Ο Ιερέας Σκηνοθέτης πατήρ Πέτρος Μινώπετρος αποκαλύπτει σε μια ιστορικής σημασίας ομιλία του, την Δολοφονική Μαρξιστική Ιδεολογία, την Γενοκτονία και τα Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας του Κομμουνισμού, όπως τεκμηριώνονται με μαθηματική ακρίβεια από την Λογοτεχνία, το Μαρτύριο και την Μαρτυρία του Αλεξάντερ Σολζενίτσιν.
Γέννηση 11 Οκτωβρίου 1918
Νόμπελ Λογοτεχνίας 8 Οκτωβρίου 1970
Θάνατος 3 Αυγούστου 2008
Ο πατήρ Πέτρος Μινώπετρος αναφέρεται στα δομικά στοιχεία, στον πυρήνα του Κομμουνιστικού Ολοκληρωτισμού, σε γεγονότα, καταστάσεις και τα αίτια που προσδιόρισαν την επιτυχία του πραξικοπήματος των Μπολσεβίκων τον Οκτώβριο του 1917, των ανάλογων πραξικοπημάτων της Αριστεράς σε όλη την γη και συνέβαλαν στην κατάληψη της Εξουσίας, την επιβολή και την διαιώνιση των Κομμουνιστικών Ολοκληρωτικών Καθεστώτων από το 1917 μέχρι σήμερα.
Κορυφαίο παράδειγμα είναι η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας με τα εκατοντάδες εκατομμύρια θύματα του Μεγάλου Άλματος και της Πολιτιστικής Επανάστασης από την Κρατική Τρομοκρατία και την Πείνα έως την κατασκευή και εξαγωγή ιών τις τελευταίες δεκαετίες σε όλο το κόσμο. Σύμφωνα με την προβληματική του Αλεξάντερ Σολζενίτσιν τα συστατικά επαναλαμβανόμενα στοιχεία του Κομμουνιστικού Ολοκληρωτισμού είναι η Δολοφονική Ιδεολογία και τα Εγκλήματα των Γκάνγκστερ της Ιστορίας Μαρξ, Λένιν, Τρότσκι, Στάλιν, Μάο, ΠόλΠότ, Σούνγκ, Μεγκίστου, Χότζα, Κάστρο, Γκεβάρα, Ορτέγκα, Τσάβες, Μαδούρο και των επιγόνων τους. Η Ολοκληρωτική Δομή, ο Μηχανισμός και η λειτουργία των Κομμουνιστικών Κομμάτων, των Ηγετών και των στελεχών του. Το αρχέτυπο του Απαρατσίκ. Το Ταξικό Μίσος και οι διακρίσεις, ο Φθόνος, η «Υγιής» Ιδεολογική, Κοινωνική Καταγωγή. Οι Γενοκτονίες με Ταξικό και Εθνικό χαρακτήρα – ο διωγμός των Ποντίων στην Σοβιετική ένωση και των Βορειοηπειρωτών στη Αλβανία, τα Στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, εξόντωσης και θανάτου-Γκουλάγκ για τους Εχθρούς του Λαού και του Καθεστώτος. Η Πολιτιστική Γενοκτονία, η κομματική αργκό και η ξύλινη γλώσσα, οι ανατινάξεις κατεδαφίσεις Ναών και Μνημείων, το κλείσιμο των Βιβλιοθηκών και η ρίψη βιβλίων στην πυρά. Η κατάργηση της Ατομικής Ιδιοκτησίας, της Ιδιωτικής ζωής και του Ελεύθερου χρόνου, η Κολεκτιβοποίηση και ο Κολεκτιβισμός. Η Κρατική Τρομοκρατία, η εξαφάνιση του Ατόμου και του Ανθρώπινου Προσώπου. Η Πείνα, ο Κανιβαλισμός-Holodomor. Ο Νεοβάρβαρος μαχητικός Αθεϊσμός, ο Αντισημιτισμός. Το Ψεύδος, η προπαγάνδα, η Λογοκρισία. Η Θεοποίηση της Μαρξιστικής-Λενινιστικής-Μαοϊκής Ιδεολογίας και του Κομμουνιστικού Κόμματος. Η Λατρεία και η Προσκύνηση των Συμβόλων του, των ζώντων Γενικών Γραμματέων και των ταριχευμένων πτωμάτων τους στα Κομματικά Μαυσωλεία. Ο Νέος Άνθρωπος, η Σωτηριολογία και η Εσχατολογία. Η Μυστική Αστυνομία, ο χαφιεδισμός και οι καταδότες. Ο Αμοραλισμός, το Παράλογο και η Διαφθορά. Η καταστολή και η φυλάκιση των Διαφωνούντων στα Ψυχιατρεία όταν αμφισβητούν την Μια και Μοναδική Αλήθεια της Ιδεολογίας-Δόγματος του Κόμματος.
