Πολλοί
είναι εκείνοι, οι οποίοι γνωρίζοντας την ιδιότητά μου ως φιλολόγου, με
ερωτάν πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος , ο οποίος δεν μπορεί να
διακρίνει βασικές έννοιες της ελληνικής Γλώσσας: ότι «διάτρητος»
σημαίνει κατατρυπημένος και όχι διαφανής. Ότι δεν υπάρχει λέξη
«απεύθυνση» ως παράγωγο του απευθύνω. Ότι η τυμβωρυχία δεν λέγεται
«τυμβοθηρία». Και ο νεποτισμός δεν έχει σχέση με τα… ποτά, για να
λέγεται «νεο-ποτισμός»(!).Ο οποίος κάνει χονδροειδή εκφραστικά λάθη: «θρέφει τους καρπούς», αντί δρέπει τους καρπούς, «ακατάληπτοι δεσμοί», αντί ακατάλυτοι δεσμοί.....
Ο οποίος αγνοεί βασικά στοιχεία της ελληνικής Ιστορίας και της Μυθολογίας: ότι ο Μεσαίωνας δεν ήταν «ένας αιώνας», αλλά 10 αιώνες, 5ος αι. μ. Χ- 15ος, ότι η «Κόπρος» ήταν του Αυγεία και όχι του «Αυγέα», ότι η «δαμόκλειος σπάθη» δεν σημαίνει «οικογενειακό βάρος και φιλοδοξία» αλλά επαπειλούμενος κίνδυνος, ότι ο ποταμός «Νείλος» δεν έχει καμιά σχέση με τον ήλον = καρφί, γι’ αυτό η φράση είναι «θέτω τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων» και όχι «επί τον… Νείλον».
Ο οποίος αγνοεί την Γεωγραφία ης Ελλάδας: ότι η Μυτιλήνη και η Λέσβος είναι ένα και το αυτό νησί
Ο οποίος αγνοεί, ακόμα και απλές έννοιες της Γεωμετρίας: ότι κάνοντας στροφή 360ο, επανέρχεσαι στο ίδιο σημείο (!).
Αυτός ο άνθρωπος εισήχθη στο Πολυτεχνείο, πήρε το πτυχίο του μηχανικού(!), έγινε αρχηγός κόμματος, στο οποίο προηγήθηκαν ηγέτες με εξαιρετική παιδεία και γνώση της ελληνικής Ιστορίας και της διεθνούς πραγματικότητας, όπως ο Λ. Κύρκος, ο Ν. Κωνσταντόπουλος κ. ά. και το πλέον ανιστόρητον, ανήλθε στο ανώτερο πολιτικό αξίωμα του πρωθυπουργού της Ελλάδας, το οποίο τίμησαν διεθνούς εμβέλειας και αναγνώρισης προσωπικότητες, όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κώστας Σημίτης.
Όσον αφορά, πρώτον, το πολιτικό ερώτημα, σχετικά με την άνοδο στην εξουσία του Τσίπρα, θεωρώ ότι η σωστή -πολιτικά και ιστορικά- ερμηνεία είναι ότι αυτή ήταν το αποτέλεσμα της «σύγχυσης και ακρισίας», της «παραζάλης» που επικράτησε, λόγω της βίαιης επιβολής των μνημονιακών μέτρων.
Και
δεύτερον, όσον αφορά την απαιδευσία του, η απάντηση είναι ότι αποτελεί
κλασικό παράδειγμα… «μορφώματος» του «κομματικού σωλήνα». Με «μέντορα»
,όπως λέγεται, τον… Φλαμπουράρη, αποστράφηκε, παιδιόθεν, την… «συστημική
Παιδεία», και ως «κατηχούμενος επαναστάτης» επικέντρωσε το ενδιαφέρον
του στις «καταλήψεις» του Γυμνασίου και αργότερα, ως φοιτητής στο
Πολυτεχνείο, αφοσιώθηκε στην δράση του «Εγκέλαδου», με την οποίον
παρεμπόδιζε την διδασκαλία και την ομαλή λειτουργία του Πολυτεχνείου. Με
τέτοιο, λοιπόν, «επαναστατικό φορτίο», που… σήκωνε, παιδιόθεν, στις
πλάτες του, πού καιρός, για να διαβάσει Ελληνικά και Ιστορία και να
μάθει να μιλάει Αγγλικά;
Ακόμα και τα «Άπαντα» του Λένιν, που μας είπε πως τα «διάβασε ως παιδί», φαίνεται ότι , αυτό που, τελικά, κατάφερε να κάνει ήταν, απλώς, να τα… φυλλομετρήσει, γι’ αυτό και λίγα και «στραβά» κατάλαβε και απ’ αυτά που έλεγε ο Λένιν!
Έτσι εξηγείται και το πώς ο ελλογιμότατος- επαναστάτης πρωθυπουργός μας τρέφει τέτοια περιφρόνηση προς την «αριστεία» και στην αξιοκρατία και το πώς κατάφερε να συγκεντρώσει πέριξ του, ως συνεργάτες του, τόσους … «διάτρητους» ως προς την «ελλογιμότητά» τους, άνδρες και γυναίκες, του διαμετρήματος ενός Καρανίκα («των ειδήμων»), μιας Νοτοπούλου («τον διευθύνων σύμβουλο»), ενός Πολάκη («κόπι πάστε»), μιας Αχτσιόγλου («δεν μου διέσχισε το μυαλό»), ενός Πετρόπουλου («φακ νιουζ»)!
Έτσι εξηγείται η απέχθεια και το μίσος του προς το «παλιό» πολιτικό σύστημα. Όχι τόσο γιατί το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ εξέθρεψαν το «πελατειακό» κράτος και προκάλεσαν την χρεοκοπία της χώρας -αφού ο ίδιος το «κανάκεψε» ακόμα περισσότερο το κομματικό και πελατειακό κράτος και έκανε ό,τι μπορούσε, για να αποκλείσει την ανάταξη της οικονομίας με τα θηριώδη υπερπλεονάσματα και την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια- αλλά διότι οι περισσότεροι ηγέτες της Μεταπολίτευσης είχαν «μάθει γράμματα», είχαν σπουδάσει στα καλύτερα… «ιμπεριαλιστικά» πανεπιστήμια του εξωτερικού.
Ο ημιμαθής- σε αντίθεση με τον αμαθή που έχει συναίσθηση της αμάθειάς του, καθώς και με τον σοφό που έχει συνειδητοποιήσει «το άπειρον της γνώσης» και αποφαίνεται « εν οίδα ότι ουδέν οίδα»-δεν έχει επίγνωση της απόστασης που τον χωρίζει από την καλή και επαρκή γνώση, αλλά, αντιθέτως, διακατέχεται από την οίηση του δοκησίσοφου ( ή του « ξερόλα», που λέει ο λαός) και νομίζει ότι κατέχει το «άπαν της γνώσης».
Έτσι εξηγείται και η γελοιοποίηση που υφίσταται η «αγγλοφωνία» του Έλληνα πρωθυπουργού, ο οποίος δεν έχει καταλάβει ότι η καλή γνώση μιας ξένης Γλώσσας αποκτάται με βιωματικό τρόπο, όταν ο διδασκόμενος έρθει σε επαφή με τη ζωή, την κουλτούρα και τον πολιτισμό ενός αγγλόφωνου λαού. Κι αυτό επιτυγχάνεται, όχι, μόνον, με την «κατ’ οίκον διδασκαλία», αλλά, όταν φιλοδοξείς να κυβερνήσεις ένα λαό και να εκπροσωπείς την χώρα σου στο εξωτερικό, χρειάζεται και να φοιτήσεις σε κάποιο πανεπιστήμιο αγγλόφωνης χώρας ή -έστω- σε κάποιο «θερινό σχολείο» για την εκμάθηση της ξένης Γλώσσας, από αυτά που λειτουργούν στην έδρα των πανεπιστημίων του εξωτερικού.
Ο Έλληνας, όμως, πρωθυπουργός -σε αντίθεση με τους προκατόχους του πρωθυπουργούς, που ομιλούσαν άπταιστα την Αγγλική Γλώσσα (και όχι μόνον) και σε αντίθεση με κάποιους άλλους που προτιμούσαν, σωφρόνως ποιούντες, να επικοινωνούν με διερμηνέα- έχει το «θράσος της άγνοιας» και παρουσιάζεται στα διεθνή «φόρα», να διαβάζει -με τον τρόπο που διαβάζει- κάποιο κείμενο γραμμένο στα Αγγλικά· όταν, όμως, ομιλεί «εκτός κειμένου», συμβαίνει να μην καταλαβαίνει τι λέει και τι του λένε! Όσοι παρακολούθησαν την σκηνή, όπου συνομιλεί με τον Κλίντον για θέματα οικονομίας και επενδύσεων, θα θυμούνται τα γέλια του Κλίντον, όταν ο Τσίπρας μετέφερε στα αγγλικά την ελληνική παροιμία «φάγαμε το βόδι και μας έμεινε η ουρά», λέγοντας «φάγαμε την καμήλα και μας έμεινε η ουρά».
Η πρωθυπουργική άγνοια ήταν διπλή:
Πρώτον, διότι αγνοούσε ότι οι παροιμίες έχουν αλληγορικό νόημα, το οποίο δεν γίνεται αντιληπτό από ξένους με διαφορετική κουλτούρα (και διαφορετικές παροιμίες).
Και δεύτερον, διότι η ουρά του ζώου στα αγγλικά αποδίδεται με την λέξη tail (τέιλ), ενώ με την λέξη queue (κιού), που χρησιμοποίησε ο Τσίπρας, οι αγγλόφωνοι εννοούν την «ουρά» που σχηματίζουν οι άνθρωποι, όταν μπαίνουν στη σειρά αναμονής, σε κάποια Υπηρεσία!
Γι’ αυτό -εκτός των άλλων ευεργετικών αποτελεσμάτων που θα έχει για τη χώρα η απαλλαγή του Αλ. Τσίπρα από τις κυβερνητικές του «ευθύνες»- θα «ευεργετηθεί» και ο ίδιος, διότι θα του δοθεί ο απαραίτητος χρόνος, για να μάθει τα «Γράμματα», που δεν έμαθε -έστω και τώρα- σε κάποιο πανεπιστήμιο, απαλλαγμένο από τα «άσυλα», τους «Εγκέλαδους» και τις «καταλήψεις». Και ίσως τότε καταλάβει τι σημαίνει ουσιαστική μόρφωση και «αριστεία» και γιατί δεν πρέπει να περιφρονεί και να υποτιμά αυτούς που σπούδασαν στο… Χάρβαρντ!
Ο οποίος αγνοεί, ακόμα και απλές έννοιες της Γεωμετρίας: ότι κάνοντας στροφή 360ο, επανέρχεσαι στο ίδιο σημείο (!).
Αυτός ο άνθρωπος εισήχθη στο Πολυτεχνείο, πήρε το πτυχίο του μηχανικού(!), έγινε αρχηγός κόμματος, στο οποίο προηγήθηκαν ηγέτες με εξαιρετική παιδεία και γνώση της ελληνικής Ιστορίας και της διεθνούς πραγματικότητας, όπως ο Λ. Κύρκος, ο Ν. Κωνσταντόπουλος κ. ά. και το πλέον ανιστόρητον, ανήλθε στο ανώτερο πολιτικό αξίωμα του πρωθυπουργού της Ελλάδας, το οποίο τίμησαν διεθνούς εμβέλειας και αναγνώρισης προσωπικότητες, όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κώστας Σημίτης.
Όσον αφορά, πρώτον, το πολιτικό ερώτημα, σχετικά με την άνοδο στην εξουσία του Τσίπρα, θεωρώ ότι η σωστή -πολιτικά και ιστορικά- ερμηνεία είναι ότι αυτή ήταν το αποτέλεσμα της «σύγχυσης και ακρισίας», της «παραζάλης» που επικράτησε, λόγω της βίαιης επιβολής των μνημονιακών μέτρων.
Και
δεύτερον, όσον αφορά την απαιδευσία του, η απάντηση είναι ότι αποτελεί
κλασικό παράδειγμα… «μορφώματος» του «κομματικού σωλήνα». Με «μέντορα»
,όπως λέγεται, τον… Φλαμπουράρη, αποστράφηκε, παιδιόθεν, την… «συστημική
Παιδεία», και ως «κατηχούμενος επαναστάτης» επικέντρωσε το ενδιαφέρον
του στις «καταλήψεις» του Γυμνασίου και αργότερα, ως φοιτητής στο
Πολυτεχνείο, αφοσιώθηκε στην δράση του «Εγκέλαδου», με την οποίον
παρεμπόδιζε την διδασκαλία και την ομαλή λειτουργία του Πολυτεχνείου. Με
τέτοιο, λοιπόν, «επαναστατικό φορτίο», που… σήκωνε, παιδιόθεν, στις
πλάτες του, πού καιρός, για να διαβάσει Ελληνικά και Ιστορία και να
μάθει να μιλάει Αγγλικά;Ακόμα και τα «Άπαντα» του Λένιν, που μας είπε πως τα «διάβασε ως παιδί», φαίνεται ότι , αυτό που, τελικά, κατάφερε να κάνει ήταν, απλώς, να τα… φυλλομετρήσει, γι’ αυτό και λίγα και «στραβά» κατάλαβε και απ’ αυτά που έλεγε ο Λένιν!
Έτσι εξηγείται και το πώς ο ελλογιμότατος- επαναστάτης πρωθυπουργός μας τρέφει τέτοια περιφρόνηση προς την «αριστεία» και στην αξιοκρατία και το πώς κατάφερε να συγκεντρώσει πέριξ του, ως συνεργάτες του, τόσους … «διάτρητους» ως προς την «ελλογιμότητά» τους, άνδρες και γυναίκες, του διαμετρήματος ενός Καρανίκα («των ειδήμων»), μιας Νοτοπούλου («τον διευθύνων σύμβουλο»), ενός Πολάκη («κόπι πάστε»), μιας Αχτσιόγλου («δεν μου διέσχισε το μυαλό»), ενός Πετρόπουλου («φακ νιουζ»)!
Έτσι εξηγείται η απέχθεια και το μίσος του προς το «παλιό» πολιτικό σύστημα. Όχι τόσο γιατί το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ εξέθρεψαν το «πελατειακό» κράτος και προκάλεσαν την χρεοκοπία της χώρας -αφού ο ίδιος το «κανάκεψε» ακόμα περισσότερο το κομματικό και πελατειακό κράτος και έκανε ό,τι μπορούσε, για να αποκλείσει την ανάταξη της οικονομίας με τα θηριώδη υπερπλεονάσματα και την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια- αλλά διότι οι περισσότεροι ηγέτες της Μεταπολίτευσης είχαν «μάθει γράμματα», είχαν σπουδάσει στα καλύτερα… «ιμπεριαλιστικά» πανεπιστήμια του εξωτερικού.
Ο ημιμαθής- σε αντίθεση με τον αμαθή που έχει συναίσθηση της αμάθειάς του, καθώς και με τον σοφό που έχει συνειδητοποιήσει «το άπειρον της γνώσης» και αποφαίνεται « εν οίδα ότι ουδέν οίδα»-δεν έχει επίγνωση της απόστασης που τον χωρίζει από την καλή και επαρκή γνώση, αλλά, αντιθέτως, διακατέχεται από την οίηση του δοκησίσοφου ( ή του « ξερόλα», που λέει ο λαός) και νομίζει ότι κατέχει το «άπαν της γνώσης».
Έτσι εξηγείται και η γελοιοποίηση που υφίσταται η «αγγλοφωνία» του Έλληνα πρωθυπουργού, ο οποίος δεν έχει καταλάβει ότι η καλή γνώση μιας ξένης Γλώσσας αποκτάται με βιωματικό τρόπο, όταν ο διδασκόμενος έρθει σε επαφή με τη ζωή, την κουλτούρα και τον πολιτισμό ενός αγγλόφωνου λαού. Κι αυτό επιτυγχάνεται, όχι, μόνον, με την «κατ’ οίκον διδασκαλία», αλλά, όταν φιλοδοξείς να κυβερνήσεις ένα λαό και να εκπροσωπείς την χώρα σου στο εξωτερικό, χρειάζεται και να φοιτήσεις σε κάποιο πανεπιστήμιο αγγλόφωνης χώρας ή -έστω- σε κάποιο «θερινό σχολείο» για την εκμάθηση της ξένης Γλώσσας, από αυτά που λειτουργούν στην έδρα των πανεπιστημίων του εξωτερικού.
Ο Έλληνας, όμως, πρωθυπουργός -σε αντίθεση με τους προκατόχους του πρωθυπουργούς, που ομιλούσαν άπταιστα την Αγγλική Γλώσσα (και όχι μόνον) και σε αντίθεση με κάποιους άλλους που προτιμούσαν, σωφρόνως ποιούντες, να επικοινωνούν με διερμηνέα- έχει το «θράσος της άγνοιας» και παρουσιάζεται στα διεθνή «φόρα», να διαβάζει -με τον τρόπο που διαβάζει- κάποιο κείμενο γραμμένο στα Αγγλικά· όταν, όμως, ομιλεί «εκτός κειμένου», συμβαίνει να μην καταλαβαίνει τι λέει και τι του λένε! Όσοι παρακολούθησαν την σκηνή, όπου συνομιλεί με τον Κλίντον για θέματα οικονομίας και επενδύσεων, θα θυμούνται τα γέλια του Κλίντον, όταν ο Τσίπρας μετέφερε στα αγγλικά την ελληνική παροιμία «φάγαμε το βόδι και μας έμεινε η ουρά», λέγοντας «φάγαμε την καμήλα και μας έμεινε η ουρά».
Η πρωθυπουργική άγνοια ήταν διπλή:
Πρώτον, διότι αγνοούσε ότι οι παροιμίες έχουν αλληγορικό νόημα, το οποίο δεν γίνεται αντιληπτό από ξένους με διαφορετική κουλτούρα (και διαφορετικές παροιμίες).
Και δεύτερον, διότι η ουρά του ζώου στα αγγλικά αποδίδεται με την λέξη tail (τέιλ), ενώ με την λέξη queue (κιού), που χρησιμοποίησε ο Τσίπρας, οι αγγλόφωνοι εννοούν την «ουρά» που σχηματίζουν οι άνθρωποι, όταν μπαίνουν στη σειρά αναμονής, σε κάποια Υπηρεσία!
Γι’ αυτό -εκτός των άλλων ευεργετικών αποτελεσμάτων που θα έχει για τη χώρα η απαλλαγή του Αλ. Τσίπρα από τις κυβερνητικές του «ευθύνες»- θα «ευεργετηθεί» και ο ίδιος, διότι θα του δοθεί ο απαραίτητος χρόνος, για να μάθει τα «Γράμματα», που δεν έμαθε -έστω και τώρα- σε κάποιο πανεπιστήμιο, απαλλαγμένο από τα «άσυλα», τους «Εγκέλαδους» και τις «καταλήψεις». Και ίσως τότε καταλάβει τι σημαίνει ουσιαστική μόρφωση και «αριστεία» και γιατί δεν πρέπει να περιφρονεί και να υποτιμά αυτούς που σπούδασαν στο… Χάρβαρντ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου