Αισθητική Αντιμετώπιση του Κορωνοιού

Κώστα Δημ Χρονόπουλου

(Αρθρογράφου –Σχολιογράφου)

Ψυχαγωγία σε ετούτους τους δύστηνους Κορωνο-καιρούς δυστυχώς δεν υπάρχει. Ο κόσμος δεν έχει λόγο, ούτε δυνατότητα να χαμογελάσει.                       Του επιτρέπεται να επισκεφθεί –με  sms ή ιδιοχειροσημείωμα  πάντοτε – τον φαρμακοποιό του και να ζητήσει ένα αντικαταθλιπτικό φάρμακο (σ. σ έχουν τριπλασιαστεί και προβλέπεται περαιτέρω αύξησή τους!).

Όμως οι «πολιτικοί» μας, μας συμμερίζονται. Κάνουν ό, τι τους είναι μπορετό για να μας ψυχαγωγήσουν. Με κάθε τρόπο. Με κάθε κόστος, προσωπικό και κομματικό.

1.   Ανησυχεί ο κόσμος, υποφέρει ψυχολογικά και αιμορραγεί, οικονομικά.

    Συνακόλουθο της καραντίνας και κατανοητό.

    Όμως: τα κομμωτήρια, τα βιβλιοπωλεία και οι έντονα ονυχοπεριποιήσεις  εξαιρούνται, θα λειτουργούν.

   -Γιατί; Είναι είδος πρώτης ανάγκης ο καλλωπισμός, αν μάλιστα συνυπολογιστεί πως δεν έχουμε την δυνατότητα να πάμε κάπου; Απλώς για  να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη μας και να παρηγοριόμαστε; Αλήθεια γιατί να μην αποστέλλονται … περούκες στα σπίτια, σε ακραίες περιπτώσεις ψυχικών αναγκών;

   - Το βιβλίο  όντως  είναι περισσότερο απαραίτητο  παρά ποτέ για αυτονόητους  λόγους.

    Αλλά δεν θα μπορούσε να αποστέλλεται στα σπίτια; Γιατί να ανοίξουν τα βιβλιοπωλεία;

-         Τα νύχια γιατί; Για να ξύσουμε το κρανίο μας μήπως και ο λιγοστός προβληματικός εγκέφαλός μας κατεβάσει ιδέες που θα βοηθήσουν στην αλλαγή της νοοτροπίας μας; Το θεωρώ ανώφελη, αποτυχημένη προσπάθεια εκτός και αν η περιποίηση των νυχιών συγκινήσει την τύχη μας και μας διευκολύνει (ξύνοντας) να κερδίσουμε το ξυστό.

Προφανώς ενώ ο κόσμος καίγεται η Ε Λ Λ Η Ν Ο Μ Α Ρ Ι Ω Ρ Η χτενίζεται.

 

    2.    Απορώ: πως δεν σκέφτηκαν οι εξουσιαστές μας να μας προσφέρουν ένα bonus παρηγοριάς, τώρα που δεν μας επιτρέπουν να διασκεδάζουμε; Διεξάγονται αγώνες (στην Ελλάδα και διεθνώς) τους  οποίους δεν έχει την δυνατότητα να παρακολουθήσει ο πολύς κόσμος. Λίγοι είναι οι συνδρομητές ιδιωτικών καναλιών μετάδοσης.

     Πολλοί οι προσερχόμενοι στις καφετέριες για να δουν τους αγώνες. Τώρα τα «στέκια» έκλεισαν. Τι γίνεται; Τίποτα.  Δεν εξυπηρετούσε η παρέμβαση –με όποιο οικονομικό κόστος –της πολιτείας; Να αποζημιώσει τα κανάλια που έχουν τα δικαιώματα ώστε να μπορεί ο λαός στο σύνολό του, να δει – από δίκτυα πανελλαδικής εμβέλειας (κατ’ εξοχήν τα κρατικά ΕΡΤ)- τα παιχνίδια; Τι νόημα έχει το υποχρεωτικό τέλος που πληρώνουμε στην ΕΡΤ;

3.     Τι είδους μνημόσυνα, με ξένα κόλλυβα, κάνουν οι Κυβερνώντες με το να μειώνουν κατά 40% ή 80% τα ενοίκια των ενοικιαστών, εις βάρος των ιδιοκτητών; Αγαπητικός είναι το Κράτος που παίρνει το ποσοστό /μερίδιό του; Μαζί με τον ιδιοκτήτη το έχτισαν, το ενοικίασαν και συντηρούν το ακίνητο;  Δεν τους αρκεί αυτός ο τρισάθλιος, επαίσχυντος, ληστρικός και ανήθικος φόρος = ΕΝΦΙΑ (Σ.Σ Τον επέβαλαν τότε ως … προσωρινό, ώστε να … μονιμοποιηθεί) κ. α χαράτσια; Ντροπή!.

     Αλήθεια γιατί δεν επιδοτεί –όπως πχ με τα καύσιμα θέρμανσης –το Κράτος τον (έχοντα υποστεί επαγγελματική ζημιά) ενοικιαστή;                    Η επιστροφή μέρους της απώλειας (του ιδιοκτήτη αυτή την φορά), απλώς περιπλέκει την όλη υπόθεση και αποδεικνύει την ύπαρξη ενός Κράτους που εφαρμόζει μπακαλίστικες /ψιλικαντζίδικες μεθόδους. 

 

ΥΓ Οι Ε θ ν ο γ ο ν ε ί ς  Κ λ α υ σ ι γ ε λ ω τ ο π ο ι ο ί  μας, κάνουν     ό, τι μπορούν για να σκάσει (έστω … μισό, πικραμένο) το χειλάκι μας.

       Τους ευχαριστούμε με …. δάκρυα ευγνωμοσύνης –ή απόγνωσης; - στα μάτια, με περιποιημένα όμως μαλλιά και νύχια!...