Ισλαμισμός και Βολταίρος

Γράφει ο
Δημοσθένης Δαββέτας

 

Βλέποντας τις εικόνες της σφαγής στο Παρίσι είχα την αίσθηση ότι ήμουνα μπροστά σ΄ ένα Αμερικάνικο φιλμ, με εκτελέσεις από κάποιον κατά συρροή δολοφόνο. Σκηνές τρόμου, αποκαλυπτικές που φανέρωναν μια ψυχρότητα των εκτελεστών όπως τα βιντεοπαιχνίδια. Με μια μεγάλη διαφορά: άλλο οι φανταστικές σκηνές του κινηματογράφου κι άλλο η πραγματικότητα. Άλλο η δύναμη της τέχνης κι άλλο η βαρβαρότητα. Ο τρομοκράτης ενσαρκώνει την άρνηση της ανθρωπιάς.
Οι δολοφόνοι των δημοσιογράφων του Charlie Hebdo, διαφέρουν από τον κατά συρροή δολοφόνο. Γιατί δεν εκτίθενται σε άτομα, αλλά σε σύμβολα (π.χ. τους Εβραίους, τους δημοσιογράφους, τους αστυνομικούς κλπ). Θεωρούν τους εαυτούς τους το οπλισμένο χέρι του Αλλάχ, ο οποίος και θα τους μεταφέρει σε έναν άλλο ευτυχισμένο κόσμο. Οι Ισλαμιστές αυτοί είναι η αρχή ενός νέου τύπου πολέμου όπου στόχος είναι ο οποιοσδήποτε. Κρυμμένοι στο ανώνυμο πλήθος μπορούν να χτυπήσουν ανά πάσα στιγμή. Φτάνουν μόνο κάποια δευτερόλεπτα για να ξεπεράσει ο φανατικός τη γραμμή της νομιμότητας και της λογικής και να περάσει στο
χώρο της ανομίας και του παραλόγου.
Πρέπει να είμαστε όλοι μας έτοιμοι να δεχτούμε ότι ο αγώνας των τζιχαντιστών-τρομοκρατών δεν είναι μία αντίδραση εναντίον της φτώχιας και του ρατσισμού, ούτε είναι μία αντίδραση στην ισραηλινο-παλαιστινιακή διαμάχη. Είναι κυρίως η μεταφορά του τζιχαντιστικού πολέμου από τη Μέση Ανατολή στην Ευρώπη. Η στρατηγική των Ισλαμιστών εκμεταλλεύεται τη Δημοκρατική ανοχή και μετατρέπει τις κοινωνίες μας σε μαλθακούς ασθενείς.
Όμως αυτή η στάση δεν είναι η στάση του Ισλάμ. Η μεγάλη πλειοψηφία των πιστών αντιτίθενται στην τρομοκρατία. Δεν υιοθετούν την πρακτική των τρομοκρατών. Υπάρχει όμως κι ένα είδος ένοχης σιωπής στη σχέση στη σχέση Ισλάμ-Ισλαμισμού. Η απουσία κριτικής παράδοσης. Δεν είναι αποδεκτό να γίνει κριτική της θρησκείας.
Κάτι που αντίθετα γίνεται στη Δυτική Εκκλησία. Αυτό που σήμερα ίσως θα χρειαζόταν το Ισλάμ, είναι ένα είδος θεολογικού Διαφωτισμού, κάτι σα θρησκευτική επανάσταση, η οποία θα έβρισκε την ισορροπημένα δημιουργική απόσταση μεταξύ θρησκείας και πολιτείας.