Το ερώτημα είναι ποιος πιστεύει και ποιος εμπιστεύεται τον κ. Τσίπρα

Γράφει ο
Αθανάσιος Μπουρούνης

Με τις υποσχέσεις να έχουν εξαντληθεί, στη ΔΕΘ ο κ. Τσίπρας  είχε δύο επιλογές ή να προσπαθήσει να βρει νέες ή  να δημιουργήσει έναν νέο Τσίπρα.

Τι συμβαίνει με τον κ. Τσίπρα; Πώς ξαφνικά αγάπησε την επιχειρηματικότητα, υμνεί το υπερταμείο, θεωρεί εξαιρετική επιλογή την πώληση του ΟΛΠ και κυρίως γιατί  ακυρώνει τον ΣΥΡΙΖΑ του χθες;
Ο φετινός κ. Τσίπρας δεν έχει καμιά σχέση με τον ριζοσπάστη του 2014, πόσο μάλλον με τον άπειρο πρωθυπουργό του 2015 ή τον αγχωμένο εαυτόν του του 2016.
Φέτος εμφανίστηκε ως επίδοξος «φιλελεύθερος ηγέτης» ενός κόμματος που το ίδιο δυσκολεύεται να παρακολουθήσει τη νέα,
οβιδιακού τύπου, μεταμόρφωση του αρχηγού του.
Στη φετινή συνέντευξη τύπου ο κ. Τσίπρας επιβεβαίωσε με έναν απόλυτα χαρακτηριστικό τρόπο πως ο ίδιος και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αυτό που γνωρίζαμε ως τώρα, αλλά είναι κάτι άλλο.
Ο παλιός  ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει πια, γιατί το δέλεαρ κατοχής της εξουσίας αποδείχθηκε ισχυρότερο από τα επαναστατικά οράματα και από το «ανατρεπτικό αντιμνημονιακό πρόγραμμά του», όπως το διαφήμιζε ο κ. Τσίπρας τον Σεπτέμβριο του 2014 από την ΔΕΘ, πέντε μήνες πριν από την αναρρίχησή του στην εξουσία.
Η γοητεία της εξουσίας ισοπέδωσε τις ρωμαλέες αντιμνημονιακές κορώνες, την «πολεμική ατμόσφαιρα» που είχε δημιουργήσει επί πενταετίας, τη φρασεολογία και την  ηθική του μίσους.
Με την ίδια ευκολία που κάποτε έσκιζε τα μνημόνια ο κ. Τσίπρας, σήμερα ενδύεται το μανδύα του φιλελεύθερου πολιτικού.
Η στάση του αυτή προδίδει καιροσκοπισμό. Αποκαλύπτει μια στρατηγική αναγκαστικής πολιτικής μετάλλαξης σε κάτι που δεν ήταν ποτέ. Πρόκειται για την πιο χαρακτηριστική περίπτωση πολιτικού χαμαιλέοντα.
Και τούτο διότι προσαρμόζεται στις ανάγκες των καιρών οι οποίες συνδέονται απόλυτα με τη διάθεση παραμονής στην εξουσία, με κάθε τρόπο.
Όμως το γεγονός ότι υιοθετεί σήμερα πρότυπα οικονομικού και κοινωνικού φιλελευθερισμού, δεν σημαίνει ότι το εννοεί ή ότι έχει τον τρόπο να το κάνει με επιτυχία. Έως σήμερα δεν έχει πείσει ότι μπορεί.
Η ηθική της πολιτικής, δεν συγκινεί τον κ. Τσίπρα και την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και στο ρυθμό αυτό έχουν παρασύρει και το κόμμα τους.
Με εκπληκτική ελαστικότητα επιδίδονται σε ασκήσεις ιδεολογικού μεταμορφισμού, γιατί πιστεύουν ότι μόνο έτσι θα διατηρήσουν το σκήπτρο της εξουσίας.
Ο κ. Τσίπρας προσαρμόζοντας τις απόψεις του κάθε τόσο, προκαλεί πολιτική κόπωση, σύγχυση, απογοήτευση και ενός είδους πολιτικό αναχωρητισμό σ’ ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, ιδιαίτερα εκείνο που είχε επενδύσει πολιτικά στο κόμμα του.
Ωστόσο, αυτό δεν είναι κάτι που απασχολεί τον κ. Τσίπρα. Το ζητούμενο γι’ αυτόν είναι να παγιώσει το κόμμα του στη θέση ενός κόμματος εξουσίας. Να δημιουργήσει  ένα κόμμα μεταλλαγμένο, που θα έχει λίγα από όλα τα συστατικά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, εκών άκων, γύρισε την πλάτη στο παρελθόν του και φιλοτεχνεί το τώρα πατώντας επί των δικών του δεσμεύσεων, για να εδραιώσει την παρουσία του στο αύριο.
Γίνεται φανερό, ότι η επιχειρούμενη αλλαγή πορείας της σημερινής συγκυβέρνησης, φανερώνει τα αδιέξοδα στα οποία βρίσκεται.
Είναι επίσης φανερό, ότι οι συνεχείς αλλαγές στρατηγικού προσανατολισμού, αποκόπτουν τελικά τον ΣΥΡΙΖΑ από τους ψηφοφόρους που του χάρισαν τη νίκη σε τέσσερις συνεχόμενες αναμετρήσεις.
Με λίγα λόγια η ελληνική κοινωνία έχει ήδη απορρίψει την σημερινή κυβέρνηση ως πολιτική λύση.

-Ο κ. Αθανάσιος Μπουρούνης είναι Επίτιμος Δ/ντής Σχολικής Μονάδας Δ.Ε.