Ανάμεσά τους ήταν και δύο αδέρφια απ' την Ρόδο, ο ΜΕΝΤΩΡ και ο ΜΕΜΝΩΝ. Με τα αδέλφια αυτά ο Αρτάβαζος απέκτησε στενές φιλικές σχέσεις, οι οποίες κατέληξαν σε συγγένεια. Ο Αρτάβαζος παντρεύτηκε την αδελφή τους κι έδωσε τη νεαρή Βαρσίδα γυναίκα στον ΜΕΝΤΟΡΑ. Το 354 π.Χ. ο Αρτάβαζος ηττήθηκε απ' τα στρατεύματα του Αρταξέρξη και με τα παιδιά του, τις γυναίκες του και τον Μέμνονα κατέφυγε στην Πέλλα, στην αυλή του βασιλιά ΦΙΛΙΠΠΟΥ Β', που τους υποδέχθηκε φιλικά και τους επέτρεψε να παραμείνουν στην ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ. Εκεί η Βαρσίδα γνώρισε το νεαρό πρίγκιπα Αλέξανδρο, που ήταν επτά χρόνια νεότερός της και τον δάσκαλό του Φιλόσοφο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ. Ο Μέντορας όμως που είχε καταφύγει στην Αίγυπτο, κατάφερε να κερδίσει την εύνοια του Πέρση Βασιλιά. Ετσι πήρε το θάρρος και του ζήτησε την επιστροφή της οικογένειάς του. Ο Βασιλιάς το δέχτηκε και ο Αρτάβαζος άφησε την Πέλλα κι επέστρεψε στην Περσία, με αντάλλαγμα να του παράσχει πολύτιμες πληροφορίες για τον ΦΙΛΙΠΠΟ. Η Βαρσίδα επανενώθηκε με τον σύζυγό της το 342 π.Χ., στα 21 της χρόνια. Όμως ο Μέντορας πέθανε μετά από δυο χρόνια, αφού ήδη της είχε χαρίσει μια κόρη. Μετά τον θάνατό του η Βαρσίδα παντρεύτηκε τον αδερφό του Μέμνονα, που είχε ήδη γιους κι απόκτησε μαζί του άλλους δυο γιους κι όλοι μαζί εγκαταστάθηκαν στις προσωπικές του εκτάσεις στην ΤΡΩΑΔΑ. Αργότερα ο Μέμνων διορίστηκε απ' τον Δαρείο Αρχηγός του Ναυτικού της Μικράς Ασίας και με τον αδελφό της Βαρσίδας Φαρνάβαζο, κατάφεραν να ανακόψουν επιτυχώς την προέλαση του Αλέξανδρου. Ακόμα πολέμησε εναντίον του Αλέξανδρου επικεφαλής στο αριστερό κέρας της Περσικής Στρατιάς στηνΜάχη του Γρανικού. Αυτή την χρονική περίοδο επεβλήθη στην Βαρσίδα η διαμονή της στην αυλή του βασιλιά Δαρείου Γ', για να εξασφαλιστεί η πίστη του συζύγου της στο ΣΤΕΜΜΑ. Όταν όμως αιχμαλωτίστηκε όμως απ' τους Μακεδόνες, χάριςστην μόρφωσή της μεταφέρθηκε με τους δυο γιους της στην ΔΑΜΑΣΚΟ, σε ένα ανάκτορο ενός παλιού ΦΑΡΑΩ. Εκεί την ξανασυνάντησε ο Αλέξανδρος κι έγινε η επανασύνδεση των παιδικών φίλων. Η συναισθηματική τους ένωση ίσως είχεπολιτική σκοπιμότητα και για τον Αλεξανδρο, που μια πιθανήσυγγένειά του με Περσίδα ευγενή, θα ενδυνάμωνε την θέση του,στην επιδίωξή του να αναγνωριστεί Βασιλιάς της ΠΕΡΣΙΑΣ. Η Βαρσίδα τον περίμενε ντυμένη μ' έναν ιωνικό υπενδύτη,καθισμένη σ' ένα κάθισμα με βραχίονες. Είχε αφήσει τα μαύρα μαλλιά της να πέφτουν ελεύθερα στους ώμους κι είχε βαφτείελαφρά με τον αιγυπτιακό τρόπο. Ο Αλέξανδρος μπήκε κι έμεινενα την κοιτάζει μ' ένα φλογερό βλέμμα. Φορούσε ελαφριά χλαμύδα, στερεωμένη στον αριστερό ώμο με ασημένια πόρπη, προαιώνια κληρονομιά της δυναστείας του και μια χρυσή ταινίαδεμένη στο μέτωπό του πάνω απ' τα ΧΡΥΣΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΟΥ. Η Βαρσίδα ένιωσε να χάνεται μέσα στο φως του βλέμματός του. Ψιθύρισε "Αλέξανδρε…" καθώς εκείνος την έσφιγγε στην αγκαλιά του, φιλούσε τα υγρά και σαρκώδη χείλη της και την έγερνε στο κρεβάτι. Μα απότομα ένιωσε ακαριαία το δέρμα της να παγώνει και τα μέλη της να γίνονται άκαμπτα στα χέρια του,από μια απειλητική δόνηση στον αέρα… που ξύπνησε και στον Αλέξανδρο, τις ναρκωμένες αισθήσεις του ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ. Στραφηκε απότομα για να αντιμετωπίσει τον επικείμενο κίνδυνο και βρέθηκε να δέχεται επίθεση από ένα σώμα, που ορμούσε τρέχοντας εναντίον του. Είδε ένα χέρι να σηκώνεται κρατώντας εγχειρίδιο, ακούγοντας συγχρόνως το πονεμένο ουρλιαχτό της Βαρσίδας. Ο Αλέξανδρος απέκρουσε εύκολα τον επιτιθέμενο και τον καθήλωσε στο έδαφος. Αιφνίδια του έστριψε τον καρπό και τον ανάγκασε να παρατήσει το ΟΠΛΟ. Και θα τον είχε σκοτώσει αμέσως με το βαρύ κηροπήγιο, που είχε αρπάξει αστραπιαία, μα αναγνώρισε το δεκαπεντάχρονο Ετεοκλή, τον μεγαλύτερο γιο του Μέμνονα και της Βαρσίδας. Το αγόρι πάλευε σαν λιοντάρι πιασμένο στην παγίδα, έβριζε, δάγκωνε. Αμέσως μπήκαν οι φρουροί κι έπιασαν τον εισβολέα."Απόπειρα κατά της ζωής του Βασιλιά; Πάρτε τον να βασανιστεί και να εκτελεστεί, είπε ο επικεφαλής τους ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ. Η Βαρσίδα έπεσε στα πόδια του Αλέξανδρου δακρυσμένη."Σώσε την ζωή του παιδιού μου Κύριέ μου" Ο Ετεοκλής την κοίταξε περιφρονητικά και είπε στον Αλέξανδρο: "Σε συμφέρει να με σκοτώσεις, γιατί θα επιχειρήσω ξανά να εκδικηθώ για τηνζωή και την τιμή του πατέρα μου". Ο Βασιλιάς διέταξε τους φρουρούς να φύγουν, λέγοντας στο παιδί: "Η τιμή του πατέρα σου είναι ακέραιη και την ζωή του την πήρε μια ΑΣΘΕΝΕΙΑ". "Δεν είναι αλήθεια" φώναξε το αγόρι, "έβαλες να τον δηλητηριάσουν και τώρα… τώρα παίρνεις την γυναίκα του. Είσαι ένας άντρας χωρίς τιμή". Ο Αλέξανδρος του απάντησε:"Ποτέ δεν θα το έκανα αυτό. Θαύμαζα τον πατέρα σου, τον θεωρούσα τον μοναδικό αντάξιο αντίπαλό μου και ήθελα να αναμετρηθώ μαζί του σε μια μονομαχία. Αντιμετωπίζω τους εχθρούς μου έντιμα και θαρραλέα με το δόρυ και το ΣΠΑΘΙ. Οσον αφορά την μητέρα σου, ας όψεται ο έρωτας, που έχει θεϊκή δύναμη ακαταμάχητη. Δεν θα πεις κάτι στην μητέρα σου;" "Αφού την άγγιξαν τα χέρια σου, δεν είναι πια μητέρα μου. Σκοτώστε με, αλλιώς θα σας σκοτώσω εγώ. Θα αφιερώσω το αίμα σας στην μνήμη του πατέρα μου, για να βρει γαλήνη στον Αδη". Η Βαρσίδα επανακτώντας τον έλεγχό της, είπε στον Αλέξανδρο: "Δος του ένα άλογο και προμήθειες κι άφησέ τον ελεύθερο. Θα το κάνεις για μένα;" Μα πρόλαβε κι απάντησε ο Ετεοκλής: "Σε προειδοποιώ, αν με αφήσεις ελεύθερο, θα πάω στον Μεγάλο Βασιλιά και θα του ζητήσω πανοπλία και σπαθί,για να σε πολεμήσω με τον ΣΤΡΑΤΟ ΤΟΥ". "Αν πρέπει να γίνει έτσι, ας γίνει" είπε ο Βασιλιάς διατάζονταςτους φρουρούς ν' αφήσουν ελεύθερο το αγόρι, δίνοντάς του ό,τιζήτησε η μητέρα του. Εκείνη έβγαλε ένα αστραφτερο όπλο κλεισμένο στην θήκη του και το έδωσε στον γιο της: "Είναι το σπαθί του πατέρα σου, πάρτο παιδί μου" του είπε λυπημένη. Το αγόρι το πήρε περήφανα και το έσφιξε στο ΣΤΗΘΟΣ ΤΟΥ. (συνεχίζεται)
Ευχαριστώ το ιστολόγιό σας για την ανάρτηση του άρθρου μου και γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να σάς γνωρίσω και να σάς διαβάζω...
ΑπάντησηΔιαγραφή