Το Κοινωνιολογικό μοντέλο της Δυστοπίας του Κομμουνισμού σύμφωνα με τον Σολζενίτσιν είναι το Γκουλάγκ και το Ανθρωπολογικό Πρότυπο είναι ο Ζεκ ο κρατούμενος του Στρατοπέδου! Η σημασία των βιβλίων «Μία Ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς», Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ», «Κόκκινος Κύκλος», «Πτέρυγα των Καρκινοπαθών». ‘Ολη η Πεζογραφία του Αλεξάντερ Σολζενίτσιν αποκαλύπτει τον τρόμο, την φρίκη και τον ζόφο της πιο Ολοκληρωτικής Εγκληματικής Ιδεολογίας και Εξουσίας στην Ιστορία της Ανθρωπότητας με εκατοντάδες εκατομμύρια νεκρούς σε όλο τον Κόσμο.
Ο Αλεξάντερ Σολζενίτσιν υπήρξε ο ίδιος κρατούμενος και Μάρτυρας των Γκουλάγκ η φωνή του είναι η φωνή της Ελευθερίας και η συνείδηση του είναι η Συνείδηση των κρατουμένων της Κόλασης των Γκουλάγκ. Κάθε σελίδα των βιβλίων του είναι η ζωή του και είναι γραμμένη με αίμα. Εάν ο Αλεξάντερ Σολζενίτσιν δεν είχε γράψει το Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ και το Μια Ημέρα του Ντενίσοβιτς κανένας δεν θα γνώριζε για την μεγαλύτερη Γενοκτονία στην Ιστορία της Ανθρωπότητας. Την Κομμουνιστική Γενοκτονία που δεκαετίες απέκρυβαν και αποσιωπούσαν το ΚΚΣΕ και τα αδελφά Κομμουνιστικά Κόμματα σε όλο τον κόσμο και πιθανόν να μην γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Όμως μετά την έκδοση των βιβλίων του Σολζενίτσιν κανένας δεν μπορεί και δεν δικαιούται να ισχυρισθεί ότι δεν γνωρίζει τι είναι και τι σημαίνει ο Κομμουνισμός.
Ο Αλεξάντερ Σολζενίτσιν είναι ο ένας και μοναδικός συγγραφέας και άνθρωπος στην Ιστορία που μόνος του εναντιώθηκε και συγκρούσθηκε με την πιο Ολοκληρωτική και Εγκληματική Εξουσία στη Γη. Είναι το πρότυπο του Προσώπου με συνείδηση και ηθική στάση, του Διαφωνούντος, του Αντικαθεστωτικού, είναι επικίνδυνος και μετά θάνατον ΝΥΝ και ΑΕΙ για κάθε Αυταρχική και Ολοκληρωτική Εξουσία με την Λογοτεχνία και την ζωή του. Η ομιλία του πατρός Πέτρου Μινώπετρου είναι φόρος τιμής και Μνημόσυνο στον μεγαλύτερο συγγραφέα του 20ου Αιώνα Μάρτυρα των Γκουλάγκ Αλεξάντερ Σολζενίτσιν, τους Μάρτυρες Κρατούμενους των Κομμουνιστικών Φυλακών, των Ψυχιατρείων και των Γκουλάγκ και στα εκατοντάδες εκατομμύρια θύματα του Κομμουνιστικού Ολοκληρωτισμού σε όλη την Οικουμένη.
Ακολουθεί το video και το κείμενο της ομιλίας του πατρός Π. Μινώπετρου
Η συνάντησή μου με τον Σολζενίτσιν, ξεκινάει από τα παιδικά μου χρόνια. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που ο πατέρας μου ήταν κομμουνιστής. Στην διάρκεια της κατοχής, ήτανε στην Ε.Π.Ο.Ν. και στον Ε.Λ.Α.Σ. Θα έλεγα ότι πρώτα έμαθα να διαβάζω από την Αυγή, την προδικτατορική και μετά έμαθα να διαβάζω στο δημοτικό σχολείο. Γεννήθηκα το 1955 και θυμάμαι το σοκ που δημιουργήθηκε στο σπίτι μας όταν κυκλοφόρησε το: «Μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς». Αν και η Ελλάδα ήτανε στην περιφέρεια και στην επαρχία του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, το σοκ ήτανε τρομακτικό. Για πρώτη φορά, κομμουνιστές οι οποίοι είχανε δώσει την ζωή τους και είχανε διωχθεί στο όνομα κάποιου ιδεώδους, αποκάλυψαν ότι η ουσία της Κομμουνιστικής Ιδεολογίας ήτανε το Γκουλάγκ. Ήδη αυτό είχε δημιουργήσει και μια ρήξη στην σχέση μου τότε με την Κομμουνιστική Αριστερά στην εφηβεία μου, αν και ακολούθησα τους δρόμους της λεγόμενης δημοκρατικής αριστεράς, η οποία όμως, η ελληνική δημοκρατική αριστερά ποτέ δεν διαχώρισε την θέση της στο θέμα του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού. Σε αντίθεση βέβαια με τα Σοσιαλιστικά Κόμματα της Ευρώπης, που και αυτά όμως άργησαν πάρα πολύ.
Κάτω βέβαια από το εφέ, ο Σολζενίτσιν, δηλαδή το αποτέλεσμα Σολζενίτσιν, όπως είπε ο φιλόσοφος Μπερνάρ- Ανρί-Λεβί. Η δεύτερη συνάντηση μου με τον Σολζενίτσιν έγινε, όταν είχα να επιλέξω ανάμεσα σε δύο υποτροφίες. Η μία υποτροφία η οποία θα έπρεπε να την πάρω το 1978 στην Ιταλία, και το 1977 συνέβη κάτι… πώς να το πούμε; μοιραίο, όταν μου εδόθη η υποτροφία για την Ρουμανία. Όλη αυτή η βίωση των παιδικών μου χρόνων και η σχέση μου με τον πατέρα μου, με οδήγησε να πάω να συναντήσω το Διάβολο, το θηρίο από κοντά και να το ζήσω. Έτσι, το 1977 βρέθηκα στην Ρουμανία, και εκεί ανακάλυψα μία κοινωνία κατεστραμμένη, ηττημένη, όπου σε έναν πληθυσμό 25 εκατομμυρίων, δεν υπήρχε οικογένεια, που να μην είχε περάσει κάποιος μέλος της η συγγενής της, από τα Γκουλάγκ. Το 1945, με την εισβολή του κόκκινου στρατού στην Ρουμανία, του λεγόμενου Απελευθερωτή Στρατού,εδω θα αναφέρω ένα γεγονός: θυμάμαι στο πρώτο έτος, όταν σπούδαζα σκηνοθεσία κινηματογράφου, ο μηχανικός προβολής, μας είπε σε εμένα και τους συμφοιτητές μου, που ήμασταν και από άλλες χώρες, την εξής ιστορία, ότι: «όταν μπήκε ο κόκκινος στρατός, είχανε τσουβάλια στους ώμους τους, και μπαίνανε έσπαγαν τα σπίτια, βίαζαν τις γυναίκες και παίρνανε ότι έβρισκαν. Τασάκια, πορσελάνες,έπιπλα.οικιακά σκεύη γιατί η Ρουμανία ήτανε και η λεγόμενη Γαλλία της Ανατολής». Κάτι αντίστοιχο συνέβη και σε όλες τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που πέρασε ο Κόκκινος Απελευθερωτικός Στρατός και επέβαλλε την κομμουνιστική δικτατορία.
Σε αυτή την συνάντηση που είχα με αυτούς τους κατεστραμμένους ανθρώπους, εκεί μου αποκαλύφθηκε το σχέδιο. Το σχέδιο του κομμουνισμού όπως το εμπνεύστηκε ο Μαρξ και όπως ο Σολζενίτσιν αποδεικνύει μαθηματικά, και όχι μόνο ο Μαρξ και ο Χέγκελ και ο Φίχτε, είναι το Γκουλάγκ. Αυτή είναι η ουσία του κομμουνισμού. Μάλιστα υπάρχουνε δύο Γκουλάγκ. Υπάρχει το Γκουλάγκ αυτό καθεαυτό,το εσωτερικό το οποίο περιγράφει ο Σολζενίτσιν, στο «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ» και στο «Μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς» και υπάρχει και το άλλο το Γκουλάγκ, το εξωτερικό Γκουλάγκ, που είναι η Πτέρυγα των Καρκινοπαθών. Στην Πτέρυγα των Καρκινοπαθών, υπάρχουν τέσσερα ανθρώπινα αρχέτυπα. Το ανθρώπινο πρότυπο του μυστικού πράκτορα της Νικαβεντέ,του ακτιβιστή, του διαφωνούντα και του μαζανθρώπου. Στην Πτέρυγα των Καρκινοπαθών υπάρχουνε δύο κόσμοι οι οποίοι συγκρούονται μέσα από τους δύο βασικούς πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες. Ο ένας είναι ο Ρουσάνωφ, ο οποίος είναι ο πράκτορας και ο ακτιβιστής του κόμματος και ο άλλος είναι ο Κωστογλότοφ που στην ουσία είναι η περσόνα, είναι το προσωπείο, που πίσω από εκεί κρύβεται ο Σολζενίτσιν.
Η Πτέρυγα των Καρκινοπαθών, έχει αναφορά στον καρκίνο. Γιατί κατά τον Σολζενίτσιν, ο κομμουνισμός είναι ο Καρκίνος και απλώνεται με τον ίδιο τρόπο που δουλεύει ο Καρκίνος μέσα στον οργανισμό. Όπως είναι το σύστημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης και το δίκτυο, το ίδιο είναι και το δίκτυο των Κομμουνιστικών Κομμάτων, το οποίο συγκροτήθηκε σε πρώτη φάση μέσα από την Κομμουνιστική Διεθνή, την λεγόμενη Κομιντέρν, και προϋπήρχε βέβαια το Διεθνές γραφείο του Κομμουνιστικού Κινήματος. Το σχέδιο όπως το αποκαλύπτει ο Σολζενίτσιν της Μπολσεβίκικης κομμουνιστικής ουτοπίας, είναι «ο νέος άνθρωπος και η κατασκευή μιας νέας κοινωνίας», όπου όμως για να γίνει αυτό, πρέπει να εξαφανιστεί οτιδήποτε προϋπάρχει. Το μοντέλο το οποίο εφαρμόστηκε στην Ρουμανία και το οποίο το επέβαλλαν όταν ήρθαν οι κομισάριοι της Νικαβεντέ, γιατί στην Ρουμανία υπήρχανε γύρω στους εφτακόσιους κομμουνιστές όλοι και όλοι και όμως η κοινωνία κομμουνιστικοποιήθηκε. Το ίδιο συνέβη και στις άλλες χώρες της κεντρικής και της ανατολικής Ευρώπης. Όπως το ίδιο συνέβη και στην Ρωσία, που σήμερα γιορτάζουμε τα ενενήντα εννέα χρόνια από την γέννηση του Σολζενίτσιν και εκατό χρόνια από το πραξικόπημα των Μπολσεβίκων, γιατί η επανάσταση ήτανε μία. Ήτανε η επανάσταση του Φεβρουαρίου. Η λεγόμενη «Οκτωβριανή Επανάσταση», δεν υπήρξε. Υπάρχει μόνο ένας προπαγανδιστικός μύθος τον οποίο στήνει με πολύ μεγάλη μαεστρία σε αυτό το φιλμ της Προλετκούλτ, ένας σπουδαίος σκηνοθέτης ο Αϊζενστάιν.
Το σχέδιο λοιπόν είναι ένα: ότι πρέπει να εξοντωθεί οτιδήποτε προϋπάρχει. Όλος ο πριν πολιτισμός. Ο Σολζενίτσιν, όπως και ο Μπερντιάεφ και ο Σεστόφ, ονομάζουνε τον κομμουνισμό, «νεοβάρβαρο αθεϊσμό», που ο σκοπός του είναι η εξαφάνιση του ατόμου, του προσώπου και της κοινωνίας και η κατασκευή μέσα από το Γκουλάγκ,του νέου Ανθρώπου.Γιατί μέσα από το Γκουλάγκ τι γίνεται; Δεν είναι μόνο το στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας. Είναι η αναμόρφωση και η επανεκπαίδευση του ανθρώπου. Στην Ρουμανία υπήρχε το λεγόμενο «φαινόμενο του Πιτέστι». Το Πιτέστι είναι μία πόλη εκτός του Βουκουρεστίου. Ό,τι σας λέω είναι το μοντέλο το Μπολσεβικικό,του Μακαρένκο το οποίο εφαρμόστηκε σε όλες τις χώρες. Το μοντέλο του Πιτέστι, ήτανε το εξής: πήραν όλη την Ελίτ της Ρουμανίας, ό,τι σημαντικότερο υπήρχε από διανοούμενους, μαθηματικούς, φυσικούς, ηθοποιούς, σκηνοθέτες, καλλιτέχνες, συγγραφείς, ιερείς και τους έβαζαν πατέρας να βασανίζει τον γιο, φίλος να βασανίζει τον φίλο, η μάνα το παιδί, το παιδί την μάνα, με αποτέλεσμα να τους ξεριζώσουνε ό,τι υπήρχε παλαιό μέσα τους και κυρίως την ανθρώπινη αξιοπρέπεια τους. Μετά τα καθημερινά 24ωρα βασανιστήρια, ακολουθούσανε οι βασανισθέντες ένα μάθημα που τους γινότανε η Κατήχηση στην Μαρξιστική Λενινιστική Ιδεολογία.Ο Σολζενίτσιν χαρακτήρισε το Πείραμα του Πιτέστι σαν την πιο φρικιαστική και αποτρόπαια πράξη βαρβαρότητος του σύγχρονου κόσμου.
Η δύναμη του Σολζενίτσιν είναι ότι μέσα από τα κείμενα του αποδεικνύει και αυτό έχει σχέση βέβαια και με την παιδεία του, ως μια μαθηματική εξίσωση το ιδεολογικό συστατικό και το φορτίο του κομμουνισμού και του ναζισμού. Και για αυτό λέει ότι: «ο Μαρξ, ο Χέγκελ, ο Φίχτε,είναι το Γκουλάγκ –ο Κομμουνισμός». Η ζωή του Σολζενίτσιν είναι ένα μυθιστόρημα. Καταρχάς στα παιδικά του χρόνια, από την μία, υποβαλλόμενος ο ίδιος στην πλύση του εγκεφάλου την οποία υπέστη στο σχολείο, πιστεύει στην αναγκαιότητα και στην νομοτέλεια του κομμουνισμού. Από την άλλη υπάρχει στο σπίτι του η Πίστη. Εκείνη την περίοδο όσοι πίστευαν στον Χριστιανισμό, τους θεωρούσανε τρελλούς. Στην τελευταία συνέντευξη του, ο Σολζενίτσιν έτσι κλείνει στο περιοδικό Spiegel, λέει ότι: «η δύναμη του ανθρώπου και το θεμέλιο του ανθρώπου, είναι η πίστη». Οπότε αυτός είχε την μητέρα του από την μία, το σχολείο και την κοινωνική εκπαίδευση από την άλλη, που ήτανε η πτέρυγα των καρκινοπαθών κατά κάποιον τρόπο. Αλλά η μεταστροφή του στο Χριστιανισμό γίνεται όταν συμμετέχει στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο ως αξιωματικός στο Κόκκινο Στρατό. Τιμήθηκε δύο φορές σαν ήρωας στον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο,και το αναφέρω αυτό γιατί και μέχρι σήμερα ακούμε να τον συκοφαντούν ως προδότη.
Το εντυπωσιακό είναι ότι ενώ έχει πεθάνει, ακόμη και σήμερα στην Ελλάδα εάν πάτε σε ένα βιβλιοπωλείο, θα σας κοιτάξουνε περίεργα αν ζητήσετε Σολζενίτσιν. Βέβαια, εγώ που το ζούσα το ‘74 -‘75, όποιος ζητούσε ένα βιβλίο του Σολζενίτσιν, τον κοιτούσανε περίεργα. Λοιπόν, ξαναγυρίζοντας στην βιογραφία του, θέλω να επισημάνω κάποια στοιχεία. Το 1945 όταν βρίσκεται στην ανατολική Πρωσία, στέλνει ένα γράμμα σε έναν φίλο του το οποίο καταφέρνει και το αποκρυπτογραφεί η Νικαβεντέ, γιατί μιλούσε με κωδικούς. Εκεί απομυθοποιεί τον Στάλιν,τον κατηγορεί για τον αποκεφαλισμό όλης της ηγεσίας του κόκκινου στρατού το 1936, με αποτέλεσμα όταν μπήκε ο γερμανικός στρατός, είχανε φτάσει στα πρόθυρα της Μόσχας να μην υπάρχει ηγεσία. Όλους δηλαδή τους Μπολσεβίκους, οι οποίοι ήτανε μαθητές του Τρότσκι και είχαν την ηγεσία του κόκκινου στρατού, εκπαιδευόμενοι στην περίοδο του Εμφυλίου κάνοντας τρομερά εγκλήματα, αδίστακτοι και χωρίς ενδοιασμούς, και είχανε φτάσει στα ανώτατα κλιμάκια του κόκκινου στρατού. Στα πλαίσια των δικών της Μόσχας, με τις εσωτερικές εκκαθαρίσεις, ο Στάλιν τους εκκαθάρισε ως εν δυνάμει αντιπάλους όπως έγινε και σε όλη την ιστορία των κομμουνιστικών κομμάτων, τα ίδια συνέβησαν και στην Ελληνική Αριστερά . Στέλνει λοιπόν ένα γράμμα που αναφέρει τρία θέματα.
Πρώτον, καταγγέλλει τον Στάλιν για την συμφωνία με τον Χίτλερ. Το δεύτερο είναι ότι βλέποντας όλη τη φρίκη και πως οι αξιωματικοί και οι στρατηγοί του κόκκινου στρατού, χρησιμοποιούσανε τους Ρώσους στρατιώτες και όταν μιλάμε για 20 εκατομμύρια απώλειες του ρωσικού λαού, και ένας μεγάλος στρατηγός ο Βινογκράτοφ, που έχουνε βγει τρεις τόμοι, και αναφέρεται στην ιστορία του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, λέει ότι: «τα μισά θύματα τα έχασαν εξαιτίας της αδιαφορίας για την ανθρώπινη ζωή». Αυτά τα επισημάνει ο Σολζενίτσιν στο γράμμα που στέλνει τότε σε έναν φίλο του. Το πρώτο λοιπόν είναι η συμφωνία Χίτλερ-Στάλιν, το δεύτερο είναι η απουσία σεβασμού για την ανθρώπινη ζωή και το τρίτο είναι, ότι αμφισβητεί τις περίφημες στρατηγικές ικανότητες, και την στρατιωτική ιδιοφυία του Στάλιν και αποδεικνύει ότι πρόκειται περί ηλιθίου. Ο Σολζενίτσιν σπούδασε μαθηματικά και φυσική. Και έκανε και τρία χρόνια που πήρε δίπλωμα από το Ινστιτούτο λογοτεχνίας της Μόσχας μέσω αλληλογραφίας, διότι η μητέρα του ήτανε ασθενής, συν και ότι δεν είχανε και την οικονομική κατάσταση για να ταξιδέψει στην Μόσχα.
