχής.
(Θα μπορούσε να είναι και δυστυχώς νεοελληνιστί, αν είχαμε εμπλακεί σε
...συνεχή τροχαία δυστυχήματα).
Έχω την
αίσθηση πως είμαστε - οι συνέλληνες - ΠΟΛΥΑΤΥΧΗΜΑΤΙΕΣ με πολλαπλές -
ψυχολογικές και όχι μόνον -"κακώσεις" σε βαθμό μόνιμης αναπηρίας.
Ατυχήσαμε!
Βέβαια
αυτό δεν είναι και προς θάνατο. Θα έλεγα μάλιστα ότι έχουμε κατορθώσει να
βολευτούμε -ως συνήθως- με το να βρούμε τον υπεύθυνο των δικών μας
αστοχιών/αστοχημάτων και να επιρρίψουμε εκεί (στην τύχη δηλ) τις προσωπικές μας
ευθύνες. Δεν πρωτοτυπήσαμε ασφαλώς. Πολλοί το κάνουν. Παράδειγμα οι
"συγγενείς, τα καρτάσια μας οι Τούρκοι". Μιλούν και αυτοί για την
ανάγκη να αποφευχθούν ατυχήματα στο Αιγαίο! Σωστό. Αλλά τι είδους ατυχής
εκτίμηση είναι αυτή; Ποιό ατύχημα; Τι είδους τυχαίο συμβάν,