Γιατί φοβούνται τη βουλή;

Γράφει ο πολίτης Π. Παπαγαρυφάλλου 

Τα όσα λέγονται, συζητούνται, σχολιάζονται και γράφονται γύρω από την ψήφιση ή όχι της δανειακής σύμβασης ή μάλλον της παράτασής της, που υπέγραψε η κυβέρνηση, συνιστούν το θέατρο του παραλόγου. Προκαταβολική άποψη του γράφοντος: και να μην υπήρχε προηγούμενο η κυβέρνηση έπρεπε να εφεύρει τρόπο να την περάσει από τη βουλή – προς το παρόν αποφεύγω να χρησιμοποιήσω την γνωστή προσφώνηση των αγανακτισμένων – bip – για να δείξει εμπράκτως ότι δεν φοβάται τη λαϊκή κυριαρχία.

Νομικίστικοι σολικισμοί και σχοινοτενείς ζογκλερικές ερμηνείες

δεν οδηγούν παρά μόνο σε τούτο: Η κυβέρνηση και οι περί εαυτήν σιτιζόμενοι φοβούνται τον «κυρίαρχο» λαό και την αληθινή δημοκρατική της λειτουργία.

Να γιατί: Όταν η απελθούσα κυβέρνηση, υπέγραψε ανάλογη σύμβαση του 2012, η κυβέρνηση των… Γερμανοτσολιάδων, την πήγε προς ψήφιση, η οποία την ψήφισε, έστω αντισυνταγματικά, με 151 βουλευτές, ενώ η σχετική διάταξη του άρθρου 28 παραγρ. 2 του Συντάγματος απαιτεί τα τρία πέμπτα του συνόλου των βουλευτών δηλαδή τους 180.

Ο γράφων, από τούτες τις στήλες είχε υποστηρίζει την αντισυνταγματική της ψήφιση και αυτή την θέση είχε διατυπώσει και το ΚΚΕ.

Δεν θυμάμαι την επί του προκειμένου θέση του τότε ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γνωρίζω ότι διαρκώς έκανε λόγο για τα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και ιδιαίτερα με τις διαβόητες πράξεις Νομοθετικού περιεχομένου (εναντίον αυτής της αντικοινοβουλευτικής τακτικής αρθρογράφησε τότε ο γράφων).

Αυτή η κυβερνητική δυστοκία και παλιμβουλία δεν συνιστά νέα ποιότητα της ήδη σάπιας δημοκρατίας. Πολύ περισσότερο όταν υπάρχει η επίσημη διαφωνία του 40% των μελών της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν, τελικά, η κυβέρνηση επιμείνει στην άρνηση θ’ ανοίξει το δρόμο για περαιτέρω κατρακύλισμα της… βουλής.

Γράφοντας αυτά μου ήρθε συνειρμικά στο νου αυτό που δίδασκε ο δάσκαλός μου στην Πάντειο Ανώτατη Σχολή αείμνηστος Μ. Στασινόπουλος, ο οποίος στο Διοικητικό Δίκαιο, το 1953, δίδασκε ότι: «Η δημόσια εξουσία δεν ασκείται χάριν παιδείας η δε περί τούτου εύλογος πεποιθήσεις των διοικουμένων χρήζει νομικής προστασίας» (Δεν παραπέμπω σε σελίδα γιατί αυτό το θυμάμαι έκτοτε). Ποιος, λοιπόν, θα προστατεύσει τους διοικουμένους νομικά αν όχι τούτη η βουλή, που οι ίδιοι ονομάζουν «λίκνο της δημοκρατίας» και «παλλάδιο των πολιτικών ελευθεριών»;

Να σημειωθεί ότι η πιο πάνω θέση του αείμνηστου δασκάλου, στηριζόταν και σε πλήθουσα σχετική νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, του οποίου αργότερα έγινε και πρόεδρός του.

Είναι προφανές ότι η όποια επιχειρηματολογία για την αποφυγή της βουλής συνιστά μια μπερτόδουλη προσπάθεια η οποία τείνει στην αναίρεσή της ως του «ιερού του διαλόγου» και ουσιαστικά στην αφυδάτωση της πολιτικής η οποία, «σημαίνει προπαντός διάλογο» όπως έλεγε και ο ογκόλιθος της πολιτικής επιστήμης και του συνταγματικού δικαίου Γεώργιος Βλάχος, κατά την υποδοχή του ως τακτικού μέλους της Ακαδημίας Αθηνών το 1984 (βλ. την σχετική του ομιλία με τίτλο: «Απολογία της πολιτικής», στα πρακτικά της Ακαδημίας, τόμος 59/1984).

Θα τελειώσω με την βαρύνουσα άποψη του συνταγματολόγου Ν.Ν.Σαριπόλου, ο οποίος στα 1923, υπεραμυνόμενος του κύρους της βουλής διατύπωσε την άποψη ότι: «Νομοθέτης κυρίως ειπείν μένει πάντοτε η νομοθετική εξουσία». Προς την κατεύθυνση αυτή κινήθηκε και ο Βλάχος, ο οποίος ασκώντας κριτική στην πληθώρα των Νομοθετικών Πράξεων, της περιόδου 1953-1958, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, τότε, «η παρουσία τους μας υπενθυμίζει ότι οι Ελληνικοί κοινοβουλευτικοί θεσμοί δεν έχουν ακόμη αποκρυσταλλωθεί οριστικώς» (βλ. Νομικό Βήμα, έτος 8^ον, 1960, σελ. 883-909, όπου η μελέτη του: «τα Νομοθετικά Διατάγματα και οι τυπικοί νόμοι εις το συνταγματικόν μας δίκαιον (Σύνταγμα 1952)». Όποιοι κόπτονται για τη βουλή και τη δημοκρατία διαλέγονται και διάλογος σημαίνει και διαφωνία και διαφωνία σημαίνει και δημοκρατία και πάει λέγοντας.

Καταλήγοντας και ούτως έχουν των πραγμάτων τείνω να διατυπώσω την άποψη ότι η αντιπολιτική συμπεριφορά της κυβέρνησης θέλει να μας πει ότι ο υπουργός των οικονομικών – και μόνος αυτός – παράγει δικαίον δεσμευτικόν για ολόκληρη την Ελλάδα και τους Έλληνες που θα δεσμεύονται για δεκαετίες! Λίγη σοβαρότης δεν βλάπτει καθώς και λίγος σεβασμός στους σημερινούς και αυριανούς Έλληνες!

Να διευκρινίσω – για άλλη μια φορά –,  ότι σ’ ό,τι με αφορά, αυτά τα σαράντα χρόνια ψηφίζω λευκό ή απέχω.

Αναδέχομαι τα βάρη που με φορτώνουν οι πολιτικάντηδες – με το πλιάτσικο και τις βλακείες τους – χωρίς να πιω ούτε ένα καφέ από το χέρι τους!

Προσωπικά αυτή τους τη δημοκρατία δεν την πάω. Αυτοί όλοι τους μιλούν για τη δημοκρατία, την οποία έχουν κάνει λάστιχο!

Με χρωστούν, δεν τους χρωστώ! Βιβλιογραφικές αναφορές: βλ. Ν.Ν.Σαριπόλου: Συνταγματικόν Δίκαιον, β’ εκδ., Αθήνα 1923, σελ. 240-241 – Π.Παπαγαρυφάλλου: «Τα Νομοθετικά Διατάγματα καταργούν τη Βουλή και τη Λαϊκή Κυριαρχία», στην εφ. «Αι» της 27-4-2013 και «Τα παιδία παίζει», στο μηνιαίο περιοδικό «Ηλιαία», τευχ. Μαρτίου 2007.