Αυτό μας χρειάζεται για να καταλάβουμε ότι ο Σολζενίτσιν, που το περιοδικό το αμερικάνικο της λογοτεχνίας το «Κριτέριον» και είναι εντυπωσιακό γιατί η Αμερική λόγω και της ρωσοφοβίας που έχει και οι συγγραφείς οι Αμερικάνοι και οι κριτικοί της λογοτεχνίας, το Κριτέριον φέτος τον Αύγουστο ή τον Σεπτέμβριο του 2017 νομίζω, ανακήρυξε «το αρχιπέλαγος Γκουλάγκ», σαν το σημαντικότερο βιβλίο του 20ού αιώνος. Ο Σολζενίτσιν συνεχίζει την μεγάλη κληρονομιά του Πούσκιν ,του Γκόγκολ, του Ντοστογιέφσκι και του Τολστόι. Και πιστεύω ότι κλείνει και τον κύκλο. Είναι τιτάνας της λογοτεχνίας της Ρωσικής και της παγκόσμιας, έχει βέβαια αυτόν τον μεσσιανικό και τον σωτηριολογικό χαρακτήρα, που έχουν όχι μόνο οι συγγραφείς αλλά και οι κινηματογραφιστές. Ιδίως το βλέπουμε στον Ταρκόφσκι αυτό. Και μέσα από αυτές τις τεράστιες συνθέσεις που έχει, και μια και γιορτάζουμε αυτά τα εκατό χρόνια από το πραξικόπημα των Μπολσεβίκων, πρέπει να πω ότι κατά τον Σολζενίτσιν, το σημαντικότερό του έργο, είναι το R17. Δηλαδή η Ρωσία το ’17, το οποίο το έγραψε έξι χρόνια και που είναι η αποκατάσταση της αλήθειας για το τι συνέβη πράγματι στην Ρωσία, ποιες ήταν όλες οι προϋποθέσεις και πως περάσανε από την Τσαρική αυτοκρατορία στο κράτος των Μπολσεβίκων.
Ο Σολζενίτσιν, πέρα από τιτάνας της λογοτεχνίας και ο εκφραστής της πλατωνικής τριάδας στην λογοτεχνία, θεωρείται από τους πολιτικούς επιστήμονες και τους θεωρητικούς, σαν ο συγγραφέας που μαζί με τον Βολταίρο, επηρέασαν όσο κανένας, την ιστορία της ανθρωπότητας με βάση βέβαια και την εξέλιξη που είχαμε. Επανέρχομαι και πάλι ότι για να τον καταλάβουμε, πρέπει να ξέρουμε την μαθηματική του λογική. Κατά την περίοδο των εκτοπίσεων του, γιατί δίδαξε ως δάσκαλος στο δημοτικό και ως μαθηματικός, ένα ντοκιμαντέρ το οποίο γύρισε το BBC στο σχολείο που δίδαξε, τα παιδιά σε μία απομακρυσμένη επαρχία, σε ένα χωριό, όλα έγιναν μεγάλοι επιστήμονες και πλαισιώνουνε τα μεγαλύτερα ερευνητικά κέντρα της Ρωσίας. Ήτανε και ένας ιδιοφυής καθηγητής. Τα τέσσερα γράμματα (Ε.Σ.Σ.Δ.), ένωση σοβιετικών, σοσιαλιστικών, δημοκρατιών, απέδειξε ότι και τα τέσσερα είναι ψέματα. Ποτέ δεν υπήρχε ένωση, όπως λέει ο ίδιος, ποτέ δεν υπήρχε Σοβιετική ένωση με την έννοια των εργατικών συμβουλίων, αυτό που ονομάζει ο Καστοριάδης: «Άμεση δημοκρατία», και ποτέ δεν υπήρχε σοσιαλισμός με την έννοια όχι της δημαγωγίας αλλά της πραγματικής κοινωνικής ισότητας.
Είναι αυτός, ο οποίος πέρα από την φρίκη και την θηριωδία του κομμουνισμού, καταδίκασε το ψέμα. Και επίσης είναι αυτός ο οποίος χαρτογράφησε και κωδικοποίησε τους τρείς όρους στην παγκόσμια βιβλιογραφία και στην παγκόσμια ιστορία. Γκουλάγκ, Ζεκ, ο οποίος είναι πολιτικός κρατούμενος και ο διαφωνών. Διαφωνών είναι το πρόσωπο το οποίο διαφωνεί ή έχει μία άλλη άποψη σε μια ολοκληρωτική κοινωνία, σε σχέση με όλη την κοινωνία ή σε σχέση με την ομάδα που βρίσκεται, που λέει την αλήθεια και που οι συνέπειες είναι: ανάκριση, σύλληψη, Γκουλάγκ, ή υποχρεωτικός εγκλεισμός στο ψυχιατρείο ή εξαφάνιση. Το 1967 στην Ένωση, Σοβιετικών συγγραφέων, βγήκε και τους κατήγγειλε ως «ψέμα». Και όταν τα βραβεία Νόμπελ ντροπιαστήκανε από αυτόν τον άθλιο ψευδοσυγγραφέα που ήτανε και πλαστογράφος, τον Σολόχοφ με τον «ήρεμο Ντον», βγήκε αυτός ο ψευδοσυγγραφέας και είπε τότε ότι: «πρέπει να του απαγορευτεί του Σολζενίτσιν να γράφει». Καταγγέλλοντας το Ψεύδος του Κομμουνισμού ο Σολζενίτσιν, αμέσως το νέο κυκλοφόρησε παντού και όλοι οι διαφωνούντες, στην Ρουμανία η Επιτροπή Πάουλ Γκόμα, στην Τσεχοσλοβακία οι τρεις από την Χάρτα της Πράγας και διάσημοι συγγραφείς, Κόχουτ,Χάβελ και Βακούλικ εκδήλωσαν την αλληλεγγύη τους.Το ίδιο συνέβη και στην Ουγγαρία και στην Πολωνία.
Θα έλεγα ότι η ζωή του, είναι ένα θαύμα. Αυτούς που ψάχνουνε να βρούνε θαύμα, και πολλές φορές στον χώρο της εκκλησίας, υπάρχει και μια υπερβολή, πιστεύω ότι η ζωή του είναι θαύμα για τους εξής λόγους: ήτανε ένας άνθρωπος ο οποίος, έζησε όλες τις συμφορές. Τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό, το Γκουλάγκ, την εκτόπιση, την εξορία, τον καρκίνο, αυτοθεραπεύτηκε. Τα πέρασε όλα αυτά, τελείως μέσα από μία σειρά θαυμάτων. Κατέγραψε όλη την ιστορία των Γκουλάγκ, απονομιμοποίησε όλο το κομμουνιστικό καθεστώς, το οποίο είναι το πιο εγκληματικό και το πιο οργανωμένο, με έναν διαβολικό τρόπο, αστυνομικό καθεστώς, στο να εξοντώνει τους αντιπάλους του. Αυτός επέζησε, έφτασε 90 χρονών, και είχε πει, πάντα έλεγε ότι: «προσεύχομαι στον Θεό, να τελειώσω την ιστορία της Ρωσίας του 20ού αιώνα». Και σύμφωνα με την μαρτυρία της γυναίκας του, Ναταλίας Σβέτλοβα, την εφώναξε μία εβδομάδα πριν να πεθάνει και αφού έγραψε και την τελευταία φράση, της είπε: «τώρα θα παραδοθώ στον Θεό». Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι: «Ο Θεός να αναπαύει την ψυχή του και εμείς να αξιωθούμε να έχουμε τον σταυρό της μνήμης του». Σας ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου