Ας πει κάποιος στον Σουλτάνο ότι τα Δωδεκάνησα και τα παρακείμενα νησάκια, νησίδες και βραχονησίδες, δεν μας αποδόθηκαν από τους Τούρκους με την Συνθήκη της Λωζάνης του 1923, αλλά με την Συνθήκη Ελλάδας-Ιταλίας του 1948.
Πως είναι η πραγματική Ιστορία που βεβαια και πολλοί δικοί μας δημοσιογραφοι αγνοούν. Θέλω την προσοχή σας:
Με τη Συνθήκη της Λωζάνης, 24 Ιουλίου 1923, η Τουρκία παραχωρεί στην Ιταλία τα δικαιώματά της στα Δωδεκάνησα, κι έτσι μονιμοποιείται η Ιταλική κατοχή. Προσοχή παραχωρήθκαν ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ!
Στις 8 Σεπτεμβρίου 1943 η Ιταλία γονατίζει υπό το βάρος της ήττας της και την αυγή της επόμενης ημέρας αποβιβάζονται σε λιμανάκι του Καστελλορίζου βρεταννικά στρατεύμτα.
Στις 13 του ίδιου μήνα εισπλέει το ελληνικό αντιτορπιλλικό "Παύλος Κουντουριώτης" γεμάτο στρατού. Από τότε, οι Καστελλορίζιοι και η Πολιτεία, αναγνωρίζουν την ημέρα αυτή, ως χρονικό σταθμό της Απελευθέρωσης του πρώτου ελληνικού εδάφους.
Την 8η Μαΐου 1945 ο Γερμανός Στρατηγός Wagener, Αρχηγός των κατοχικών δυνάμεων του δωδεκανησιακού συμπλέγματος, υπογράφει στη Σύμη την άνευ όρων παράδοση της Δωδεκανήσου, παρουσία του Αγγλου Ταξίαρχη Moffat, του Συνταγματάρχη Acland και του Διοικητή του Ιερού Λόχου Ελληνα Συνταγματάρχη Χρήστου Τσιγάντε.
Με την πράξη αυτή ολοκληρώθηκε η αγγλική κατοχή της Δωδεκανήσου. Η διαδικασία που προηγήθηκε, καθώς και η υπογραφή του Πρακτικού της παράδοσης έγιναν σε ένα παλιό αρχοντικό της Σύμης, το οποίο χρησιμοποιούσαν οι Σύμμαχοι, ως έδρα Διοίκησης και στο οποίο υπάρχει σήμερα εντοιχισμένη αναμνηστική πλάκα.
Στις 9 Μαΐου αγγλικές Δυνάμεις μαζί με άνδρες του Ιερού Λόχου αποβιβάζονται στη Ρόδο. Εγκαθίσταται η αγγλική Διοίκηση Δωδεκανήσου, οπότε τερματίζεται και η τελευταία κατοχή, την οποία εκπροσωπούσαν οι Γερμανοί.
Στις 15 Μαΐου 1945, ο Αντιβασιλέας-Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, πριν ακόμη εκδηλωθούν επίσημα οι αποφάσεις των νικητών του Πολέμου για την παραχώρηση του δωδεκανησιακού συμπλέγματος, κηρύσσει στη Ρόδο τα προεόρτια της Ενωσης της Δωδεκανήσου με τη Μητέρα-Πατρίδα.
Η ομόφωνη, κατ' αρχήν, Συμφωνία για την παραχώρηση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα αποφασίστηκε στις 27 Ιουνίου 1946 στο Παρίσι, από το Συμβούλιο των Υπουργών των Εξωτερικών των νικητριών Μεγάλων Δυνάμεων. Η απόφαση, όμως, αυτή δεν έτυχε άμεσης εφαρμογής, γιατί έπρεπε να προηγηθεί η επικύρωση της Συνθήκης μεταξύ της Ελλάδας και Ιταλίας.
Στις 2 Φεβρουαρίου 1947, υπογράφεται Συνθήκη Ειρήνης Ιταλίας και Συμμάχων και στο άρθρο 14 αναφέρεται:
"Η Ιταλία εκχωρεί εις την Ελλάδα εν πλήρει κυριαρχία τας νήσους της Δωδ/σου: Αστυπάλαια, Ρόδο, Χάλκη, Κάρπαθο, Κάσο, Τήλο, Νίσυρο, Κάλυμνο, Λέρο, Πάτμο, Σύμη, Κω και Καστελλόριζο, ως και τας παρακειμένας νησίδας (αυτό που θεωρούν οι Τούρκοι "θολό")».
