Η Χρυσή Αυγή για τον Μεταξά

Το 1936 όπου πραξικοπηματικά ο Ιωάννης Μεταξάς κατέλυσε το πολίτευμα, όλοι γνωρίζουμε ότι τα Εργατικά Δικαιώματα στην Ελλάδα δίνονταν με το σταγονόμετρο (στο βωμό των μικροπολιτικών αντιθέσεων) ή απείχαν από τις αληθινές κοινωνικές ανάγκες. Τα αστικά κόμματα (από τη δικομματική εποχή Τρικούπη – Δηλιγιάννη) συνεχώς εξήγγελλαν φιλεργατικές θέσεις με ελάχιστα ικανοποιητικά αποτελέσματα. Η πίεση για τα Εργατικά Δικαιώματα στον 20ο αιώνα κορυφώθηκε τη δεκαετία του ’20 (με την πρωτοβουλία του όχι και τόσο μπολσεβίκικης εμπνεύσεως ΚΚΕ και όχι μόνο, ένα κόμμα που προσπαθούσε να κατανοήσει τη μαρξιστική ιδεολογία χρησιμοποιώντας αντικαπιταλιστική ορολογία για μια Ελλάδα που ακόμη είχε ενταχθεί στο καπιταλιστικό σύστημα για τα καλά(συσσώρευση πλούτου σε μεγαλοαστούς). Μέχρι το 2012 το ΚΚΕ δεν έχει καταλάβει τι σημαίνει Μαρξισμός, Αλλά τόσο η προλεταριοποίηση των προσφύγων του 1922 όσο και η εύκολη λύση των κυβερνήσεων για καταστολή των όποιων φιλεργατικών διεκδικήσεων (βλέπε απεργίες καπνεργατών ή σταφιδοπαραγωγών, συχνά με αιματηρές συνέπειες) οδηγούσαν σε απουσία λύσεων. Και αυτήν την απουσία εκμεταλλευόταν το ΚΚΕ, για να ψηφοθηρεί και να χρησιμοποιεί τους εργάτες ως πολιορκητικό κριό εναντίον της αστικής εξουσίας. Μετά την 4η Αυγούστου 1936, όλα όμως άλλαξαν. Χωρίς να επιθυμεί λαϊκή – εκλογική αποδοχή, ο Δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς (που απέρριπτε τον Κοινοβουλευτισμό ως εμπόδιο στην ελέω Θεού κυριαρχία του και ως τροχοπέδι στη Μακιαβελική ιδεολογία του, όπως φαίνεται από τα κείμενά του και τις πράξεις του) προχώρησε σε τολμηρές κινήσεις θωράκισης των δικαίων των εργαζομένων. Όλων αυτών που έδιναν ζωή στο Έθνος και τροφή στο Κράτος, το οποίο με τη σειρά του δε μπορούσε πλέον να τους αγνοεί. Με μια σειρά αναμενόμενων μέτρων και κινήσεων ο Ι. Μεταξάς (με τη συνεργασία πατριωτών στελεχών του Κράτους) τόλμησε να δώσει στον εργαζόμενο δικαιώματα χωρίς ανταλλάγματα. Η ίδρυση των Κοινωνικών Ασφαλίσεων (ΙΚΑ, ΤΕΒΕ και λοιπών ταμείων), η προστασία των γυναικών και των παιδιών στο χώρο εργασίας, η καθιέρωση του οκταώρου (πόσοι αγρότες και εργάτες δε δούλευαν ως τότε, από την Ανατολή ως τη Δύση του Ηλίου!), η περίθαλψη και η ίδρυση φιλεργατικών φορέων μετέτρεψαν τον Έλληνα εργάτη από παρία της Κοινωνίας σε αξιοπρεπή πολίτη. Η 1η Μαΐου, η Εορτή που τιμάει τους νεκρούς στην απεργία του Σικάγο και που οι αντιεργατικές οργανώσεις τη θεωρούν ως αγκάθι για το συμβολισμό της στην ιδεολογία τους, έγινε η ενωτική εορτή των εργαζομένων όλων των βαθμίδων, σε πείσμα των ψευδοπατριωτών που ερμηνεύουν την ιστορία κατά το δοκούν. Των εργαζομένων που από κοινού αγωνίζονταν για μια καλύτερη κοινωνία για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Όλο αυτό το μεγάλο κοινωνικό έργο, ασχέτως από το ποια ήταν τα κίνητρα της εφαρμογής του, η Ελληνική Αριστερά φρόντισε επιμελώς να το αποκρύψει όλα αυτά τα χρόνια. Όλοι αυτοί που στο βωμό του δικού τους κρατικοκαπιταλισμού, που τον ονόμασαν αυθαίρετα κομμουνισμό, όχι μόνο κατάφεραν να δυσφημίσουν ακόμα και αυτά τα λίγα καλά από όσα είχε πει ο ιδεολογικός ηγέτης τους Μαρξ, αλλά δημιούργησαν κράτη ολοκληρωτικά και αντιανθρώπινα, όπου οι έχοντες κι οι κατέχοντες ελέγχουν ανθρώπους και μηχανές χρησιμοποιώντας τους πρώτους ως σκλάβους, για να εξασφαλίσουν ζωή χαρισάμενη στην πάσης φύσεως πλασματική ανάγκη τους που άρμεγε λαούς και πολιτισμούς με τη βοήθεια των κάθε λογής κομματικών οργάνων. Αυτό που θέλουν τα σημερινά σταλινογενή κόμματα όπως το ΚΚΕ, είναι ένας εργάτης-κομματόσκυλο, που θα αποκτά ταξική συνείδηση μόνο όταν του πει το Κόμμα και θα είναι αναγκασμένος να την χάσει όταν το Κόμμα κάνει κωλοτούμπες σύμπραξης με τους αστούς όπως το 1989, και γι’ αυτό όλοι οι εργατοπατέρες της Αριστεράς βάλθηκαν τόσο αρειμάνεια εδώ και 70 χρόνια να δυσφημούν τον μεγάλο ηγέτη Μεταξά. Γιατί δεν ήταν “δικός τους”, και σύμφωνα με τη σάπια αριστερή νοοτροπία, όποιος δεν είναι δικός μας είναι εχθρός μας.