Ποιος στόλισε πρώτη φορά χριστουγεννιάτικο δέντρο στην Αθήνα; Share to Facebook FacebookShare to Twitter TwitterShare to E-mail E-mailShare to Περισσότερα... Περισσότερα... Δεκεμβρίου 18, 2020 0 σχολια Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest Η ιστορία του είναι πολύ παλιά! Πάντως, όταν στολίστηκε το πρώτο χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Πεδίον του Άρεως οι Αθηναίοι δεν ήθελαν με τίποτα να το αποχωριστούν και οι Βαυβαροί έβαλαν το χεράκι τους να μείνει στολισμένο μέχρι τέλος Ιανουαρίου! οι Βαυαροί είχαν φέρει από τη βορινή τους πατρίδα το έθιμο του στολισμένου έλατου, που στην πραγματικότητα ήταν έθιμο καθαρά βυζαντινό. Ο πρώτος που σκέφθηκε να στολίσει τα κλαδιά του έλατου με πολύχρωμα κεριά, άσπρα, κίτρινα και κόκκινα, ήταν ο νεαρός αυτοκράτορας Μιχαήλ ο Γ΄, ο επιλεγόμενος "Μέθυσος". Για τον Μιχαήλ, θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν ο πρώτος "τέντυ –μπόυ", που έβγαλε η φημισμένη πόλη των Καισάρων, επειδή του άρεσε να ξαφνιάζει τους ανθρώπους με τις τρέλες του. Μια παραμονή Χριστουγέννων, λοιπόν, διέταξε τους αυλικούς του να τοποθετήσουν κατά τη διάρκεια της νύχτας ένα μεγάλο έλατο στην πλατεία του Ταύρου, όπου ήταν και τα ανάκτορα. Έπειτα ο ίδιος, με μια σκαλωσιά, κρέμασε στα κλαδιά του δέντρου διάφορα κεριά τεράστια σε μέγεθος και χοντρά όσο ένα μπράτσο δυνατού άντρα. Τα κεριά αυτά τα άναψε, τη στιγμή ακριβώς που οι καμπάνες του μεσονυκτίου καλούσαν τους πιστούς στην εκκλησία. Η νύχτα ήταν γλυκιά και ήρεμη. Δεν φυσούσε καθόλου και το χιόνι είχε σταματήσει να πέφτει, λες και του άρεσε η παράξενη εκείνη σκηνοθεσία του Μιχαήλ. Τα κεριά έμειναν αναμμένα αρκετή ώρα και ο κόσμος που περνούσε από την Πλατεία του Ταύρου, βλέποντας το φωτισμένο έλατο, έμενε με το στόμα ανοιχτό. Δεν ήξερε τι να υποθέσει και νόμιζε ότι βρισκόταν μπροστά σε ένα θαύμα. Στον λαό άρεσε αυτό και έτσι τον επόμενο χρόνο αρκετοί άρχοντες του Βυζαντίου επανέλαβαν το ίδιο σκηνικό. Με μια διαφορά. Ότι αντί να στολίσουν κάποιο δέντρο του κήπου τους στόλιζαν τα σπίτια τους. Με τον καιρό η συνήθεια αυτή εδραιώθηκε τόσο πολύ στη συνείδηση του λαού ώστε γενικεύθηκε και έμεινε σαν έθιμο. Το έθιμο του στολισμένου έλατου το πήραν μαζί τους οι Σταυροφόροι που είχαν καταλάβει την Κωνσταντινούπολη και το μετέφεραν στις πατρίδες τους. Μετά την Άλωση οι Έλληνες το ξέχασαν. Οι Δυτικοί όμως εξακολούθησαν να το διατηρούν χωρίς να ξέρουν πολλά πράγματα για την προέλευσή του. «Πάντως πίστευαν, όπως το πιστεύουν ακόμη», σημειώνει πάντα ο παλιός Αθηναίος, «όσοι δεν διάβασαν την ιστορία του, μια ιστορία που λέει καθαρά ότι το έθιμο αυτό είναι καθαρά βυζαντινό και κατ’ επέκταση ελληνικό».

