Ο αποπροσανατολισμός και οι ευθύνες των πολιτών

Γράφει ο
Τάσος Παπαδόπουλος

Οι πυρκαγιές που κατακαίνε την χώρα μας δυστυχώς μονοπωλούν στις μέρες μας την επικαιρότητα. Οι εκτεταμένες αυτές πυρκαγιές οφείλουν να  προβληματίσουν σοβαρά την πολιτική ηγεσία προκειμένου να ανασχεδιάσει την αντιπυρική πολιτική της.
Βεβαίως το να ζητάει κάποιος πολίτης σοβαρότητα, από το πολιτικό σύστημα της χώρας, είναι σαν να ζητάει βελόνα σε αχυρώνα. Αυτό όμως είναι ένα θέμα που ανάγεται στο ευρύτερο πλαίσιο της πολιτικής σκηνής και που αφορά πρωτίστως τους πολίτες και δευτερευόντως τους εκπροσώπους μας στο Κοινοβούλιο.
Τις μέρες αυτές λόγω απουσίας πολιτικών ειδήσεων, οι πάσης
φύσεως πολιτικοί αναλυτές το έχουν ρίξει στις προβλέψεις περί των ειδήσεων που θα προκύψουν στις ομιλίες Α. Τσίπρα και Κ. Μητσοτάκη στην ΔΕΘ στις 9 και 16 Σεπτεμβρίου.
Κι αυτό γιατί στο παρελθόν στην κρατικοδίαιτη ΔΕΘ, με την πλειοψηφία των κρατικών περιπτέρων, είχε καθιερωθεί οι φορείς της εκτελεστικής εξουσίας να εξαγγέλλουν μέτρα οικονομικού περιεχομένου και κυρίως παροχές, προκειμένου να ικανοποιήσουν το φιλοθεάμον κοινό.
Ο Α. Τσίπρας έχει χρησιμοποιήσει το βήμα της ΔΕΘ, για να τάξει λαγούς με  πετραχήλια. Βεβαίως οι προσδοκίες των υπεσχημένων διαψεύσθηκαν οικτρά στην πορεία του χρόνου, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, μια και ο στόχος της κατάληψης της εξουσίας επετεύχθη, κι αυτό ήταν το ζητούμενο και όχι να ικανοποιηθούν οι μεγαλεπήβολες εξαγγελίες.
Όταν σε μια χώρα οι μεταρρυθμίσεις έχουν ταυτισθεί με περικοπές μισθών και συντάξεων και με συνεχή αύξηση της φορολογίας, που προ πολλού έχει υπερβεί την φοροδοτική ικανότητα των πολιτών, και όχι με τον εκσυγχρονισμό του κρατικού μηχανισμού είναι φυσικό να έχουν φέρει πολλούς συμπολίτες μας σε κατάσταση απόγνωσης και πανικού.
Όμως πως μπορεί αυτή η χώρα να βρει έναν δρόμο ανάπτυξης, που δεν θα στέλνει τους νέους στο εξωτερικό και δεν θα απογοητεύει κάθε άνθρωπο που θέλει να στήσει μια δουλειά στη χώρα του;
Δυστυχώς η ανοχή στην πάσης φύσεως παρανομία, έχει ριζώσει βαθιά στην συνείδηση διοικούντων και διοικουμένων. Γι’ αυτό και οι πολίτες τα έχουν χαμένα και οι πολιτικοί έχουν μάθει να πετούν την μπάλα στην εξέδρα.
Φορτώνουν και πάλι το δημόσιο και τους φορείς του με ασχέτους κομματικούς κι όταν η αντιπολίτευση τους εγκαλεί, λένε, κι εσείς το ίδιο κάνατε. Άντε βρες άκρη. 
Σε μια ευνομούμενη πολιτεία οι θέσεις είναι αυστηρά προσδιορισμένες για τις οποίες απαιτούνται συγκεκριμένα προσόντα και προκηρύσσονται διαγωνισμοί προκειμένου να καλυφθούν από τους καλύτερους.
Αν κάποιος επιχειρήσει να παρασπονδήσει,  υπάρχουν τα δικαστήρια που σε εύλογο χρόνο, και όχι στο απροσδιόριστο μέλλον, δικαιώνουν τους προσφεύγοντες στη δικαιοσύνη. Δεν δημιουργούνται καθημερινά νέοι οργανισμοί και φορείς προκειμένου να βολευτούν οι «δικοί μας».
Πρόσφατα ο υπουργός Δικαιοσύνης αρνήθηκε να παραστεί σε συνάντηση με ομολόγους του της Ε.Ε. στην Εσθονία, που είχε για θεματολογία της τα εγκλήματα της σταλινικής περιόδου στην τότε Σοβιετική Ένωση.
Αν πήγαινε θα μπορούσε να δει σε αυτήν χώρα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, το πιο σύγχρονο σύστημα Δημόσιας Διοίκησης που λειτουργεί με βάση τα σημερινά δεδομένα της ψηφιακής τεχνολογίας, το οποίο θεωρείται το καλύτερο σε ολόκληρη την υφήλιο.
Βεβαίως για όλα αυτά ποιος ενδιαφέρεται. Αν εκσυγχρονισθεί η Δημόσια Διοίκηση στη χώρα μας, πώς θα γίνονται οι προσλήψεις κομματικών από το παράθυρο και πώς θα έχει ρόλο διαμεσολαβητού ο κάθε βουλευτάκος. 
Ίσως στην σημερινή αριστερά δεν είναι ικανοί να δουν την διαφορά ανάμεσα στην θεωρία της κομμουνιστικής ιδεολογίας και την πρακτική που ακολουθήθηκε από την πρώτη χώρα εφαρμογής της την Σοβιετική Ένωση.
Αλήθεια η αποσχισθείσα από τον κορμό του ΚΚΕ αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα έχει σχηματίσει κυβέρνηση με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, υποστηρίζει τα έργα και τις ημέρες του Στάλιν απέναντι στους αντιφρονούντες της εποχής εκείνης, ή το κατά τα άλλα προσωποπαγές στυγνό κομμουνιστικό κατά τα άλλα καθεστώς της Βόρειας Κορέας, που απειλεί τον  κόσμο με πυρηνικό ολοκαύτωμα;
Όλα αυτά προσφέρονται ως θέαμα σε μια κατηγορία κοινού, που ζει με το παρελθόν και δεν λέει να ξεφύγει από αυτό και ταυτόχρονα εμποδίζει άλλους να δουν καθαρά, το τι μέλλει γενέσθαι και να προβληματιστούν γύρω από αυτό το κρίσιμο θέμα.
Κι επειδή πρέπει να προσγειωθούμε στην οδυνηρή πραγματικότητα, καλό είναι να δούμε και τις δικές μας ευθύνες ως πολίτες. Κι αυτές καταγράφονται με χιουμοριστικό, αλλά ιδιαίτερα καυστικό τρόπο σε μια ιταλική ταινία που προβάλλεται αυτές τις στους θερινούς κινηματογράφους.
Η ταινία «Τα παράπονά σας στον Δήμαρχο» (L’ora Legale) παρουσιάζει την προσπάθεια ενός νέου Δημάρχου, που διαδέχθηκε έναν διεφθαρμένο, να επαναφέρει τους λουφαδόρους στις θέσεις τους, να επιβάλει την νομιμότητα και να εκσυγχρονίσει τον Δήμο του. Το αποτέλεσμα επιβεβαιώνει το λεχθέν ότι με τους Ιταλούς είμαστε una faccia una razza…