Την 31 Μαρτίου 1947 ο Αγγλος Ταξίαρχος Parker υπογράφει στη Ρόδο το πρωτόκολλο παράδοσης της Δωδεκανήσου στον Ελληνα Στρατιωτικό Διοικητή Αντιναύαρχο Περικλή Ιωαννίδη.
Στο πρωτόκολλο αυτό αναφέρονται τα εξής: «Η κατοχή της Δωδεκανήσου παραδίδεται την μεσημβρίαν από την Βρεταννικήν Στρατιωτικήν Διοίκησιν εις την Ελληνικήν τοιαύτην, συμφώνως προς τους όρους της Συμφωνίας της υπογραφείσης εν Αθήναις υπό των Αντιπροσώπων των Κυβερνήσεων Μεγάλης Βρεταννίας και Ελλάδος».
Η Στρατιωτική Ελληνική Διοίκηση ήταν μεταβατική περίοδος μέχρι την Ενσωμάτωση.
Στις 22 Οκτωβρίου 1947 επικυρώνεται η Συνθήκη Ελλάδας-Ιταλίας και στις 28 του ίδιου μήνα γίνεται η προσάρτηση και η Δωδεκάνησος αποτελεί, πλέον, ελληνικό έδαφος. Δεν έμενε, παρά να οριστεί η επίσημη, τυπική τελετή της Ενσωμάτωσης.
Στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως 7/9.1.1948 δημοσιεύεται ο Νόμος 518/48 «περί ποσαρτήσεως της Δωδεκανήσου εις την Ελλάδα», ο οποίος στην πρώτη παράγραφο του μόνου άρθρου αναφέρει: «Αι νήσοι της Δωδεκανήσου Ρόδος, Κάλυμνος, Κάρπαθος, Αστυπάλαια, Νίσυρος, Πάτμος, Χάλκη, Κάσος, Τήλος,Σύμη, Κως, Λέρος και Καστελλόριζον, ως και αι παρακείμεναι νησίδες είναι προσηρτημέναι εις το Ελληνικόν Κράτος από της 28ης Οκτωβρίου 1947».
Λοιπόν είναι ξεκάθαρο ότι εμείς δεν έχουμε καμμιά δουλειά με τους Τούρκους.
Οι Τούρκοι του Κεμάλ - και όχι οι Οθωμανοί του Αμπντούλ Χαμίτ - εκχώρησαν τα νησιά στην Ι Τ Α Λ Ι Α και όχι στην Ελλάδα.
Οι Ιταλοί και κατά δεύτερο λόγο οι Γερμανοί (τυπικά μόνο οι Ιταλοί), μετά την συνθηκολόγηση των πρώτων, με την ήττα τους παρέδωσαν την Διοίκηση στους Αγγλους οι οποίοι με την σειρά τους τα παρέδωσαν στην Ελλάδα υπό Διοίκηση και ακολούθως με την Συνθήκη Ειρήνης μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας οι τυπικά κυρίαρχοι επ'αυτών των νήσων, δηλαδή οι Ιταλοί, τα εκχώρησαν στην Ελλάδα.
ΟΠΟΤΕ ΑΣ ΤΑ ΒΡΟΥΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΤΑΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΓΛΟΥΣ....
ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΗΣΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ.....
Τέλος....
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΤΑ ΓΑΛΛΙΚΑ-TRADUIT EN FRANÇAIS :
PARCE QUE BEAUCOUP NE CONNAISSENT PAS LE RÉGIME CLAIR RÉGISSANT LES ÎLES DE L'EST ÉGÉEN ET JE NE LUI DONNE PAS:
Que quelqu'un dise au Sultan que le Dodécanèse et les îles, îlots et îlots adjacents ne nous ont pas été donnés par les Turcs avec le traité de Lausanne de 1923, mais avec le traité Grèce-Italie de 1948.
Quelle est la véritable histoire dont beaucoup de journalistes ignorent bien sûr. Je veux votre attention:
Avec le traité de Lausanne, du 24 juillet 1923, la Turquie cède à l'Italie ses droits sur le Dodécanèse, perpétuant ainsi l'occupation italienne. L'attention a été accordée sans réserve!
