Η ιστορία διδάσκει…

Γράφει ο
Τάσος Παπαδόπουλος

 

Εδώ και εκατόν ενενήντα χρόνια, από την εποχή της επανάστασης εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η Ελλάδα έχει κηρύξει πτώχευση τέσσερεις φορές. Η πρώτη, όταν ακόμη η επανάσταση βρισκόταν σε εξέλιξη, το 1825, ένα μόλις χρόνο από τη σύναψη του πρώτου δανείου των 770 εκατ. Γαλλικών Φράγκων από τα οποία στην Ελλάδα έφτασαν μόνο 464 εκατ. Τα υπόλοιπα τα κράτησαν οι τοκογλύφοι. 
Η δεύτερη χρεοκοπία της Ελλάδας ήρθε το 1843 επί Βαυαρών. Το δάνειο, που τίναξε τη χώρα στον αέρα ήταν 30 εκατ. Γαλλικά Φράγκα. Από αυτά δόθηκαν μόνο τα 20 εκατ. Και στα ελληνικά ταμεία έφτασε μόλις το 47% του ποσού αυτού, μια και τα
υπόλοιπα παρακρατήθηκαν από την δανειοδότρια τράπεζα.
Η τρίτη χρεοκοπία ήρθε το 1893, την οποία εξήγγειλε ο Χ. Τρικούπης με την ιστορική του φράση : «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Προηγήθηκε ο εξωτερικός υπερδανεισμός των προηγούμενων ετών που έφτασε τα 450  εκατ. Γαλλικά Φράγκα. Σε ένα συνολικό δανεισμό μέχρι το 1897 που προσέγγιζε τα 770 εκατ. Από αυτά μόλις τα 389 εκατ. Γαλλικά Φράγκα έφτασαν στη χώρα μας. 
Το 1898, η Ελλάδα τέθηκε υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, κάτι ανάλογο με αυτό που συμβαίνει σήμερα. Τα δάνεια εκ του εξωτερικού με όρους και επιτόκια δυσβάστακτα, συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια με αποτέλεσμα να χρεώνονται οι επόμενες γενιές με ποσά πολλαπλάσια από αυτά των αρχικώς καταβληθέντων.
Το 1932 ήρθε η τέταρτη πτώχευση. Ακολούθησε ο Παγκόσμιος Πόλεμος η Κατοχή και ο εμφύλιος. Η ανασυγκρότηση της χώρας μετά από αυτή τη δεκαετία της καταστροφής, ήταν μια ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση. Παρ όλα αυτά μετά την μεταπολίτευση, και συγκεκριμένα το 1981 το συνολικό χρέος της χώρας έφτασε στα χαμηλότερα επίπεδα από γεννήσεως του νέου ελληνικού κράτους.
Τότε οι απασχολούμενοι στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ δεν ξεπερνούσαν τις 300.000. Από το 1981 μέχρι το 1989 αυξήθηκαν στις 460.000 και μαζί με τις δημόσιες τράπεζες, τις προβληματικές και τις ελεγχόμενες από το Δημόσιο Επιχειρήσεις έφθασαν τις 640.000. Το νούμερο αυτό σχεδόν διπλασιάστηκε μέχρι το 2009 με την προσθήκη συμβασιούχων αορίστου και ορισμένου χρόνου καθώς και τους σταζιέρ που μπήκαν κι αυτοί για ένα δίμηνο με προοπτική να μονιμοποιηθούν με το αιτιολογικό  ότι κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του δημοσίου.
Παράλληλα από τις αρχές της δεκαετίας του ΄80 άρχισε η αποβιομηχάνιση της χώρας. Η μία μετά την άλλη έκλειναν οι βιομηχανίες ή περνούσαν μέσω των υπέρογκων δανείων στις τράπεζες για να βάλουν λουκέτο λίγο αργότερα, μια και η επιχείρηση ανασυγκρότησης τους από το δημόσιο, απέτυχε παταγωδώς.
Βλέπουμε δηλ. μια παράλληλη γιγάντωση του κράτους και μια αντίστοιχη συρρίκνωση του ιδιωτικού τομέα. Η ένταξη της χώρας μας στο ευρώ το 2002 και τα χαμηλά επιτόκια που ακολούθησαν, είχαν σαν αποτέλεσμα τον υπέρμετρο δανεισμό, τόσο της Κεντρικής Διοίκησης, όσο και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο ιδιωτικός τομέας, τόσο αυτός των επιχειρήσεων, όσο και αυτός των νοικοκυριών.
Έτσι φτάσαμε στα σημερινά αδιέξοδα. Μεγάλο κράτος και συρρικνωμένος διαρκώς ιδιωτικός τομέας. Ανθούσε για αρκετά χρόνια το μικρεμπόριο με εισαγόμενα προϊόντα, που έφθασαν το έλλειμμα των Τρεχουσών Συναλλαγών, δηλ. την σχέση εισαγωγών-εξαγωγών, σε δυσθεώρητα ύψη. 
Παράλληλα το ιστορικό που παρατέθηκε, αποδεικνύει ότι η χώρα έχει πληρώσει πολύ ακριβά τα κάθε λογής δάνεια. Ταυτόχρονα το πάθημα δεν έγινε μάθημα σε φορείς της εξουσίας και ιδιώτες, που με τα δάνεια υποθήκευαν στην ουσία τη χώρα και τη ζωή τους και αυτή των παιδιών τους.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η χώρα μας βρίσκεται υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο. Τότε η ζωή ήταν απλή και λιτή και οι ανάγκες περιορισμένες. Αυτές που εξασφάλιζαν τα προς το ζην. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει οι απαιτήσεις όλων μας είναι πολλές και σύνθετες.
Όμως αυτό που έχει ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε η Ελλάδα στην δύσκολη αυτή συγκυρία που ζούμε, είναι η ενότητα και η συνοχή.
Αυτές οι κοκορομαχίες που ακούμε και βλέπουμε, χρήσιμο είναι να δώσουν τι θέση τους σε ενωτικές συσκέψεις, με στόχο το κοινό καλό της πατρίδας και των πολιτών που ζουν σε αυτήν…