Ο Ιστορικός Δ. Βερναρδάκης, αναφερόμενος στις μεγάλες διπλωματικές νίκες στην Ευρώπη του υπουργού των Εξωτερικών της Ρωσίας Ιωάννου Καποδιστρίου, ο οποίος έκαμψε και αυτόν τούτον τον διαβόητον καγκελάριον της Αυστρίας Μέττερνιχ – αυτό το «δυσκαταγώνιστον θηρίον» - αναδεικνύοντας την τεράστια συμβολή του στην επιτυχή έκβαση της εθνεγερσίας του 21, γράφει και τούτα στα 1875: «Η σημερινή Ελλάς κατά πρώτον μεν λόγον είναι δημιούργημα της ανδρείας και καρτερίας των τέκνων της, κατά δεύτερον όμως λόγον είναι τέκνον πολυώδυνων και μακρών προ πάντων και ενδελεχών και ανένδοτων πολιτικών προσπαθειών και αγώνων τούτων του
Ιωάννου Καποδιστρίου. Η απελευθέρωσις της Ελλάδος και το μεγαλείον της υπήρξαν αείποτε ο διακαής της καρδιάς του μεγάλου και ένδοξου ανδρός πόθος, και εις την Ελλάδα αφιέρωσεν ολόκληρον τον βίον του, θυσιάσας υπέρ αυτής και εν γνώσει ου μόνον την ιδιωτικήν αυτού άνεσιν και ευτυχίαν, ου μόνον την περιουσίαν του, αλλά και αυτήν ταύτην την παρά τω αυτοκράτορα Τρισένδοξον θέσιν του… Η υπέρ του Κυβερνήτου αυτή αλήθεια είναι ακόμη εν τω βυθώ και θα παρέλθει πολύς χρόνος, μέχρις ου και ανασυρθείσα εκείθεν και εις φως προκύψασα γίνει φανερά και εις ημάς, διότι εις τους οφθαλμούς ημών επιπροσθεί ακόμη πυκνή ποικίλων παθών αχλύς. Τότε δε θέλει αποκαθαρθεί από του ρύπου των δημαγωγικών συκοφαντιών και η ωραία και ευγενής μορφή του μεγάλου αλλά δυστυχούς εκείνου Έλληνος, και η Ελλάς ανανήφουσα θέλει αναγνωρίσει μετά πικρών μετανοίας δακρύων πόσον σκληρώς ηδίκησε παραδώσασα εις την περιφρόνησιν και το ανάθεμα των επερχόμενων γενεών ως απαίσιον τυραννόντως εκείνον, ον τιμά και γεραίρει μέχρι σήμερον ευγνωμόνως ως μέγαν αυτής πολίτην και ευεργέτην, το μόνον δημοκρατικόν κράτος της Ευρώπης, η Ελβετία…» Αυτά γράφονται από τον καθηγητή της ιστορίας το 1875, οπότε τα πολιτικά και κομματικά πάθη και γεγονότα είναι μάλλον νωπά, μισό αιώνα, περίπου μετά την δολοφονία του Κυβερνήτου.
Είναι προφανές ότι οι αράδες αυτές του ιστορικού αποτελούν απότοκο των διαβολών και συκοφαντιών που επλανώντο ακόμη στην Ελλάδα γύρω από τον πολιτικό και πατριωτικό θρύλο του Καποδίστρια, του οποίου, την εθνωφελή δράση κάλυπτε η αχλύ των σκοπιμοτήτων.
Έχω την πεποίθηση ότι σήμερα τόσον ο Βερναρδάκης όσον και ο δολοφονηθείς Καποδίστριας δικαιώθηκαν απολύτως από την Ιστορία. Καταλήγοντας, και τιμώντας τη μνήμη του, σημειώνω μόνο ετούτα τα δύο ιστορικά γεγονότα, τα οποία έμαθα κατά την πορεία των μελετών μου για τον φλογερό Πατριώτη:
Πρώτον: Όταν ο Κόμης Διονύσιος Ρώμας του απηύθυνε επιστολή, τον Ιούνιο του 1820, και τον ρωτούσε «τι να κάνει το έθνος για την επανάσταση», αυτός ο ογκόλιθος της εντιμότητας του απάντησε: «Με ρωτάτε για κάτι το οποίο θα έχει συνέπεια μόνον επί των δικών σας κεφαλών. Εδώ εγώ είμαι ασφαλής». (Ποιος δεν θυμάται τους «αντιστασιακούς» κατά τη δικτατορία της 21ης Απριλίου, από το Παρίσι, τον Καναδά, τη Σουηδία και τα Ευρωπαϊκά καφενεία που ήρθαν μετά την αυτοκατάρρευσή της για να πάρουν θωκούς και άδικη δόξα;)
Δεύτερο: Στην υπ’ αυτόν ιδρυθείσα Γεωργική Σχολή της Τίρυνθας εργαζόταν «ιδίοις χερσίν»!
Κυβερνήτα, η Ελλάς σ’ οφείλει πολλά!
ΣΗΜ. Το κείμενο του Βερναρδάκη περιέχεται στα εκδοθέν το 1875 έργα του: «Καποδίστριας και Όθων», το οποίο επανακυκλοφόρησε το 1962 στην Αθήνα από τις εκδ. «Γαλαξίας» (βλ. σελ. 67-68). Η πρώτη δημοσίευση έγινε στη «Νέα Ημέρα της Τεργέστης» το 1875, υπό την μορφή της «Επιστολιμαίας Βιβλιογραφίας» και ήταν ανώνυμος.
Μελαγχολικές σκέψεις.
Από τότε η Ελλάδα δεν γνώρισε πολιτικό άνδρα της πολιτικής, ηθικής και πατριωτικής στόφας του Καποδίστρια, ο οποίος όντας κυβερνήτης «έσκαβε ιδίοις χερσίν» τη γη της Σχολής Τίρυνθας που είχε ιδρύσει για την ανάπτυξη της γεωργίας και αρνήθηκε κάθε μισθοδοσία για το έργο του.
Αρουραίοι πολιτικάντηδες και νάνοι αριβίστες διαφεντεύουν τα πεπρωμένα της Ελλάδας!
Από τότε παραμένει επτασφράγιστος ο φάκελος της δολοφονίας του στα μυστικά αρχεία της Αγγλίας.
Γιατί;
Για να πω και την «κακία» μου, αν σήμερα ζούσε ο Καποδίστριας και έβαζε υποψηφιότητα για βουλευτής, οι κοπριτοψηφοφόροι θα τον καταψήφιζαν! Προτιμούν τους μιζαδόρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου