Νίκος Ερρ. Ιωάννου
Η προϊστορία των πενταμερών συναντήσεων για την Κύπρο είναι μία θλιβερή αλληλουχία παγιδεύσεων και δεσμεύσεων του Ελληνισμού.
Με την πονηρή ιδιοτέλεια των Άγγλων επανήλθε στην Κύπρο η Τουρκία αρχικά ως ενδιαφερόμενος συνομιλητής-προστάτης των Τουρκοκυπρίων, μετά ως εγγυήτρια δύναμις, ακολούθως ως εισβολέας κατακτητής και οσονούπω επίδοξος κυρίαρχος ολόκληρης της Κύπρου.
Η μόνη αληθώς επιτυχής κίνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας από καταβολής συνομιλιών ήταν στην τελευταία προσπάθεια, όπου κατόρθωσε να εμπλέξει την Τουρκία ως υπόλογο της κατοχής, υπόχρεη να αποσύρει τα στρατεύματά της και να πάψει να επικαλείται την ιδιότητα της εγγυήτριας δύναμης.
Κι ενώ είναι προφανές ποιοι διέλυσαν τις συνομιλίες στην Ελβετία, γιατί υποψιάστηκαν ότι παρίσταντο ως κατηγορούμενοι, υπάρχουν πολιτικοί και κόμματα στην Κύπρο που κατηγορούν την Κυβέρνησή μας.
Φοβούμαι ότι η επιρροή τους είναι τόσον καταθλιπτική κι εκβιαστική που θα συρθούμε σε νέα πενταμερή με τις προδιαγραφές που οδήγησαν στη Ζυρίχη και το Λονδίνο και όχι στο Μοντ Πελεράν.
Εν τω μεταξύ, πολύς θόρυβος γίνεται και φρούδες ελπίδες έχουν αναπτυχθεί για το πρόσωπο που θα εκπροσωπήσει τη λεγόμενη Τουρκοκυπριακή κοινότητα, η οποία συν τω χρόνω έχει συρρικνωθεί σε ελάχιστη μειοψηφία εντός κράτους εποίκων.
Αν ανατρέξει κανείς όλες αυτές τις δεκαετίες και ανακαλέσει στη μνήμη τους εκάστοτε αναγορευθέντες σε ηγέτες της Τουρκοκυπριακής κοινότητος θα διαπιστώσει ότι ουδείς απέκλινε από την αποστολή του φερεφώνου της Άγκυρας. Κάτι λεκτικές μικροεπαναστάσεις ελειτούργησαν μόνο σαν τροφή των επιχειρημάτων των γνωστών υπέρμαχων της «όποιας λύσης».
Οι συμμαχίες που έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια με σπονδυλική στήλη την ταύτιση των κυβερνήσεων Ελλάδος και Κύπρου αποτελούν το ασφαλέστερο όχημα για μία ευτυχή έκβαση του Εθνικού μας προβλήματος σε συνδυασμό με την εξαιρετικά επιτυχή «βιομηχανία κατασκευής εχθρών» από τον νεοσουλτάνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου