Η συριακή κρίση έχει εισέλθει ήδη στον έβδομο χρόνο, με τους συνδυασμούς και τις «λυκοφιλίες» των εμπλεκόμενων δυνάμεων να μεταβάλλονται σε έναν ανελέητο αγώνα προ¬ώθησης των συμφερόντων τους. Η πρόσφατη προσέγγιση Ρωσίας, Ιράν και Τουρκίας για κοινή προσπάθεια αντιμετώπισης του προβλήματος αποτελεί μία χαρακτηριστική περίπτωση που πριν από λίγους μήνες έμοιαζε με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Το ίδιο φαινόταν και η διεξαγωγή κοινών αμερικανο-κουρδικών στρατιωτικών περιπολιών στα σύνορα Τουρκίας - Συρίας, γεγονός που εκνευρίζει αφάνταστα την Άγκυρα.
Σε αυτό το περιβάλλον, η Ρωσία έχει κατορθώσει να εκμεταλλευτεί άριστα τις εξελίξεις και να εδραιώσει την παρουσία της όχι μόνο ως βασικού υποστηρικτή του καθεστώτος Άσαντ, αλλά και ως αποφασιστικής σημασίας παράγοντα για την εξεύρεση λύσεως. Έχει, βέβαια, καταβάλει το σχετικό τίμημα σε αίμα και πόρους. Αντίστοιχα, το σιϊτικό Ιράν, έχοντας βαθύτατα και αιματηρά εμπλακεί στην κρίση, συνδέει την εθνική του στρατηγική -δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε και την επιβίωση του καθεστώτος των «μουλάδων»- με τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής Ιράκ - Συρίας - Λιβάνου.
Εντύπωση ίσως προκαλεί η παλινδρομική πολιτική της Τουρκίας με τις διακυμάνσεις της τακτικής που παρουσιάζει. Η υψηλή της όμως στρατηγική για ανάδειξη σε κυρίαρχη δύναμη της περιοχής παραμένει σταθερή κακοί φιλοδοξίες της τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται υπέρμετρες.
Γεγονός είναι ότι διαθέτει τη βούληση αλλά και την ισχύ να διακινδυνεύει -όχι αλόγιστα- την εμπλοκή της σε όλα τα τεκταινόμενα της περιοχής, χωρίς να διστάζει να αναπροσαρμόζει συμμαχίες και τακτικούς στόχους.
Σίγουρα ο συνδυασμός υπέρμετρων φιλοδοξιών, αναδιάταξης συμμάχων και των δομικών προβλημάτων που παρουσιάζει ως χώρα, και κυρίως ως κοινωνία, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα. Θα μπορούσε κάποιος να παρομοιάσει αυτήν τη στρατηγική υπέρβασης των προβλημάτων και των αδιεξόδων με τη στρατηγική του «άλματος προς τα εμπρός» ή ακόμη και του «άλματος προς το άγνωστο». Πρέπει όμως να αναγνωρίσουμε ότι η Τουρκία έχει ανέλθει στα επίπεδα του διεθνούς συστήματος τολμώντας να στυλώνει το «ανάστημα» της στις δύο κλασικές υπερδυνάμεις.
Το εάν αυτή η τακτική αποδειχθεί αποτελεσματική θα το αποδείξει μόνο ο χρόνος, καθώς στη ζωή ανθρώπων, οργανισμών και κρατών τα μεγάλα κέρδη ήταν πάντα συνδεδεμένα και με μεγάλα ρίσκα.
Αυτά τα ρίσκα τα αναλαμβάνουν έθνη που έχουν μια ζωτικότητα που συνήθως πηγάζει από μια κοινωνία σε δημογραφική άνοδο, νεανικό πληθυσμό και ηγεσίες που αφουγκράζονται ή ακόμη και διαμορφώνουν αυτή την ορμή. Αυτή είναι η πραγματικότητα της γείτονος. Αν δεν το βλέπουμε ή δεν το αντιλαμβανόμαστε, μάλλον εθελοτυφλούμε και εξασθενούμε ακόμη περισσότερο τη θέση μας.
* ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ- Υποστράτηγος (εα)
• Πτυχιούχος τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών Παντείου Πανεπιστημίου
• Μεταπτυχιακό στις Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγικές Σπουδές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
• Διευθυντής Μελετών του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛΙΣΜΕ)
• Συνεργάτης του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων (ΙΔΙΣ)
• Διαλέκτης στη Σχολή Εθνικής Αμύνης (ΣΕΘΑ)
• 0030-210-6543131, 0030-6983457318 rafaelmarippo@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου