Τελικά σε αυτή τη χώρα έχουμε χάσει εντελώς την μπάλα. Όλος ο πλανήτης, όπου βρεθείς και σταθείς, εξισώνει τον κομμουνισμό με την ανελευθερία, με τα βασανιστήρια, με τη φίμωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Με την ισοπέδωση του ατομικού έναντι του συλλογικού και τελικά με την επιβεβαίωση πως το μεγαλύτερο κοινωνικό πείραμα στην ιστορία του ανθρώπινου είδους απέτυχε παταγωδώς.Δεν τα λέω εγώ αυτά. Τα λένε οι πρώην σύντροφοι του Άρη Βελουχιώτη που δήλωναν στο τέλος της ζωής τους «πάλι καλά που ηττηθήκαμε». Το λένε στην Ουγγαρία και στο μουσείο του κομμουνιστικού τρόμου της Βουδαπέστης. Το συζητούν στην Πράγα της οποίας η άνοιξη του 1968 πνίγηκε στο αίμα. Το φωνάζουν στην Καμπότζη και στην πλατεία Τιεν Αν Μεν στο Πεκίνο. Το έγραφε ο Σολτζενίτσιν ή ο Χάβελ.
Να πάμε όμως και στα δικά μας;
Όλοι γνωρίζουμε πλήθος σοβιετικών ή ανατολικών κοριτσιών που υπέστησαν τα πάνδεινα στη δεκαετία του ’90 στα κωλόμπαρα της κάθε εσχατιάς. Όλοι ξέρουμε
χώρες όπως η Γεωργία, η Ουκρανία, η Γιουγκοσλαβία, η Κορέα και άλλες που
έμπλεξαν σε αιματηρούς εμφυλίους μόνο και μόνο επειδή είχαν την ατυχία να είναι στην πλευρά των κρατών δορυφόρων της ΕΣΣΔ. Όλοι ξέρουμε κάποιον εργάτη που για ένα μεροκάματο της πλάκας εργάστηκε στα χωράφια και τις παρακατιανές μας δουλειές μόνο και μόνο επειδή είχε την ατυχία να βρίσκεται στο επονομαζόμενο από τον Τσόρτσιλ «σιδηρούν παραπέτασμα».
Όμως εμείς εμμονικά εξακολουθούμε και αναφέρουμε την ΕΣΣΔ και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη ως «δημοκρατικά». Εξακολουθούμε με πείσμα να αναφέρουμε τους ήρωες του ανατολικού μπλοκ ως «υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» κι ανθρώπους που πάλεψαν για έναν «ελεύθερο κόσμο»,μια «ελεύθερη Ελλάδα». Ήρωας ο δυνάστης Κάστρο, ήρωας ο Στάλιν, κορυφαίος ηγέτης ο Χόνεκερ κι ας πυροβολούσαν οι στρατιώτες του όποιον επιδίωκε να δει την οικογένεια του στην άλλη πλευρά του Βερολίνου.
Ήρωας λοιπόν για εμάς και ο Νίκος Μπελογιάννης. Κι αυτό διότι στη χώρα που τιμώνται όλοι οι παραπάνω, φθάσαμε να χαρακτηρίζουμε ως «μαχητή της δημοκρατίας» έναν Κομισάριο που είχε έλθει με αποστολή όχι να ενώσει τους ήδη διχασμένους από έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο Έλληνες αλλά να στήσει μηχανισμό. Να συνεχίσει την περίφημη ανοησία του ανεύθυνου γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, ο οποίος αντί κατευνασμού, επέλεξε να θυσιάσει ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής νεολαίας με το περίφημο «όπλο που όφειλε να μείνει παρά πόδα». Που έδωσε στις ακροδεξιές δυνάμεις το μεγαλύτερο επιχείρημα για να συνεχίσουν τις διώξεις και που άνοιξαν το δρόμο για τον αυταρχισμό που ακολούθησε με επιπτώσεις τελικά και στο αστικό και μετριοπαθές πολιτικό σύστημα.
Και γράφω ανοησία, καθώς κριτική δέχθηκε ο Ζαχαριάδης για αυτήν τη στάση του από τους ίδιους τους συντρόφους του. Μια στάση που απετέλεσε δόγμα του ΚΚΕ και του πρώην Δημοκρατικού Στρατού έως και το 1953. Ήταν δόγμα σταλινικό. Σκληρό. Ακατανόητο. Το οποίο ανέτρεψε κατόπιν ο Χρουστσόφ.
Αντιγράφω από την εγκυκλοπαίδεια. Όχι από κάποιο κομματικό έγγραφο.
«Νίκος Μπελογιάννης: Τον Ιούνιο του 1950 επέστρεψε κρυφά στην Ελλάδα με σκοπό να ανασυγκροτήσει τις οργανώσεις του παράνομου τότε ΚΚΕ στην Αθήνα
που είχαν διαλυθεί από τις συλλήψεις και εκτελέσεις πολλών στελεχών του. Στις 20 Δεκεμβρίου 1950 συνελήφθη και δικάστηκε με βάση τον Αναγκαστικό Νόμο 509/1947, που θεωρούσε εγκληματική οργάνωση το ΚΚΕ και το είχε
κηρύξει παράνομο. Επίσης, κατηγορήθηκε ως κατάσκοπος της Σοβιετικής Ένωσης».
Πως λοιπόν επιχειρείται μια τόσο μεγάλη προσπάθεια παραχάραξης της πραγματικής ιστορίας; Πως είναι δυνατό ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας να αναφέρει ότι ο «Μπελογιάννης ανήκει σε όλους τους Έλληνες»; Πως ξεστόμισε ότι «η παρακαταθήκη του είναι ευρύτερη καθώς «υπερασπίστηκε τη δημοκρατία που ξεπερνά όπως είπε τα όρια της αριστεράς και του ΚΚΕ»;
Ναι. Ήταν τεράστιο ιστορικό λάθος της Δεξιάς η εκτέλεση του στελέχους του ΚΚΕ. Ναι. Όφειλε να απολογηθεί το τότε σύστημα για μια πράξη που φούσκωσε αντί να καταλαγιάσει τα πάθη. Επρόκειτο όντως για ένα πολιτικό έγκλημα, για μια λάθος απόφαση που δημιούργησε ένα ντόμινο συμπάθειας για την αριστερά. Ένα ντόμινο που ακόμα και σήμερα πληρώνουμε.
Όμως όχι και «δημοκράτης» ένας ακόλουθος των πολιτικών του Ιωσήφ Στάλιν. Όχι άνθρωπος που «ενώνει όλους τους Έλληνες» εκείνος που ήλθε με αποστολή τη δημιουργία κομμουνιστικών δικτύων σε μια χώρα που μόλις πριν από λίγους μήνες είχε τερματίσει τον αιματηρότερο εμφύλιο πόλεμο που μας κόστισε σε μακροχρόνια υπανάπτυξη και σε χύσιμο αδελφικού αίματος. Η ιστορία κύριοι της αριστεράς δεν μπορεί να γράφεται κατά όπως βολεύει. Και φυσικά κανένας δεν μπορεί να πατάει σε ένα λάθος για να επικοινωνήσει τη δική του λανθασμένη θέση.
Το έργο λοιπόν της αγιοποίησης κάποιων προσωπικοτήτων το έχουμε ξαναδεί. Παλιότερα ήταν ο Νίκος Κοεμτζής που ενώ έσφαξε στα μπουζούκια τρεις ανθρώπους, μια ταινία τον «ξέπλυνε» κι από φονιά τον αναγόρευσε σε «πολιτικό κρατούμενο».
Σαφώς ο Μπελογιάννης Κοεμτζής δεν ήταν. Όμως με τους μηχανισμούς που σκόπευε να στήσει, σίγουρα θα οδηγούσε σε παράταση του αιματοκυλίσματος. Σε παράταση του αδελφοκτόνου μίσους. Και οπωσδήποτε οι πράξεις του θα γεννούσαν κι άλλους Κοεμτζήδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου