Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε ένα παρατεταμένο αδιέξοδο

Γράφει ο
Αθανάσιος Μπουρούνης

      Είναι γενικά αποδεκτό ότι οι έχοντες δημόσιο λόγο, οφείλουν να ελέγχουν τα λεγόμενά τους και να αποφεύγουν τον αστόχαστο λόγο.

       Το ήθος, η αυτοσυγκράτηση, και η αυτοπειθαρχία, θα πρέπει να χαρακτηρίζουν τα δημόσια πρόσωπα, ιδίως αυτά που έχουν πολιτική ιδιότητα. 

       Οι καθημερινές δηλώσεις βουλευτών και στελεχών του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, είναι χαρακτηριστικές εκδηλώσεις μιας πολιτικής κουλτούρας, τόσο ριζικής για την ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ, που ούτε το ίδιο το κόμμα δεν μπορεί πλέον να τη διαχειριστεί, αλλά ούτε και να την ελέγξει.

       Και τούτο διότι, σαν κομματικός οργανισμός, δεν έχει φροντίσει να θέσει σε λειτουργία ένα φίλτρο «καθωσπρεπισμού», προκειμένου να μην υφίσταται  πολιτικό κόστος από ωμές δηλώσεις στελεχών του.

       Είναι αλήθεια ότι το θέμα της πανδημίας, σταδιακά, παραμέρισε σχεδόν όλα τα πολύ σοβαρά και σημαντικά θέματα της ειδησεογραφίας.

       Ωστόσο τα όσα λέγονται και τα όσα γράφονται τις τελευταίες ημέρες από βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μας αφήνουν άναυδους, ενώ παράλληλα ξεπερνούν κατά πολύ το όριο της πιο φτηνής αντιπολίτευσης.

       Δεν είναι μόνο το πρωτοσέλιδο της διαδικτυακής ΑΥΓΗΣ, που ανέφερε ότι ανοίγουν τάφους για θύματα κορωνοϊού στις Σέρρες, το οποίο κάτω από τη γενική κατακραυγή εξαφανίστηκε. Είναι και:

-       η προτροπή ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ προς τους οικείους των θυμάτων  της πανδημίας «πλακώστε τους στις μηνύσεις»,

-       η γνωστή πλέον άποψη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ  από τη Θεσσαλονίκη  πως «η κυβέρνηση σκοτώνει ανθρώπους»,

-       η δήλωση του ΣΥΡΙΖΑ ότι,  με τις ανακοινώσεις του  Υπουργού Υγείας σχετικά με το πρόγραμμα εμβολιασμού του πληθυσμού, η κυβέρνηση κάνει «εμπόριο ελπίδας»,

-       το ότι ονομάζουν «φερετζέ του νεοφιλελευθερισμού» τον εθελοντισμό.

       Η λογική του «νεοδημοκράτη ιού», το ότι η κυβέρνηση «μισεί» το ΕΣΥ, ότι κάνει «πραξικοπήματα», ή εκμεταλλεύεται την πανδημία για να περάσει τη «νεοφιλελεύθερη ατζέντα», όπως και το ότι η κυβέρνηση καθοδηγείται από «εγκληματικά» κίνητρα,  είναι ένα κλίμα που αγγίζει τα όρια της ανόητης κακεντρέχειας.

       Ωστόσο, αυτή η μονολιθική κουλτούρα δεν αποβαίνει μόνο εις βάρος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όταν η Αξιωματική Αντιπολίτευση βλέπει «εγκλήματα», νομιμοποιεί τους αρνητές του κορωνοϊού.

       Αν δούμε την πανδημία ως μια μεγάλη εθνική κρίση, κανείς δεν θα έπρεπε να εκπλήσσεται με τη στάση της Αριστεράς, ιδίως δε της αλλοπρόσαλλης του ΣΥΡΙΖΑ.

       Παρατηρώντας  την πολιτική του, καταλήγουμε στη θλιβερή διαπίστωση: όπως πολιτεύεται σε κάθε εθνική κρίση, έτσι και τώρα αναζητεί με μανία τους τρόπους που θα εκμεταλλευτεί την κρίση για να υπονομεύσει την προσπάθεια της κυβέρνησης, με στόχο την κατάληψη της εξουσίας.

       Οι συμπεριφορές που αναδεικνύονται και τα όσα θλιβερά ακούγονται, είναι αποκαλυπτικά της πολιτικής φύσης του συγκεκριμένου κόμματος.

       Ποιο  εντυπωσιακό από την ελαφρότητα  και την ανευθυνότητα των δηλώσεων, είναι ότι πιστεύουν ότι αυτή η τακτική πλήττει την κυβέρνηση.

       Παρότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έκανε λάθη, άλλωστε δεν θα ήταν δυνατό να μην κάνει,  ωστόσο κατά γενική ομολογία υπέπεσε στα λιγότερα λάθη και  τις λιγότερες παραλείψεις, απ’ όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

       Επομένως, όσο και να προσπαθούν, όσο και αν επιχειρούν, είναι σίγουρο ότι οι προσπάθειές τους θα πέσουν στο καινό.

       Κατά συνέπεια,  ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει τελικά να αντιληφθεί την κρισιμότητα των περιστάσεων και να σταθεί στο ύψος τους. Είναι ανώφελο  να τροφοδοτούν με τις δηλώσεις τους τον ανορθολογισμό και την παράνοια.