Le 8 septembre 1943, l'Italie s'agenouilla sous le poids de sa défaite et à l'aube du lendemain, les troupes britanniques débarquèrent dans un port de Kastellorizo.
Le 13 du même mois, le destroyer grec "Pavlos Koundouriotis" regorge de voiles de l'armée. Depuis lors, les habitants de Kastellorizo et l'État reconnaissent ce jour comme une station de temps de la libération du premier territoire grec.
Le 8 mai 1945, le général allemand Wagener, commandant des forces d'occupation du complexe du Dodécanèse, signa à Symi la reddition inconditionnelle du Dodécanèse, en présence du général de brigade anglais Moffat, du colonel Acland et du commandant du Saint-colonel.
Cet acte a mis fin à l'occupation anglaise du Dodécanèse. Le processus précédent, ainsi que la signature des procès-verbaux de la tradition, ont eu lieu dans un ancien manoir de Symi, qui était utilisé par les Alliés comme siège de l'administration et dans lequel se trouve aujourd'hui une plaque commémorative intégrée.
Le 9 mai, les forces britanniques et les hommes du Saint Corps débarquèrent à Rhodes. L'administration anglaise du Dodécanèse est établie, moment auquel la dernière occupation, représentée par les Allemands, prend fin.
Le 15 mai 1945, le vice-roi-archevêque de Damas, avant l'annonce officielle des décisions des vainqueurs de la guerre pour la concession du complexe du Dodécanèse, proclame à Rhodes les précédents de l'Union du Dodécanèse avec la patrie.
L'accord de principe unanime pour la concession du Dodécanèse à la Grèce fut décidé le 27 juin 1946 à Paris par le Conseil des ministres des Affaires étrangères des grandes puissances victorieuses. Cette décision ne s’est toutefois pas appliquée immédiatement, car la ratification du traité entre la Grèce et l’Italie devait la précéder.
Le 2 février 1947, le Traité de l'Italie et des Alliés est signé et l'article 14 stipule:
"L'Italie cède à la Grèce la domination complète des îles de Dod / sou: Astypalea, Rhodes, Halki, Karpathos, Kassos, Tilos, Nisyros, Kalymnos, Leros, Patmos, Symi, Kos et Kastellorizo, ainsi que les îles adjacentes (ce que les Turcs considèrent comme "nuageux") ".
Le 31 mars 1947, le général de brigade anglais Parker signa à Rhodes le protocole de remise du Dodécanèse au commandant militaire grec, le contre-amiral Pericles Ioannidis.
Ce protocole stipule ce qui suit: "L'occupation du Dodécanèse est remise à midi par le commandement militaire britannique au commandement grec, conformément aux termes de l'accord signé à Athènes par les représentants des gouvernements grec et britannique."
L'administration militaire grecque était une période de transition jusqu'à l'intégration.
Le 22 octobre 1947, le traité gréco-italien est ratifié et le 28 du même mois, l'annexion a lieu et le Dodécanèse est désormais territoire grec. Il ne restait plus qu'à définir la cérémonie formelle et formelle de l'intégration.
La loi 518/48 "sur la plantation du Dodécanèse en Grèce" est publiée au Journal officiel 7 / 9.1.1948, qui dans le premier paragraphe du seul article stipule: "Les îles du Dodécanèse Rhodes, Kalymnos, Karpathos, Astypalea, Nisyros, Patmos, Halki, Kasos, Tilos, Symi, Kos, Leros et Kastellorizo, ainsi que les îles adjacentes sont annexées à l'État grec depuis le 28 octobre 1947 ".
Il est donc clair que nous n'avons rien à voir avec les Turcs.
Les Turcs de Kemal - et non les Ottomans d'Abdul Hamid - ont cédé les îles à l'ITALIE et non à la Grèce.
Les Italiens et deuxièmement les Allemands (généralement uniquement les Italiens), après la capitulation des premiers, avec leur défaite, ont remis l'administration aux Britanniques qui les ont à leur tour remis à la Grèce sous administration puis avec le traité de paix entre la Grèce. et l'Italie, les dirigeants typiques de ces îles, c'est-à-dire les Italiens, les céda à la Grèce.
LAISSEZ LES TURCS LE TROUVER AVEC LES ITALIENS ET LES ANGLAIS ...
NOUS N'EST PAS D'ACCORD AVEC ELLES .....
Fin....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου