Μια χώρα υπό διάλυση, μια κοινωνία σε σήψη.
Άνθρωποι φτωχοποιημένοι, μεροκαματιάρηδες των 15 ευρώ ημερομίσθιο, στην καλύτερη των περιπτώσεων, που προσπαθούν να επιβιώσουν στις πιο άγριες συνθήκες που έχουν υπάρξει ποτέ -πλην των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, βεβαίως. Νέα παιδιά δίχως προοπτικές ανέλιξης και δίχως στον ήλιο μοίρα. Μία κυβέρνηση ανίκανη, ανίδεη, ανέτοιμη, που βρέθηκε στην εξουσία την χειρότερη δυνατή στιγμή, μόνο και μόνο για να φέρει τον όλεθρο μια ώρα αρχύτερα. Μια αντιπολίτευση φθαρμένη, κουρασμένη και κουραστική, δίχως προτάσεις που να οδηγούν χειροπιαστά σε ένα καλύτερο μέλλον, να μηρυκάζει συνθήματα του παρελθόντος και να το αναπολεί, γιατί δήθεν ήταν δοξασμένο.Ένα καθεστώς ατιμωρησίας, με μηδενική απόδοση ευθυνών, ένα κράτος ανίκανο να διοργανώσει ακόμα και έναν ποδοσφαιρικό τελικό Κυπέλλου -στο Πανθεσσαλικό κεφάλια άνοιξαν, χούλιγκαν συνεπλάκησαν σώμα με σώμα, άλλοι έβγαλαν μαχαίρια, οικογένειες με μικρά παιδιά κινδύνεψαν, αλλά, προς Θεού, ούτε οι δυο ομάδες που προμήθευσαν τους στρατούς των οργανωμένων τους κάφρων με εισιτήρια φταίνε, ούτε φυσικά η Αστυνομία και ο ανύπαρκτος σχεδιασμός της για την ασφάλεια των θεατών.
Ένας λαός που βουλιάζει κάθε μέρα και περισσότερο στην παρακμή, που εκφασίζεται επικίνδυνα, που «φτιάχνεται» με τους τραμπουκισμούς του Κασιδιάρη στη Βουλή, ηδονίζεται με τις... επιθεωρησιακού επιπέδου λεκτικές αντιπαραθέσεις των Αδώνιδων και των Πολάκηδων και βρίσκει άλλη μια αφορμή, για να διχαστεί, με τους μισούς να επικροτούν και τους άλλους μισούς να καταδικάζουν την τρομοκρατική επίθεση εις βάρος του Λουκά Παπαδήμου, την ώρα που θα έπρεπε, έστω με αυτή την αφορμή, να εμφανιστούμε όλοι ενωμένοι στην αποδοκιμασία κατά του νόμου της βίας και του αίματος.
Μια πόλη -ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, δήθεν- όπως η Αθήνα, που παραδίδεται στην ανομία, την τρομοκρατία και το... μπάχαλο, με τις αρμόδιες αρχές να αδυνατούν να προστατέψουν τους πολίτες.
Με την αξιολόγηση ή χωρίς, με την ελάφρυνση χρέους ή χωρίς, είναι σχεδόν βέβαιο ότι οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια προς τον όλεθρο. Σαν... τρελό φορτηγό, με τα φρένα σπασμένα, πέφτουμε στον γκρεμό και δεν υπάρχει τίποτα, από το οποίο να μπορούμε να πιαστούμε, να κρατηθούμε, να ανακόψουμε την πτώση, να σταματήσουμε το μοιραίο. Πένητες και ρακένδυτοι, ζήτουλες με το χέρι μονίμως απλωμένο, εισπράττουμε την μία... καρπαζιά πίσω από την άλλη κι από πάνω λέμε κι «ευχαριστώ».
Το μόνο μας... αποκούμπι; Η αποχαύνωση. Κάθε βράδυ στις 21:00, επτά-οκτώ στους δέκα Έλληνες αράζουμε στον καναπέ, μπροστά στη μικρή μας οθόνη, και... μ' ένα Survivor ξεχνιόμαστε. Τι κι αν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της ζωής είναι εκεί έξω; Δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία, είναι να κερδίσει ο Ντάνος το έπαθλο, να τα φτιάξει ο Βασάλος με την Ευρυδίκη, να τσακωθεί ο Σπαλιάρας με τον Κοκκινάκη και, κάπως έτσι, να συνεχιστεί η ζωή...
Σε μια κοινωνία παραδομένη, παρατημένη, αποχαυνωμένη, το τηλεοπτικό φαινόμενο που ακούει στο όνομα Survivor ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω μας, παραμένουμε απαθείς. Αρκεί που έχουμε, στο τέλος της ημέρας, αυτό το τρίωρο της νιρβάνας, της αποκοπής από τον έξω κόσμο και την πραγματικότητα, της απόλυτης απομόνωσης.
Και δεν είναι μόνο το Survivor. Να, για παράδειγμα, χθες βράδυ στον ΣΚΑΪ τραγουδούσανε, στον ΑΝΤ1 χορεύανε και στο Star μαγειρεύανε. Όσο έχουμε άρτο και θεάματα, δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε.
Καληνύχτα, Ελλάδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου