Τα φάλτσα της Τασίας είναι φάλτσα του ΣΥΡΙΖΑ

 

Γιάννης Σιδέρης

Είναι τόσο εκτεταμένη η πολιτική οκνηρία, που όποια λάθη και να κάνει η ΝΔ, φροντίζουν να τα παραμερίζουν από την επικαιρότητα, αναδεικνύοντας εκκωφαντικώς τα δικά τους.

Νέο «παρατράγουδο» στην ειδησεογραφία οι δηλώσεις της κας Τασίας Χριστοδουλοπούλου, που αποκάλυψαν τα «Παραπολιτικά», και η οποία σε κομματική οργάνωση δήλωσε ότι πρέπει τη δεύτερη φορά Αριστερά να βάλουν δικούς τους ανθρώπους στους θεσμούς, και ειδικά στη Δικαιοσύνη, κατ’ αντίστιξη με τους περίφημους «πρασινοφρουρούς» του ΠΑΣΟΚ, τη δεκαετία του 80.

Όπως είπε «έχω κάτσει και σκεφθεί τι έκανε το ΠΑΣΟΚ για να κυριαρχήσει το 1981 και γιατί τότε η ΝΔ μιλούσε για πρασινοφρουρούς. Είχανε ρίξει όλο το κόμμα μέσα σε όλους τους θεσμούς και προσπαθούσαν πραγματικά να τους ανατρέψουν μέσα στο ίδιο τους ο σπίτι. Αυτό είναι νομίζω το μάθημα»!

Στη συνέχεια είπε και ένα ψέμα που ήταν και αχρείαστο: «Κάναμε λάθος που μπήκαμε στη λογική να κάνουμε γενικούς γραμματείς και διευθυντές με κριτήρια τα προσόντα τους».

Το ψέμα είναι πως δε συνέβη κάτι τέτοιο, γιατί οι γραμματείς και διευθυντές (υπουργείων και οργανισμών) ήταν δικοί τους, ή Πασόκοι που μήδισαν και έγιναν δικοί τους. Ήταν και αχρείαστο φυσικά, γιατί αυτές οι θέσεις λογίζονται ως πολιτικές. Ως εκ τούτου έχει κάθε πολιτικό και ηθικό δικαίωμα η εκάστοτε νέα κυβέρνηση να τοποθετήσει δικούς της.

Είναι και λάθος διαπίστωση, γιατί οι γραμματείς και οι διευθυντές που οι ίδιοι όρισαν, δε σαμποτάρισαν το έργο τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ για άλλα καταδικάστηκε από τη λαϊκή ψήφο, όχι για το έργο που δεν έκανε επειδή το σαμποτάρισαν οι γραμματείς και διευθυντές.

Έτερο λάθος - τακτικής αυτό - είναι πως αυτά που είπε δε λέγονται σε μια κομματική οργάνωση, παρά μόνο αν χρησιμοποιούνται ως δικαιολογία αποτυχίας. Όχι, γιατί μπορεί να διαρρεύσουν. Γιατί δεν την αφορά την κομματική οργάνωση βάσης. Η ολοκληρωτική διείσδυση στο κράτος κατά τη δεύτερη φορά Αριστερά, αφορά τον σχεδιασμό ενός πολύ κλειστού και υψηλού επιτελείου στελεχών υπό τον αρχηγό του κόμματος, και υπό καθεστώς άκρας μυστικότητας.

Μια κομματική σύναξη βάσης, την αφορά η ανάπτυξη του κόμματος και η αντιπολίτευση σε τρέχοντα χρόνο, ενώ σε μελλοντικό η αντιμετώπιση του αντιπάλου ενόψει εκλογών. Στοιχειώδη πράγματα…

Πολλαπλό λάθος επίσης, η ανάγνωση για το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ ήρθε εφτά μόλις χρόνια μετά τη χούντα. Παρότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε προσπαθήσει και πετύχει έναν αξιοσημείωτο εκδημοκρατισμό στο δημόσιο (τόσοι αριστεροί έμπαιναν πλέον), υπήρχαν θύλακες αυτού που χαρακτηρίζεται ως «παλιά δεξιά».

Διακατείχετο από τον φόβο της σχεδιασμένης υπονόμευσης της πολιτικής του (ακόμη και από τον φόβο ενός πραξικοπήματος - τώρα αυτά ακούγονται αστεία αλλά στην ατμόσφαιρα του τότε δεν ήταν). Γι’ αυτό θέλησε να βάλει ανθρώπους του σε νευραλγικά πόστα.

Στο θέμα της δικαιοσύνης σαφώς επέλεγε την ηγεσία αλλά δεν προσλάμβανε «δικούς του δικαστές». Και ούτε του απέδωσαν κάτι οι δήθεν «δικοί» του. Στο σκάνδαλο του Καλαμποκιού, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Νίκος Αθανασόπουλος, πήγε φυλακή – για μια εσκεμμένη παραπλάνηση που δεν την είχε κάνει καν για να τσεπώσει ο ίδιος χρήματα, αλλά από μια στρεβλή αντίληψη εθνικού συμφέροντος. Όσο για το ειδικό δικαστήριο όπου παραπέμφθηκε και ο Αντρέας, η δίκη μεταδιδόταν καθημερινά από την κρατική τηλεόραση και ο λαός απέκτησε ιδία γνώση. Τι χρειαζόταν τους δικούς του;

Εκείνο που ονομάστηκε πρασινοφρουρισμός και ήταν η αρνητική παρακαταθήκη του ΠΑΣΟΚ, ήταν: Αφενός ο εκφυλισμός της σκέψης «δικοί μας άνθρωποι σε νευραλγικά πόστα» που εξελίχθηκε σε ψηφοθηρική εξαγορά συνειδήσεων μέσω αφειδών προσλήψεων. Και δεύτερο - και σπουδαιότερο - η παράκαμψη του πρωτοκόλλου και η συνδιοίκηση φορέων και οργανισμών με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες του δημοσίου και των ΔΕΚΟ, που μετεξελίχθηκαν σε συνδικαλιστική αριστοκρατία. Αυτή την αρνητική παρακαταθήκη ορέγεται ο ΣΥΡΙΖΑ, και όχι τα θετικά που άφησε το ΠΑΣΟΚ!

Θα πείτε, έχει τόση σημασία τι είπε η κα Χριστοδουλοπούλου και την κάνετε ολόκληρο άρθρο; Ναι, έχει, γιατί είναι απόψεις που κυοφορούνται σε πολλά στελέχη και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ (αλλά μόνο ο Πολάκης τις λέει φωναχτά). Γεγονός που δείχνει και πολιτική ανωριμότητα. Λες και οι πολιτικοί τους προβληματισμοί έχουν μείνει καθηλωμένοι στις αρχές της δεκαετίας του 80, ενώ η θητεία κάποιων στην Ανανεωτική Αριστερά ουδέν τους πρόσφερε...

liberal.gr