Μην είμαστε αχάριστοι

Κώστα  Δημ  Χρονόπουλου

 (Αρθρογράφου -Σχολιογράφου)

Είναι μια μακροχρόνια δυσπερίγραπτη σχέση των νεοελλήνων επιγόνων με τους Αρχαιοέλληνες προγόνους τους.

Οι πρώτοι αναφέρονται και (μετά) χειρίζονται τους δεύτερους κατά το δοκούν, συμφέρειν και προσωπικά ή κομματικά οφέλη αποφέρειν. Ασφαλώς και θα πρέπει να σεβόμαστε την προσφορά εκείνων, την κληρονομιά που μας άφησαν. Τα αρχαιολογικά ευρήματα έχουν ιδιαίτερη, διαχρονική και ανεκτίμητη αξία.

Από του σημείου όμως αυτού μέχρι του να χαρακτηρίζεται (για προφανείς, γνωστούς κομματικούς λόγους) μια μεγαλούπολη όπως ο Πειραιάς ως συλλήβδην αρχαιολογικός χώρος, υπάρχει υπερβολή, απόσταση.

Ο λόγος βέβαια δεν είναι η προστασία- τυχόν υπαρχόντων- αρχαιολογικών ευρημάτων, αλλά η αποτροπή απαραίτητων έργων υποδομής.

Θυμίζω πως κάτι ανάλογο (κυρίως ως προς την παράμετρο της ελαφρότητας, φαιδρότητας  και  κομματισμού) έγινε και με το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Άλλοτε το χαρακτήριζαν ως δάσος (;) και άλλοτε ως ... αρχαιολογικό χώρο (!). Απορώ πως δεν το χαρακτήρισαν : Αχέροντα ποταμό (... μέσω του οποίου θα οδηγούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους στον  Άδη του κομματισμού !!!..).

Που να το φαντάζονταν οι Αρχαίοι, πως τα δημιουργήματά τους (υφιστάμενα ή μη) θα καθόριζαν τις  κομματικές επιδιώξεις, χιλιετίες αργότερα. Ακόμη το ότι θα υποθηκεύονταν η Δημόσια περιουσία μαζί με τα Μνημεία, Μουσεία, Αρχαιότητες κ.ο.κ) για έναν αιώνα!

"Αγωνιούν" οι εξουσιαστές μας μήπως και υποστούν φθορά- άρα υποτίμηση της αξίας τους -τα (...πιθανά) νέα ευρήματα στο υπέδαφος του Πειραιά; Ε! και; Αφού δεν θα είναι (και αυτά) δικά μας; 

Ψυχανεμίζομαι  πως  εθνικοί  λόγοι  (ή μήπως τύψεις για την προηγηθείσα υποθήκευση των 99 ετών ;). υποχρέωσαν τους Κυβερνώντες  πατριώτες σε απαγορευτική παρέμβαση, μέσω της Αρχαιολογικής  Υπηρεσίας: Ο φόβος τους δηλαδή πως σε περίπτωση που ανασυρθούν "Αρχαία", οι αδίστακτοι δανειστές θα απαιτήσουν την υποθήκευσή τους (!).

Αν συνεπώς αυτός είναι ο πραγματικός  λόγος, θα πρέπει να τους συγχαρούμε και όχι να μεμψιμοιρούμε.

ΥΓ Οφείλουμε να είμαστε ευγνώμονες στους φλογερούς, ακοίμητους θεματοφύλακες της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

       Προτιμότερο να χάσουμε -ανεπιθύμητες για κάθε ιδεοληπτικό "Αριστερο"-καπιταλιστικές επενδύσεις , παρά να αναγκαστούμε να υποθηκεύσουμε ευρήματα που (τυχόν) θα βρούμε.