Λέξεις και έννοιες κενές περιεχομένου

Γράφει η
Ειρήνη Γαβαλά-Χαρδαλιά

Στο μετρό μεσημέρι Παρασκευής ένα ζευγάρι καθισμένο ο ένας απέναντι στον άλλο επικοινωνεί με νοήματα, ήσυχα, αθόρυβα, χαμογελαστά. Απομονωμένοι από τους γύρω, τις φωνές, τους θορύβους, τους ήχους. Οι λέξεις τους βουβές, άηχες αλλά γεμάτες νόημα. Και τότε η σκέψη μου τράβηξε πέρα από τους ήρεμους κωφάλαλους στην γλώσσα και τη μαγεία της επικοινωνίας μας.
Σημαίνον η λέξη, σημαινόμενον η έννοια στην γλώσσα που μας έδωσαν την ελληνικήν. Και ο πλούτος της αστείρευτος, η ακριβολογία της θαυμαστή, μια γλώσσα στέρεα δομημένη που εξελίσσεται και προσαρμόζεται στις ανάγκες κάθε εποχής, ένας ζων οργανισμός που όμως τελευταία φαίνεται να καρκινοβατεί και να παραπαίει .
Γιατί πώς αλλιώς να περιγράψει κανείς την απίστευτη παραποίηση που υφίσταται από χείλη επίσημα και όχι μόνο. Οι λέξεις πια δεν σημαίνουν αυτό που ξέραμε ή μάθαμε κάποτε σε τάξεις από φιλόλογους εραστές της γλώσσας. Η ετυμολογία, τα συνώνυμα, τα αντίθετα, οι ρίζες, τα παράγωγα το γενεαλογικό δέντρο αυτό της γνώσης ξεριζώνεται και μαζί του και η λογική, η αντοχή και η ανοχή μας.
Και αυτοί συνεχίζουν να θυσιάζουν στο βωμό της άγνοιας, της έλλειψης παιδείας και της αλαζονείας τους κάθε λέξη που κάποτε κάτι σήμαινε λες και θάρρεψαν πως μαζί με την εξουσία τους δόθηκε και το δικαίωμα να διαστρεβλώνουν, να απαλλοτριώνουν και να σφετερίζονται κατά το δοκούν το νόημα των λέξεων και των εννοιών. Θαρρούν πως γράφουν ιστορία με την άγνοια και την ημιμάθεια τους. Πιστεύουν πως αναμασώντας και επαναλαμβάνοντας μεγαλόστομες λέξεις όπως πατρίδα, ιδανικά, δικαιώματα, αγώνας, διεκδίκηση, αξιοπρέπεια συλλογική και ατομική, διαπραγμάτευση, κοινωνική αδικία, που τα έχουν πια καταντήσει κουρελόχαρτα ξεφτισμένα, θα πείσουν και θα πειστούν και οι ίδιοι πως στ’ αλήθεια τα εννοούν, τα πιστεύουν και τα διεκδικούν.
Και φθάσαμε κι εμείς σε ένα σημείο που καταλαβαίνουμε πια τα αντίθετα από αυτά που λέγονται. Διεκδίκηση σημαίνει πια υποχώρηση άτακτη ,η αποκατάσταση της αδικίας ένα τραγικό αστείο, η εθνική αξιοπρέπεια ένα πυροτέχνημα που έσβησε πριν καν ανάψει και η ελπίδα δεν ήρθε ποτέ γιατί ξεθώριασε πάνω στα πανό της αμετροέπειας, της άγνοιας και της αμάθειας.
Πώς αλήθεια πια θα μπορέσουμε να ξαναβρούμε το πραγματικό νόημα των λέξεων, το νήμα της επικοινωνίας μας που ενώ μιλάμε την ίδια υπέροχη γλώσσα αδυνατούμε να πιστέψουμε τα όσα λέγονται, ακούγονται και γράφονται;
Ίσως η ελπίδα να βρίσκεται απλά μέσα μας στη μεγάλη μας ικανότητα να πιανόμαστε από τη δύναμη που πηγάζει από μέσα μας και που αφυπνίζεται όταν ο κίνδυνος είναι πολύ κοντά.