Θεάνθρωπος και Άνθρωπος

Κώστα  Δημ  Χρονόπουλου*

·        Χριστός Ανέστη, ηχεί πάντοτε χαρμόσυνα η αναστάσιμη ευχή.                    Μήνυμα /συμβολισμός/ελπιδοαναρρίπηση (=αναρρίπηση ελπίδων) συγκλονιστική. Ο ετήσιος , παραδοσιακός, θρησκευτικός γιορτασμός μας δονεί,               φέρνοντας κοντά τον Άνθρωπο στον Θεάνθρωπο , που τον καρτερεί.

·        Μέγιστη ιεροτελεστία /ιερουργία  εκστατική.

Η Ανάσταση , μετά τον Γολγοθά και την Σταύρωση τη μαρτυρική,

συγκλονίζει τις ψυχές του κάθε πιστού που αναμένει και την Ανάστασή του την προσωπική.

Γίνεται μια γιορταστική  τ α ύ τ η σ η  μοναδική, νομοτελειακή.

·     Δυστυχώς το μήνυμα, το νόημα, ενώ έχει προέλευση θεϊκή,

δεν έχει την ίδια πρόσληψη από όλους τους θρησκευόμενους , την ίδια αξία τη σημασιακή,

επειδή αναπόδραστα, ακολουθεί πορεία … εξατομικευτική

Και έκαστος προσλαμβάνει  το  θείο μήνυμα  της Ανάστασης από θέση διαφορετική.

·     Η συντριπτική  πλειονότητα των ανθρώπων βιώνει ένα καθημερινό Γολγοθά και υπομένει την Σταύρωση του την πολυετή.

Αγκιστρωμένος στα βασανιστικά του προβλήματα, την επώδυνη του βιωτή.

Όλοι της Γης οι αδικημένοι, οι κατατρεγμένοι, οι ξεσπιτωμένοι, οι ξεριζωμένοι , οι θαλασσοπνιγμένοι, οι πεινασμένοι, είναι αποστερημένοι δια βίου από κάθε αναστάσιμη απαντοχή !.....

Πως  να τους παρηγορήσει το Αναστάσιμο μήνυμα  που τους έχει τόσα υποσχεθεί.

·     Γιατί άραγε εμείς (Χριστιανοί και μη, ανθρωπιστές και πολιτισμένοι) δεν κάνουμε κάτι ώστε ο ταλαίπωρος συνάνθρωπος μας να ανακουφιστεί;.

Στην Ουκρανία πχ δεν αλληλοεξοντώνονται αλλόθρησκοι , αλλά ομόθρησκοι – Χριστιανοί (!),

που όχι μόνο έχουν από το μήνυμα της Αγάπης γαλουχηθεί ,

αλλά και κάθε χρόνο και τώρα – μεσούντος του πολέμου – αλληλοεύχονται με την ίδια ευχή:

« Χριστός Ανέστη», «Αγαπάτε αλλήλους,» «Ειρήνη ημίν αδελφοί».

 

 

 

 

 

·     Βαπτιστήκαμε  και (έκτοτε) καρμαρώνουμε,  ως Χριστιανοί .

Διδαχτήκαμε στο κατηχητικό , ακούσαμε την θεία Λειτουργία στις Εκκλησίες, και συμμετέχουμε στην αναστάσιμη γιορτή.

Αδυνατούμε όμως να νικήσουμε τα θηριώδη ορμέμφυτα ένστικτά μας

τα οποία ασκούν πάνω μας  δύναμη εξουσιαστική /καθηλωτική, εμποδίζοντας κάθε θεάρεστη πράξη μας ανθρωπιστική.

·     Όσο συχνά κι αν ο Χριστός μας ξανασταυρώνεται ,

όσο κι αν τακτικά επαναλαμβάνεται κάθε ρύση του σοφή,

ο Άνθρωπος οφείλει να αυτοενδοσκοπηθεί

και να πολεμήσει ο ίδιος τον κακό εαυτό του, αν θέλει να διασωθεί.

·     Γνωρίζει (ένθεος ή άθεος) το τι πρέπει να κάνει σ’ ετούτη τη ζωή.

Πως, ανθρώπινα, με αλτρουισμό , αλληλεγγύη και αγάπη, να συμπεριφερθεί. Αλλά ο μεγάλος εχθρός του (ο εαυτός του) πρέπει πρωτίστως να εξοντωθεί /κατατροπωθεί,

γιατί εκεί εδράζεται η ρίζα του προβλήματος και εκεί πρέπει να επικεντρωθεί.

·     Δεν γίνεται να σώσει κανείς κάποιον που δεν θέλει  να σωθεί.

Επομένως είναι επιβεβλημένη η ενασχόλησή μας κυρίως με τον Άνθρωπο τον κουσουρλή.

Το να αρκούμαστε στο να τιμούμε/δοξάζουμε τον Ιησού Χριστό  στης Ανάστασης την τελετή,

δεν σημαίνει –πρακτικά – πως αυτόματα ή αυτονόητα – αλλάζουμε συμπεριφορά και τακτική.

·     Το χειρότερο  για τους πιστούς είναι ότι παρατηρείται σταδιακά και διαχρονικά μια … μετατόπιση ενδιαφέροντος ανησυχητική.

Επικεντρώνονται  στην απόκτηση  αμνοεριφίων  σε ….. καλή τιμή (!).

Ενδιαφέρει  η μέθεξη της τσίκνας, η απόλαυση των τερψιλαρυγγίων με κοψίδια και  άφθονο κρασί.

Προφανώς για να ικανοποιηθεί τόσο το θρησκευτικό συναίσθημα και να τηρηθεί  η παράδοση η εθιμική.

 

ΥΓ Είθε κάποτε –να ηχούν ολοχρονίς – οι καμπάνες και της συνειδησιακής αφύπνισης με δύναμη εκκωφαντική.

Και τότε ίσως αντιληφθούμε όλοι μας (Χριστιανοί και μη) πω πρέπει να ανανήψουμε από την πλάνη μας την αυτοχειριαστική.

Πιθανώς να κατανοήσουμε πως τα δεινά μας έχουν προέλευση αποκλειστικά ανθρωπογενή.

Και κανείς επίγειος ή επουράνιος διασώστης δεν μπορεί να σώσει τον αυτόχειρα που επιμένει να πνιγεί !.

 

 

Ιατρού