Η ιστορία του είναι πολύ παλιά! Πάντως, όταν στολίστηκε το πρώτο χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Πεδίον του Άρεως οι Αθηναίοι δεν ήθελαν με τίποτα να το αποχωριστούν και οι Βαυβαροί έβαλαν το χεράκι τους να μείνει στολισμένο μέχρι τέλος Ιανουαρίου!

 οι Βαυαροί είχαν φέρει από τη βορινή τους πατρίδα το έθιμο του στολισμένου έλατου, που στην πραγματικότητα ήταν έθιμο καθαρά βυζαντινό. Ο πρώτος που σκέφθηκε να στολίσει τα κλαδιά του έλατου με πολύχρωμα κεριά, άσπρα, κίτρινα και κόκκινα, ήταν ο

νεαρός αυτοκράτορας Μιχαήλ ο Γ΄, ο επιλεγόμενος "Μέθυσος". Για τον Μιχαήλ, θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν ο πρώτος "τέντυ –μπόυ", που έβγαλε η φημισμένη πόλη των Καισάρων, επειδή του άρεσε να ξαφνιάζει τους ανθρώπους με τις τρέλες του.

Μια παραμονή Χριστουγέννων, λοιπόν, διέταξε τους αυλικούς του να τοποθετήσουν κατά τη διάρκεια της νύχτας ένα μεγάλο έλατο στην πλατεία του Ταύρου, όπου ήταν και τα ανάκτορα.

Έπειτα ο ίδιος, με μια σκαλωσιά, κρέμασε στα κλαδιά του δέντρου διάφορα κεριά τεράστια σε μέγεθος και χοντρά όσο ένα μπράτσο δυνατού άντρα. Τα κεριά αυτά τα άναψε, τη στιγμή ακριβώς που οι καμπάνες του μεσονυκτίου καλούσαν τους πιστούς στην εκκλησία.

Η νύχτα ήταν γλυκιά και ήρεμη.

Δεν φυσούσε καθόλου και το χιόνι είχε σταματήσει να πέφτει, λες και του άρεσε η παράξενη εκείνη σκηνοθεσία του Μιχαήλ. 

Τα κεριά έμειναν αναμμένα αρκετή ώρα και ο κόσμος που περνούσε από την Πλατεία του Ταύρου, βλέποντας το φωτισμένο έλατο, έμενε με το στόμα ανοιχτό. Δεν ήξερε τι να υποθέσει και νόμιζε ότι βρισκόταν μπροστά σε ένα θαύμα.

Στον λαό άρεσε αυτό και έτσι τον επόμενο χρόνο αρκετοί άρχοντες του Βυζαντίου επανέλαβαν το ίδιο σκηνικό. Με μια διαφορά. Ότι αντί να στολίσουν κάποιο δέντρο του κήπου τους στόλιζαν τα σπίτια τους.

Με τον καιρό η συνήθεια αυτή εδραιώθηκε τόσο πολύ στη συνείδηση του λαού ώστε γενικεύθηκε και έμεινε σαν έθιμο. Το έθιμο του στολισμένου έλατου το πήραν μαζί τους οι Σταυροφόροι που είχαν καταλάβει την Κωνσταντινούπολη και το μετέφεραν στις πατρίδες τους.

Μετά την Άλωση οι Έλληνες το ξέχασαν.

Οι Δυτικοί όμως εξακολούθησαν να το διατηρούν χωρίς να ξέρουν πολλά πράγματα για την προέλευσή του.

«Πάντως πίστευαν, όπως το πιστεύουν ακόμη», σημειώνει πάντα ο παλιός Αθηναίος, «όσοι δεν διάβασαν την ιστορία του, μια ιστορία που λέει καθαρά ότι το έθιμο αυτό είναι καθαρά βυζαντινό και κατ’ επέκταση ελληνικό».