Δύναμη
ψυχής και μαθήματα ζωής από τη «Μις Ελλάς 1988» Σύλβια Αντωνάρου. Η
πρώην εστεμμένη, που παραμορφώθηκε από τη νόσο του Bell (πάρεση) και
καθηλώθηκε για έναν χρόνο σε αναπηρικό καροτσάκι,
μιλά
σήμερα για πρώτη φορά στην «Espresso» για τον «γολγοθά» που ανέβηκε,
τις δραματικές στιγμές που βίωσε, την πίστη που έδειξε στον Θεό
παρακαλώντας να γίνει καλά και το θαύμα που έγινε με αποτέλεσμα να
σταθεί και πάλι όρθια στα πόδια της. ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΗΤΡΑ ΔΑΡΔΑ..
Ψηλόλιγνη,
σεμνή, με μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια και λαμπερό χαμόγελο, όταν στέφθηκε
«Μις Ελλάς» στα Πανελλήνια Καλλιστεία του 1988, πετούσε ψηλά στον ουρανό
από χαρά! Ηταν μόλις 15 χρόνων, αλλά δήλωνε 17, λέγοντας έτσι ένα μικρό
ψεματάκι προκειμένου να συμμετάσχει στον διαγωνισμό ομορφιάς!
Επιλέχθηκε στην τελική 20άδα, ανάμεσα από 300 υποψήφιες, και μετά την
κατάκτηση του τίτλου ξεκίνησε μια δυνατή καριέρα στον χώρο της μόδας,
φορώντας ρούχα διάσημων σχεδιαστών της εποχής, όπως οι Μιχάλης Ασλάνης,
Μάκης Τσέλιος, Φιλήμονας, Θοδωρής Τρανούλης, Μάικ Νικολάτος, αλλά και
σημαντικών designers του εξωτερικού.
Ο γολγοθάς
«Την
πρώτη μέρα που πήγα στο κέντρο αποκατάστασης, σοκαρίστηκα! Κάθε μέρα,
ένας αγώνας! Νεύρα, ένταση, 19 φάρμακα τη μέρα, αναπηρικό καροτσάκι. Το
τελευταίο με διέλυσε. Αρνήθηκα πολλές φορές να καθίσω σε αυτό (σ.σ.: δεν
θέλει να αναφέρει τη λέξη). Τα χέρια του πατέρα μου, αλλά και του άνδρα
μου είχαν γίνει τα... πόδια μου. Με έπαιρναν αγκαλιά και με μετέφεραν
όπου έπρεπε». Η Σύλβια κάνει μια παύση στην αφήγησή της. Τώρα, τα δάκρυά
της τρέχουν ασταμάτητα. Δεκαπέντε χρόνια πέρασαν, αλλά δεν ξέχασε ούτε
μια λεπτομέρεια.
«Στη
ζωή μου πίστευα ότι μπορούσα να κάνω τα πάντα μόνη μου. Πίστευα,
πίστευα... μόνο πίστευα, μέχρι που αρρώστησα και τελικά δεν ήμουν
τίποτα» χαμογελά με πόνο και συνεχίζει: «Οι μήνες που ακολούθησαν ήταν
δραματικοί. Είχα κουραστεί να πονάω, είχα κουραστεί να βασανίζω τους
δικούς μου ανθρώπους. Αθελά μου! Το έκανα, όμως! Εκείνοι ήλπιζαν, εγώ
όχι. Υστερα από έναν χρόνο αποτυχημένων προσπαθειών να επανέλθω, μίλησα
στους γιατρούς για το επόμενο στάδιο, το χειρουργείο. Πενήντα πενήντα οι
πιθανότητες να πετύχει. Ηθελα, όμως, να ζήσω, όχι να πεθάνω. Κι αν ήταν
να ζω καθηλωμένη στο καροτσάκι, αλλά ζωντανή, θα το δεχόμουν» καταλήγει
το μοντέλο.
Το χειρουργείο πήγε καλά. «Επρεπε, όμως, να μάθω να περπατάω από την αρχή. Στάθηκα όρθια ύστερα από έναν χρόνο» εξομολογείται.
«Είμαι όρθια και περπατώ»
Αυτό ήταν το μεγάλο μυστικό της Σύλβιας Αντωνάρου, που κράτησε για 15 χρόνια μέσα της και σήμερα αποκαλύπτει στην «Espresso»,
επιθυμώντας, όπως λέει, να δώσει δύναμη και κουράγιο σε ασθενείς, αλλά
και να προσφέρει όπου και όπως μπορεί σε ιδρύματα και κλινικές. «Μία
μέρα πριν από το χειρουργείο, παρακάλεσα τον Θεό να με προσέχει. Του
ζήτησα να βάλει το χέρι Του και να με ευλογήσει. Και το θαύμα
έγινε!
Σήμερα είμαι όρθια και περπατώ. Νίκησα με τη βοήθειά Του τη ζωή.
Υποσχέθηκα τότε στον εαυτό μου να μείνω με τη σειρά μου κοντά σε
ανθρώπους που με χρειάζονται, να βοηθάω με όποιον τρόπο μπορώ και να
στέκομαι δίπλα τους» λέει η πρώην εστεμμένη.
Δύο
χρόνια μετά την περιπέτεια της υγείας της, η Σύλβια και ο σύζυγός της
Αργύρης απέκτησαν έναν γιο, τον 13χρονο σήμερα Αντώνη, και εκείνη
«έταξε» τον εαυτό της στο καλό. Το ζευγάρι χώρισε αργότερα, αλλά η
Σύλβια έχει να θυμάται μόνο τα καλύτερα από τον δεύτερο σύζυγό της.
Στο πλευρό των παιδιών ΑμεΑ
H ίδια αποκαλύπτει στην «Espresso» τη
θέλησή της να προσφέρει όπου και όπως μπορεί σε ιδρύματα και κλινικές.
«Τον Μάιο θα κάνω ένα όνειρο παιδιών ΑμεΑ πραγματικότητα. Ηθελαν να
κάνουν πασαρέλα και θα την κάνουν! Η πασαρέλα δεν είναι μόνο για τα
μοντέλα, είναι για όλα τα “Μοντέλα Ζωής”. Δίπλα μας έχουμε σωματεία και
ιδρύματα που μας βοηθούν, είμαστε σε συζητήσεις με τη “Φλόγα” και την
“Ελπίδα”, έχουμε την αμέριστη βοήθεια της Νένας Χρονοπούλου και συλλόγων
με παιδιά με ειδικές ανάγκες». Οι συμμετέχοντες στην επίδειξη μόδας θα
είναι ηλικίας 18 και άνω, και ήδη κάνουν πρόβες! Πρόσφατα, η πρώην «Μις
Ελλάς» βραβεύτηκε μαζί με την Κατερίνα Παναγοπούλου (πρόεδρος της
«Καλλιπάτειρας») και την εικαστικό Σούλα Κοκολέτσου για τη φιλανθρωπική
προσφορά τους από τον όμιλο UNESCO Νοτίων Προαστίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου