Το καθεστώς του τρόμου

Γράφει η
Μαίρη Τζωάννου

Γεννημένη το 1998 ήμουνα τυχερή να μην ζήσω την τρομοκρατία της 17α Νοέμβρη όπως την έζησαν οι γονείς μου στην Ελλάδα. Έτυχε όμως να βρεθώ στο Λονδίνο για τις σπουδές μου από τον Σεπτέμβριο του 2016. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη τρομοκρατική επίθεση στο κοινοβούλιο του Λονδίνου στις 22 Μαρτίου του 2017. Αυτό το γεγονός σημάδεψε την αρχή του τέλους, του τέλους της ελευθερίας μας. Από τότε, σε κάθε γωνία του Λονδίνου βλέπεις ανήσυχους περαστικούς να κοιτάνε περίεργα ανθρώπους χρώματος ή πιθανής καταγωγής από συγκεκριμένες χώρες. Κάθε φορά που ένας σταθμός κλείνει προσωρινά δεν μπορείς παρά να σκεφτείς τι θα γινόταν αν κατά τύχη είχες βρεθεί μέσα σε αυτόν τον σταθμό την λάθος στιγμή. Δεν συζητάω για κάθε φορά που ακούς έναν κρότο ή μια κραυγή στον δρόμο. Το συναίσθημα δεν μπορεί να περιγραφεί σαν τίποτα

λιγότερο από παγωμένο τρόμο.

Μετά την επίθεση στην μουσική συναυλία στο Μάντσεστερ λίγους μήνες μετά, τα γεγονότα πήραν διαφορετική τροπή. Αυτή η επίθεση δεν ήταν σαν τις προηγούμενες. Στόχευε ένα συγκεκριμένο κοινό. Τα παιδιά και η νεολαία ήταν πλέον στο στόχαστρο. Πιο συγκεκριμένα, το μεγαλύτερο ποσοστό του κοινού στην συναυλία ήταν γυναίκες. Το θέμα της συναυλίας από την διάσημη τραγουδίστρια ήταν η ενδυνάμωση του γυναικείου φύλλου και το ντεμπούτο του άλμπουμ της είχε τίτλο “Επικίνδυνη Γυναίκα”. Αυτή η τρομοκρατική επίθεση που ήταν πρωτοβουλία της ISIS, στόχευε να γονατίσει γυναίκες και κορίτσια νεαρής ηλικίας στις προσπάθειές τους για ένα καλύτερο μέλλον. Στο κάτω κάτω, τι πιο έξυπνο από το να αφανίσεις την επόμενη γενιά και μάλιστα το “αμαρτωλό” φύλλο;

Σύμφωνα με κάποιους, οι πιθανότητες στατιστικά να σκοτωθείς σε μία τρομοκρατική επίθεση είναι οι ίδιες με το να σε χτυπήσει αυτοκίνητο. Συγνώμη αλλά εμένα αυτός ο θάνατος μου ακούγεται πολύ διαφορετικός. Στην μια περίπτωση η ζωή σου τελειώνει από μια σειρά δυστυχών γεγονότων και στην άλλη τελειώνει από έναν δολοφόνο ο οποίος εσκεμμένα επιδιώκει τον θάνατο σου λόγω των βλέψεων που έχεις σαν άνθρωπος. Η τρομοκρατία δεν είναι ένας πόλεμος με την τύχη και τι θα σου φέρει, είναι ένας πόλεμος ιδεών. Ο φόβος σίγουρα δεν είναι ο ίδιος. Τέτοιες συγκρίσεις που θυμίζουν σλόγκαν σε βιβλία για ψυχολογική βοήθεια “μην φοβάσαι εφόσον δεν μπορείς να το καθορίσεις” αλλοιώνουν την όλη δύναμη που έχουμε να αλλάξουμε την παρούσα κατάσταση. Δεν μπορείς να σταματήσεις το έναν οδηγό που θα χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου αλλά μπορείς να σταματήσεις τον τρομοκράτη.

“Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται το Ηνωμένο Βασίλειο αυτήν την στιγμή είναι μια κοινωνία φοβισμένων πολιτών”, λένε πολλοί. Όμως, πως γίνεται να μην φοβάσαι όταν φεύγεις από το σπίτι σου το πρωί να πας στην δουλειά και δεν ξέρεις αν θα γυρίσεις ποτέ πίσω; Όταν περιμένεις το τρένο στην πλατφόρμα και ακούς μια κραυγή και όλη η ζωή σου περνάει μπροστά από τα μάτια σου; Ο φόβος είναι πλέον διαγραμμένος στα μάτια του κάθε πολίτη. Δεν πρέπει όμως να τους αφήσουμε να μας στερήσουν περισσότερα από όσα ήδη έχουμε χάσει. Δεν μπορούμε να γίνουμε έρμαια στην τρομοκρατία τους. Μπορούν να τρομοκρατούν την καθημερινότητά μας αλλά δεν θα τους αφήσουμε να τρομοκρατήσουν και την ψυχή μας. Η τρομοκρατία της ψυχής είναι διαφορετική από τον φόβο. Το να φοβάσαι σε τέτοιες καταστάσεις είναι υγιές και απόλυτα φυσιολογικό. Το να ζεις την ζωή σου με οδηγό αυτόν τον φόβο είναι αυτό που κάνει την διαφορά. Με αυτόν τον τρόπο, παραδίδεις το μεγαλύτερο σου όπλο, την επιρροή που έχει ή δεν έχει κάποιος πάνω σου.

Για όσους νιώθουν απειλή, μην παραδώσετε τα τείχη της καρδιάς σας, μην ανοίξετε τις πόρτες της ψυχής σας στην τρομοκρατία και πάνω από όλα μην αφήσετε το μυαλό σας να γίνει υποχείριο αυτών των ανθρώπων.