Σκοπιανό: Ο γόρδιος δεσμός και η λύση του

Γράφει ο
Ιωάννης Γ. Κουλούρης

Είναι προφανές ότι με τους πολιτικούς συσχετισμούς που υπάρχουν σήμερα στα Σκόπια, το σκοπιανό δεν πρόκειται να λυθεί με το μόνο σωστό τρόπο, δηλαδή μία ονομασία χωρίς τον όρο μακεδονία η οποία θα πρέπει να ενσωματωθεί στο σύνταγμα της χώρας αυτής μαζί με άλλες αναγκαίες αλλαγές που πρέπει να γίνουν σ’ αυτό.
Από το άλλο μέρος , ούτε και η Ελληνική Βουλή, δεν μπορεί να αποδεχθεί μία σύνθετη ονομασία που θα περιέχει τον όρο μακεδονία, όπως αυτές που προτείνει ο φιλοσκοπιανός μεσολαβητής του ΟΗΕ, και φαίνεται να έχει υιοθετήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί θα αποτελεί εθνική προδοσία, καθόσον αφενός θα είναι αντίθετη προς τη θέληση του Ελληνικού λαού και αφετέρου κανένα κόμμα και κανένας βουλευτής δεν έχει τη λαϊκή εξουσιοδότηση και
δεν θα τολμήσει να ψηφίσει κάτι τέτοιο, αφού σε κανένα προεκλογικό πρόγραμμα δεν περιλαμβανόταν αυτή η λύση.
Όλοι οι προτεινόμενοι προσδιορισμοί, είτε γεωγραφικοί είτε χρονικοί υποδηλώνουν ότι κάποια σχέση υπάρχει μεταξύ των κατοίκων των Σκοπίων και των Ελλήνων μακεδόνων, κάτι που προφανώς δεν ισχύει και για τους Έλληνες είναι απαράδεκτο.
Επομένως το θέμα των Σκοπίων έχει καταντήσει ένας γόρδιος δεσμός που όλοι θέλουν να λυθεί αλλά κανείς δεν μπορεί να το κάνει.
Η λύση πρέπει να δοθεί κατά παρόμοιο τρόπο με αυτόν που ο Μέγας Αλέξανδρος έλυσε τον ομώνυμο δεσμό στην αρχαιότητα. Δηλαδή με ένα απλό και ριζοσπαστικό τρόπο.
Αφού οι πολιτικοί δεν μπορούν, τη λύση πρέπει να δώσουν οι δύο λαοί με δημοψήφισμα.
Η ουσία του όλου προβλήματος είναι η ονομασία του κρατιδίου αυτού, η οποία πρέπει να είναι μία σύνθετη μεν αλλά ενιαία, αδιάσπαστη και αμετάφραστη λέξη, και φυσικά για όλες τις χρήσεις, που να μην μπορεί να καταστρατηγηθεί, όπως συνέβη με τη λέξη FYROM . Η λέξη αυτή πρέπει να διαχωρίζει πλήρως το κράτος αυτό και το λαό του, εθνολογικά, γλωσσικά, ιστορικά και γεωγραφικά, από την Ελληνική Μακεδονία, τους Έλληνες μακεδόνες, την ιστορία και τη γλώσσα τους. Πρέπει επίσης η διάκριση αυτή να είναι εμφανής και ευκολονόητη σε όλους τους κατοίκους του πλανήτη που θα ακούσουν ή θα αναγνώσουν το όνομα του κράτους αυτού, οι οποίοι σημειωτέον σήμερα, λόγω της εγκληματικής αδράνειας ή ανικανότητας των εκάστοτε κυβερνήσεων μας,  δυστυχώς για μας στη μεγάλη πλειοψηφία τους το γνωρίζουν ως Μακεδονία, χωρίς να ξέρουν ούτε που βρίσκεται, ούτε πως προέκυψε, και το χειρότερο, το θεωρούν ως την Ελληνική Μακεδονία, την οποία γνωρίζουν από την ιστορία και τις ταινίες που αναφέρονται σε αυτήν και κυρίως στον Μέγα Αλέξανδρο.
Το πρόβλημα επομένως είναι να βρεθεί μία τέτοια ονομασία η οποία να πληροί τα ανωτέρω και να είναι αποδεκτή και από τους δύο λαούς. Όλα τα άλλα είναι τυπικότητες που μπορούν να λυθούν εφόσον την αποδέχονται οι δύο λαοί.
Προσωπικά, όπως έχω αναπτύξει σε επανειλημμένα άρθρα μου, και για τους λόγους που αναφέρονται σε αυτά, θεωρώ ότι με τις παρούσες συνθήκες, η λέξη Γιουγκομακεδονία (Yugomakedonia), μπορεί να γίνει αποδεκτή από τον Ελληνικό λαό, εφόσον τεθεί σε δημοψήφισμα, και δεν έχουν κανένα επιχείρημα να την απορρίψουν τα Σκόπια, και εάν το κάνουν θα χρεωθούν αυτά με την αποτυχία των διαπραγματεύσεων.
Για όσους δεν έχουν διαβάσει προηγούμενα άρθρα μου, επαναλαμβάνω τους λόγους για τους οποίους θεωρώ ότι η ονομασία Γιουγκομακεδονία είναι η πλέον κατάλληλη για το σκοπό αυτό.
α) Υποδηλώνει την προέλευση του κρατιδίου αυτού το οποίο είναι δημιούργημα και προέκυψε από τη διάσπαση της πρώην Γιουγκοσλαβίας,  β) περιλαμβάνεται ουσιαστικά στο όνομα FYROM, το οποίο είναι το μόνο διεθνώς αναγνωρισμένο μέχρι τώρα, γ) είναι εντελώς διακριτό από την Ελληνική Μακεδονία, και ανταποκρίνεται στις επιθυμίες των Ελλήνων, όπως περιγράφηκαν παραπάνω, και σε περίπτωση δημοψηφίσματος θα γίνει αποδεκτό,  δ) παράλληλα ικανοποιεί και τις δύο εθνικότητες των Σκοπίων, σλάβους και αλβανούς, και τους είναι οικείο αφού αυτοί μέχρι τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας ονομάζονταν Γιουγκοσλάβοι,  ε) ανταποκρίνεται πλήρως στην ιστορική πραγματικότητα και δεν παρέχει κανένα επιχείρημα στους σκοπιανούς να το αρνηθούν, στ) μπορεί εύκολα να χρησιμοποιηθεί για όλες τις χρήσεις, αφού από αυτό μπορούν να παραχθούν εύχρηστα ενιαία ουσιαστικά  και επίθετα (όπως π.χ. Γιουγκομακεδόνες, γιουγκομακεδονικό έθνος, γιουγκομακεδονικά προϊόντα κ.λ.π.), ζ) αποτελεί ταυτόχρονα και γεωγραφικό προσδιορισμό, αφού τα όρια του κράτους είναι προφανώς τα όρια της περιοχής που αποκαλούταν Μακεδονία στην πρώην Γιουγκοσλαβία, η) αποτελεί επίσης και χρονικό προσδιορισμό, αφού χρονικά συνδέεται με τη δημιουργία του ως περιοχή της πρώην Γιουγκοσλαβίας, θ) είναι μία αδιάσπαστη λέξη, η οποία δεν μπορεί να καταστρατηγηθεί, αφού μόνο του το πρόθεμα Γιούγκο δεν έχει νόημα και δεν μπορεί να τεθεί μετά τον όρο “μακεδονία”, ούτε και σε παρένθεση, διότι, αν και προέρχεται από τη σερβική λέξη Yugo, που σημαίνει νότος,  στην πράξη έχει συνδεθεί με την πρώην Γιουγκοσλαβία, και επομένως τόσο στους καταλόγους των χωρών όσο και στα λεξικά θα περιλαμβάνεται ενιαία η ονομασία στο γράμμα Υ, και όχι στο Μ, όπως συμβαίνει σήμερα σε πολλές περιπτώσεις, όπου αναφέρεται η λέξη Μακεδονία ή μακεδονικός και σπανίως  αναγράφεται μετά σε παρένθεση και η λέξη FYROM, θ) πέραν τούτων όποιος ακούει ή διαβάζει την ονομασία αυτή θα τη συνδέει με την πρώην Γιουγκοσλαβία που ήταν ένα γνωστό κράτος για πολλές δεκαετίες.
Ενδεχομένως να υπάρχουν και άλλες πιο κατάλληλες σύνθετες λέξεις που θα μπορούσε να αποδεχτεί ο Ελληνικός λαός, αλλά μέχρι τώρα δεν έχει ακουστεί ή προταθεί κάποια τέτοια.
Επομένως η μόνη λύση του γόρδιου αυτού δεσμού είναι να τεθεί σε δημοψήφισμα στους δύο λαούς η ανωτέρω ονομασία, η κάποια παρόμοια που θα επιλέξει η Ελλάδα,  και εφόσον τελικά κάποια από αυτές εξασφαλίσει τη συναίνεση και των δύο λαών, τότε και μόνο τότε, να προχωρήσουν οι τυπικές διαδικασίες για τον καταρτισμό της συμφωνίας.
Διαφορετικά ο δεσμός δεν πρόκειται να λυθεί, και η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να επείγεται για τη λύση του, γιατί δεν έχει κατακτητικές ή επεκτατικές  βλέψεις όπως είχε τότε ο Μέγας Αλέξανδρος, και όποια ζημιά έχει γίνει από τη λανθασμένη μέχρι τώρα χρήση της ονομασίας FYROM, έχει ήδη γίνει.
Και με την ευκαιρία θεωρώ απαράδεκτο και προδοτικό  Έλληνες πολίτες, και μάλιστα οι πολιτικοί, να αναφέρονται στο θέμα των Σκοπίων με τον όρο μακεδονικό ζήτημα, ενώ το σωστό είναι να το αποκαλούν παντού και πάντα σκοπιανό ζήτημα.