Του πολίτη Π. Παπαγαρυφάλλου Να, λοιπόν, που διαβάζοντας μαθαίνει κανείς την ιστορία της Ελλάδας. Για πρώτη φορά διαβάζω για τα "Σανιδικά" ως τρόπο πολιτικής αντίδρασης των εξαπατημένων ψηφοφόρων.
Βρισκόμαστε στο Νοέμβριο του 1902 και το πολιτικό θερμόμετρο είναι καυτό και εκρηκτικό, με πρωταγωνιστή τον Θ. Δηλιγιάννη, ο οποίος θα έπρεπε να κληθεί από τον βασιλιά Γεώργιο να σχηματίσει κυβέρνηση, πράγμα όμως που δεν έγινε.
Αφού, λοιπόν, ο βασιλιάς δεν έκανε αυτό που έπρεπε, ανέλαβαν οι διαδηλωτές να το κάνουν και "να διαμορφώσουν μια νέα κατάσταση", γράφει ο Γ. Αχ. Παπαδημητρίου, στο ιστορικό του αφήγημα: "Τα "Σανιδικά" και τα "Ορεστειακά" (βλ. "Εστία" της 11ης Δεκεμβρίου, σελ. 8), προσθέτοντας: "Τι είχε συμβεί; Το απόγευμα διαδηλωτές άρπαξαν σανίδες από δύο ανεγειρόμενες οικοδομές στην οδό Σταδίου και άρχισαν να κτυπούν με αυτές τα άλογα της Αστυνομίας και της Χωροφυλακής και εν συνεχεία πήγαν στα σπίτια πολιτικών για να τους ξυλοκοπήσουν… οι δε σανιδοφόροι απεκάλουν τους πολιτικούς αρχηγούς παλιοτενεκέδες".
Με την θαρραλέα πράξη των "σανιδοφόρων" ο βασιλιάς αναγκάστηκε "ν' αναθέσει το σχηματισμό κυβερνήσεως στο Δηλιγιάννη, στις 24 Νοεμβρίου 1902".
Ιστορικό δίδαγμα: Όταν οι πολιτειακοί παράγοντες παραβιάζουν το δίκαιο και τους ηθικούς κανόνες και όταν οι κυβερνώντες ενεργούν σε βάρος του λαού και της πατρίδας, τότε ο μόνος τρόπος να επιβληθεί η νομιμότητα είναι οι σανίδες!
Και επειδή σήμερα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα και τα γεγονότα βοούν, αυτές οι σανίδες θα πρέπει να είναι βρεγμένες, αν και ο γράφων εδώ και χρόνια πρότεινε τα στυλιάρια.
Αντί, λοιπόν, ο "κυρίαρχος" ελληνικός λαός να είναι νηστικός στους καναπέδες του –όσοι έχουν καναπέδες- και να εκλιπαρεί τους κυβερνώντες για το επίδομα πετρελαίου και το επίδομα πολυτέκνων να μιμηθεί τους "σανιδοφόρους" του 1902 και επειδή η Σταδίου δεν έχει σανίδες ας αρπάξει τα στυλιάρια που έχει σπίτι του. Το χρέος αυτό πηγάζει από το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος (120 παρ. 4), το οποίο επικαλούμενο τον πατριωτισμό των Ελλήνων, ορίζει ότι "δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε τρόπο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία".
Ο πρωθυπουργός, ομολόγησε πανηγυρικά ότι "με το Δ.Ν.Τ. χάσαμε ένα μέρος της εθνικής μας ανεξαρτησίας και η Τρόικα υπαγορεύει τους "νόμους" στη Βουλή των Ελλήνων, ενώ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σιωπά και εξαντλεί το ρόλο του στην παρακολούθηση "τρομοκρατικών" συναυλιών σε βάρος των κατοίκων του "Αγίου Παντελεήμωνα", στην περιοχή Αχαρνών.
Σανίδια, λοιπόν, δεν υπάρχουν στη Σταδίου αλλά ούτε και πέτρες –"θα μας πάρουν με τις πέτρες", λέει ο πρωθυπουργός-. Υπάρχουν όμως ματσούκια. Να, ο δρόμος του Συντάγματος. Αυτό το δρόμο τον υποδείκνυα εδώ και πολλά χρόνια, αλλά και πρόσφατα, γράφοντας για την αναγκαιότητα "της κατάλυσης της εξουσίας που καταλύει το Σύνταγμα" (βλ. το έργο μου: "Αρχαία και Σύγχρονη Δημοκρατία" Από την Αθηναϊκή Δημοκρατία στη Σύγχρονη Οικογενειοκρατία" εκδ. "Πελασγός", Αθήνα, 2007, σελ. 150).
Καιρός πλέον ν' ανασκολοπίσουμε τους ανασκολοπιστές και του Συντάγματος και των στοιχειωδών δικαιωμάτων του λαού.
Αθήνα, 14 Ιανουαρίου 2011
Ο πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου