Η πατρίδα μας κατέχει μια θλιβερή ιστορική πρωτοκαθεδρία στο θέμα της συμμετοχής στελεχών του πολιτικού της προσωπικού σε συμπράξεις, σε συμμαχίες και σε συνοδοιπορία με ανθέλληνες, οι οποίοι ανέκαθεν, έβαζαν και βάζουν ακόμα σε τροχιά δράσεις ή πρωτοβουλίες, οι οποίες επιφέρουν ζημιά στα εθνικά μας συμφέροντα και στα συμφέροντα των απλών Ελλήνων πολιτών, είτε αυτά είναι οικονομικά, είτε κοινωνικά, είτε οικογενειακά, είτε ακόμα και δημογραφικά.
Του Βαγγέλη Σαραντίδη
Χαρτογραφώντας το ποιον των πολιτικών αυτών, δεν μπορούμε, παρά να καταγράψουμε κάποια κοινά σημεία: Η τάση για δημοφιλία και ψηφολαγνεία. Αυτά τα απωθημένα του έκαναν να πωλούν με πρωτοβουλία τους κάποια «πάγια» του έθνους ή να «υποθηκεύουν» το μέλλον και την ανεξαρτησία της χώρας, έναντι κάποιων μηδαμινών ανταλλαγμάτων, που θαμπώνουν πολλούς κοντόφθαλμους αδαείς πολίτες. Και είναι παλιό αυτό το φρούτο, όταν ακόμα και από την εποχή του Βυζαντίου, όταν ο τότε αυτοκράτορας, φοβούμενος την επέλαση των Τούρκων, λίγο πριν πέσει το Βυζάντιο, τόλμησε να δώσει γη και ύδωρ στον Πάπα, συμμετέχοντας στην ψευδο-σύνοδο της Φεράρας – Φλωρεντίας, «πουλώντας» το πιο ακριβό στολίδι της αυτοκρατορίας, την ίδια την Ορθοδοξία, που αποτελούσε συστατικό στοιχείο του Ελληνισμού και της κοινωνικής ισορροπίας του Βυζαντίου για να διατηρήσει στην ζωή μια πατρίδα, την οποία δεν γνώριζε στο βάθος της, ούτε μπορούσε να εκτιμήσει την αξία της…
Στη νεώτερη εποχή, μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, οι ηγέτες των ελληνικών κομμάτων, για αρκετά χρόνια, έδεναν την πολιτική πορεία τους με την φιλική τους σχέση προς ξένες Δυνάμεις και όχι με βάση το πρόγραμμά τους για την χώρα. Είναι προφανές ότι, από την ανάγνωση και μόνον του τίτλου φιλοαγγλικό, φιλογαλλικό ή φιλορωσικό κόμμα, δεν μπορούσε να κερδηθεί η εμπιστοσύνη του απλού πολίτη από τον εκάστοτε κομματάρχη. Η αίγλη που εισέπραττε, κατά περίπτωση, είχε να κάνει με την αμορφωσιά και την εξ’ αυτής αφέλεια του ελληνικού λαού, ο οποίος προσελκυόταν από το ρουσφέτι, στο οποίο επένδυσαν και βγήκαν κερδισμένοι για πολλά – πολλά χρόνια οι πολιτικοί κομματάρχες, πουλώντας την ανεξαρτησία και την εκ των έσω ανάπτυξη της πατρίδας μας, όσο – όσο. Γιατί ποιος θα αρνηθεί ότι οι εν λόγω κύριοι δεχόντουσαν τις υποδείξεις των ξένων αφεντικών τους να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα συμφέροντα και πολιτικές που βόλευαν κάποιους ξένους και όχι Έλληνες; Αφήστε που σχεδόν διακόσια χρόνια μετά, είναι αμφίβολο αν η πατρίδα μας γλίτωσε από αυτό το «χτικιό», που δεν είναι, παρά μια συγκεκαλυμένη, διακριτική εξ’ όψεως προδοσία …
Με το πέρασμα των χρόνων, οι διεθνείς συγκυρίες έφεραν την εμπλοκή του βασιλέα της χώρας σε ένα μακρύ, επιζήμιο για την χώρα αλισβερίσι της χώρας με την Γερμανία. Προσπαθώντας να γίνουν αρεστοί στην ξένη αυτή χώρα, οι γερμανόφερτοι βασιλείς, έφεραν την πατρίδα μας στο χείλος της καταστροφής, απομονώνοντάς την από το σύστημα συμμαχιών στο οποίο είχε προσδεθεί, προς επιβίωση κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, με αποτέλεσμα την πιο δραματική καταστροφή του ελληνισμού στην μακραίωνη ιστορία του. Και σε αυτές τις συμπαιγνίες και ραδιουργίες, που έφεραν φαγωμάρα και διαμάχη, συμμετείχαν οι πολιτικάντηδες του δικομματισμού της εποχής, είτε ταγμένοι με τον φιλοβασιλικό πόλο, είτε με τον αντιβασιλικό. Αυτή η διχόνοια και το άσβεστο μίσος για τον κομματικό αντίπαλο, οδήγησε στην αποσύνθεση του στρατεύματος και της εθνικής προσπάθειας, σε όλη την περίοδο της Μικρασιατικής περιπέτειας, συντελώντας στην διάσπαση της εθνικής ομοψυχίας και στην όξυνση της απομόνωσης. Εξ’ αυτού ήρθε η καταστροφή του Μικρασιατικού και αμέσως μετά την οικονομική κατάρρευση του ηπειρωτικού ελληνισμού, με την χώρα μας να πέσει σε μια τρομερή οικονομική κρίση, σε χρεωκοπία, σε υποδούλωση σε δάνεια και σε ξένο έλεγχο.
Η χώρα μας, έμεινε πολύ πίσω, προσπαθώντας να επιβιώσει και να λειτουργήσει στοιχειωδώς, την ώρα που οι Έλληνες, είτε μετανάστευαν, είτε φυτοζωούσαν τρώγωντας τις σάρκες τους, ζώντας σε συνθήκες παντελούς έλλειψης υποδομών και στοιχειώδους ποιότητας ζωής. Αυτό αντιστοιχεί σε μια αργή και απαρατήρητη προδοσία, κατευθυνόμενη από τους τότε υποδουλωμένους στον εθνικό διχασμό άρχοντες, οι οποίοι είχαν να κάνουν με έναν λαό κατεστραμμένο, αποδεκατισμένο, προσφυγοποιημένο και ως εκ τούτου, εύκολο θύμα της προπαγάνδας πολιτικάντηδων που υπόσχονται τον ουρανό με τα άστρα.
Η παραμονή πολιτικών τζακιών στην πολιτική εξουσία, χρησιμοποιώντας την πελατειακή σχέση επέτεινε όλη αυτήν την κατάσταση της μειοδοσίας στα ελληνικά πράγματα, ιδίως κατά την μεταπολεμική περίοδο. Η μοιρασιά του κόσμου σε δύση και ανατολή έφερε την ολοκληρωτικά κατεστραμμένη χώρα μας σε μια διαρκή και πάγια παρέμβαση εποπτείας, όπου οι πρωτοβουλίες για οικονομική ανάπτυξη και αξιοποίηση του παραγωγικού της πλούτου βρισκόντουσαν συνεχώς υπό την αίρεση των επιτηρητών/προστατών.
Η παρέλευση της γενιάς του πολέμου και η έλευση μιας ποθούμενης ανάπτυξης μέσω ΕΟΚ, όπου τα κράτη ηγέτες του εξελισσόμενου σε Ευρωπαϊκή Ένωση συσχετισμού δυνάμεων, μέσω της γραφειοκρατίας των Βρυξελών και μέσω της δέσμευσης σε μια κοινή οικονομική πολιτική, κομμένη στα μέτρα του ισχυρών της Ευρώπης, γέννησαν μια νέα κλάση προδοτών της πατρίδας: τους Ευρωλάγνους πολιτικάντηδες της μεταπολίτευσης. Εμφανίστηκε μια νέα ράτσα πολιτικού προσωπικού, πρόθυμου να πουλήσει τα ασημικά της Ελλάδας μας και να φέρει ανάπτυξη μέσω δανείων ή πολιτική επικράτηση πάλι μέσω διορισμών στο Δημόσιο. Αντίτιμο είναι τώρα μια διεθνής αναγνώριση στο διεθνές πολιτικό πεδίο σταδιοδρομιών (ως το «καλό παιδί των ισχυρών») αλλά ενίοτε και οι παρασκηνιακές χρηματοδοτήσεις της προεκλογικής τους καμπάνιας, μέσω των διαφόρων «μιζών» από κρατικές προμήθειες και μέσω των κρυφών καταθέσεων στην offshore του εκάστοτε υπουργοποιημένου πολιτικάντη…
Η ευθύνη όμως του μορφωμένου και εξελιγμένου νεοέλληνα είναι τεράστια. Πώς μπορούμε να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε, πως η χώρα μας πρέπει να αναπτυχθεί, χωρίς δάνεια, με δουλειά (προσωπική & κοινωνική), δίνοντας ώθηση στα κόμματα εκείνα, που στηρίζουν την πρωτογενή παραγωγή αντί άλλων ευτελών και ασταθών οικονομικών μοντέλων; Άραγε, είναι πολλές οι επιλογές που έχει ο Έλληνας, που σκέπτεται με κοινή λογική; Ας απαντήσει ο καθένας μας μόνος του… Πριν απαντήσουμε, είναι ανάγκη να μην γίνουμε απαισιόδοξοι αλλά να σκεφτούμε το διαχρονικό Ποντιακό ρητό – ατάκα, που βγήκε μέσα από την προσφυγιά και την παραδοσιακή κουλτούρα ενός λαού, που δεν το βάζει κάτω και ξανασηκώνεται όρθιος, από τις ίδιες τους τις στάχτες: «Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο…». Ε, ώρα να γίνουμε οι νέοι κηπουροί της Ρωμανίας, κάνοντάς την να ανθίσει, μαθαίνοντας από τα λάθη του παρελθόντος μας, επιτέλους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου