ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΒΛΕΠΟΝΤΟΣ ΤΟΥΣ ΣΦΑΓΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΗΓΑΔΑ ΤΟΥ ΜΕΛΙΓΑΛΑ, ΑΡΧΓΗΓΟΥ ΤΗΣ ΟΠΛΑ ΓΑΡΓΑΛΙΑΝΩΝ, ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΙΡΠΙΡΗ!

(ΚΑΙ ΠΩΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ!)

Χρεώνουν αντιπάλους με ανύπαρκτα εγκλήματα, αποσιωπούν τα δικά τους χιλιάδες ειδεχθή εγκλήματα, και υπερτονίζουν τη συμμετοχή τους σε θετικά γεγονότα!

Ένας που έχει δαιμονοποιηθεί με μυθεύματα των αριστερών για τη δράση του, και έχει χρεωθεί με εγκλήματα στα οποία δεν είχε συμμετοχή είναι ο Βαγγέλης Μαγγανάς, αρχηγός μεγάλης παραστρατιωτικής οργάνωσης αντικομμουνιστών στη Μεσσηνία, Λακωνία και Αργολιδοκορινθία.

Ένα παράδειγμα είναι το παρακάτω.

Ο γνωστός καπετάνιος του ΕΛΑΣ και του «ΔΣΕ» Αρίστος Καμαρινός του χρεώνει τη δολοφονία ενός εγκληματία φυγόδικου καπετάνιου της ΟΠΛΑ και του ΕΛΑΣ, του γεωπόνου Δημήτρη Πιρπιρή.

Γράφει ο Καμαρινός για τον Πιρπιρή: «… Τόν δολοφόνησαν συμμορίτες τοῦ Μαγγανά τόν Ἰούνη τοῦ 1945, στήν Ἀσούτενα Τριφυλλίας”.

Ο Μαγγανάς δεν είχε την παραμικρή σχέση με το γεγονός αυτό.

Τα πραγματικά περιστατικά τους τέλους του Πιρπιρή μαζί με δύο ακόμη φυγόδικων περιγράφονται στο έργο μου «ΜΑΤΩΜΕΝΕΣ ΜΝΗΜΕΣ 1940-45» ως εξής:

«...Στά βουνά τῆς Ὀρεινῆς Τριφυλίας περιφερόταν παράνομος καί ὁ Δημήτρης Πιρπιρής, ἕνα ἀπό τά πλέον ἐγκληματικά μέλη τῆς ΟΠΛΑ Γαργαλιάνων καί μετά τοῦ ΕΛΑΣ Μεσσηνίας.

Ὁ Πιρπιρής εἶχε ξεκινήσει ἀπό τήν ἡγεσία τῆς ΟΠΛΑ Γαργαλιάνων, συνυπεύθυνος γιά πολλά ἐγκλήματα στήν πόλη καί στή γύρω περιοχή. Ἐν συνεχείᾳ τόν συναντοῦμε σέ ὅλα τά τραγικά γεγονότα τοῦ 1943-44 στή Μεσσηνία.

Ἦταν ὁ πολιτικός ὑπεύθυνος στή μάχη τῆς Λεύκης τόν Ὀκτώβριο 1943.

Στόν Μελιγαλά, σύμφωνα μέ τόν Ηλία Θεοδωρόπουλο, ἦταν αὐτός πού ἐπέβλεψε τά ἐκτελεστικά ἀποσπάσματα στήν Πηγάδα.

Στή μάχη τῶν Γαργαλιάνων συμμετεῖχε ὡς καπετάνιος τοῦ 9ου συντάγματος Μεσσηνίας τοῦ ΕΛΑΣ. Μετά τή μάχη, ἦταν ἐπικεφαλῆς τῶν ἀνδρῶν τοῦ συντάγματος πού δοκίμασαν νά κόψουν τήν ὁδό διαφυγῆς των Γαργαλιανιωτών γιά τήν Πύλο. Στήν διάρκεια αὐτῆς τῆς ἐπιχείρησης, στήν τοποθεσία Μάτι, δολοφόνησε προσωπικά τόν Παναγιώτη Στούπα (Λέντζο).

Τίς ἑπόμενες ἡμέρες, στό Κάστρο τῆς Πύλου, βασάνισε ἀπάνθρωπα πολλούς κρατούμενους. Ἰδιαίτερα βάρβαρος ἦταν στό βασανισμό τοῦ ἱερέα τοῦ Μουζακίου Χρήστου Γκότση, καί τοῦ Τάκη Κάππου. Ἔδειχνε παντελῆ ἔλλειψη ἀνθρωπιᾶς, καί σαδισμό κατά τόν βασανισμό κρατουμένων.

Ὁ Τάκης Κάππος περιγράφει τό φρικτό τέλος τοῦ Δημήτρη Πιρπιρή:

“... Τό 1945, σέ μιά ἐκκαθαριστική ἐπιχείρηση στόν ὀρεινό ὄγκο τῆς Τριφυλίας ἔχουμε στήσει ἐνέδρα κοντά στό χωριό Ἀσούτενα.

Ἐγώ εἶμαι ἐπικεφαλῆς δικῆς μου ὁμάδας ἐθνοφυλάκων, ἀλλά ἔχω μαζί μου καί ἕνα λοχία τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ μέ δυό στρατιῶτες.

Ὅσον καιρό ἤμουν ἀποσπασματάρχης στίς ΜΑΥ, ποτέ δέν πήγαινα σέ ἀποστολή χωρίς συμμετοχή ἀξιωματικοῦ ἤ ὑπαξιωματικοῦ τοῦ τακτικοῦ στρατοῦ. Οἱ ἐθνοφύλακες πού εἶχα μαζί μου, ὡς ἐθελοντές, μποροῦσαν νά παρακούσουν τίς δικές μου διαταγές, ἀλλά ὄχι ἑνός μέλους τοῦ τακτικοῦ στρατοῦ.

Ἐκείνη τήν ἡμέρα, ὁ λοχίας μέ μερικούς ἐθνοφύλακες εἶχαν ἀγοράσει ἀπό ἕνα βοσκό ἕνα κατσίκι, τό εἶχαν ψήσει καί τό ἔτρωγαν.

Ἐγώ δέν συμμετεῖχα πραγματικά στό φαγοπότι, ἀλλά καθόμουν ἐκεῖ κοντά καί παρατηροῦσα.

Σέ μιά στιγμή βλέπω σέ κάποια ἀπόσταση, σέ ἕνα ἀγροτικό δρόμο, νά περνοῦν τρεῖς ἄγνωστοι. Ἁρπάζω τό ὅπλο μου καί τρέχω πρός τό μέρος τους.

Ὅταν τούς πλησίασα ἐκ τῶν ὄπισθεν, εἶδα ὅτι ἦταν ὁπλισμένοι, καί ἡ πρώτη σκέψη μου ἦταν νά τούς πυροβολήσω.

Ἡ διαταγή τοῦ Τάγματος ἦταν:

- “ Ὁπλισμένοι παράνομοι, νά τουφεκίζονται ἐπί τόπου”.

Διεπίστωσα ὅμως ὅτι καί νά ἤθελα νά τούς πυροβολήσω, αὐτό δέν μποροῦσε νά γίνει, διότι ἀπό τήν ἀντίθετη κατεύθυνση, καί σέ μικρή ἀπόσταση, ἐρχόταν μιά χωριάτισσα μέ τό ἄλογό της φορτωμένο ἄδειους τενεκέδες μέ τούς ὁποίους εἶχε μεταφέρει στό χωριό γάλα ἀπό τή στάνη της. Σταμάτησα παράμερα ἕως ὅτου νά περάσει ἡ χωριάτισσα, ἀφοῦ τῆς εἶχα κάνει καί νόημα νά μήν μοῦ μιλήσει, καί μέ ἀντιληφθοῦν οἱ ἄγνωστοι.

Ἄφησα νά περάσει ἡ χωριάτισσα, καί καλυπτόμενος ἀπό τόν θόρυβο τῶν τενεκέδων ἐπάνω στό ἄλογο, ἔτρεξα καί ἔφθασα στά δέκα μέτρα τούς τρεῖς ἄντρες.

Τούς φώναξα νά σταματήσουν, σημαδεύοντάς τους μέ τό ὅπλο μου.

Τούς ἀναγνώρισα καί τούς τρεῖς.

Ἦταν ὁ Δημήτρης Πιρπιρής, ὁ πατριώτης μου ἀπό τόν Πύργο Κων-σταντῖνος Σταθόπουλος, χημικός καί βουλευτής τῆς ΠΕΕΑ, καί ὁ Γαργαλιανιώτης ἀντάρτης Μιάμης.

Ὁ Σταθόπουλος κρατοῦσε καί μιά τσάντα. Μετά βρήκαμε ὅτι ἦταν γεμάτη ἔγγραφα τοῦ ΕΑΜ καί τοῦ ΚΚΕ.

Τά σαγόνια τοῦ Πιρπιρῆ ἄρχισαν νά κτυποῦν μέ δύναμη.

Φαίνεται ὅτι μέ εἶχε ἀναγνωρίσει καί φοβόταν.

Στήν Πύλο, ὅταν παραδώσαμε τά ὅπλα μας, μέ εἶχε βασανίσει μέ μανία και με αποκαλούσε “τό πρωτοπαλλήκαρο τοῦ Στούπα”.

Ἐκτός ἀπό τά κτυπήματα καί τίς κλωτσιές πού μοῦ εἶχε δώσει, ὅταν ἔπεσα κάτω μέ πατοῦσε μέ τ' ἄρβυλά του στό κεφάλι.

Τούς εἶπα νά μήν φοβοῦνται, διότι ἐμεῖς θά τούς παραδώσουμε στή δικαιοσύνη.

- Αὐτό θέλουμε νά πιστεύουμε καί μεῖς, εἶπε ὁ Πιρπιρής.

Ἐν τῷ μεταξύ ἔφθασε καί ὁ λοχίας.

Φώναξε ἕναν κτηματία πού ἦταν ἐκεῖ κοντά καί τοῦ ζήτησε μιά τριχιά, μέ τήν ὁποία ἔδεσε τούς τρεῖς κρατούμενους.

Τούς ἔδεσε ὅμως μέ τρόπο ὥστε νά ἔχουν ἀρκετή ἀπόσταση μεταξύ τους γιά νά μποροῦν νά βαδίζουν ἕνας πίσω ἀπό τόν ἄλλον στό μονοπάτι.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ λοχίας ἔστειλε τόν ἕναν ἀπό τούς δυό στρατιῶτες πού εἶχε μαζί του, γρήγορα στόν Λόχο του ὡς ἀγγελιαφόρο νά εἰδοποιήσει ὅτι εἴχαμε τρεῖς κρατούμενους.

Μέ τόν ἄλλο στρατιώτη ξεκίνησε νά μεταφέρει τούς κρατούμενους στήν ἕδρα τοῦ Λόχου.

Ἐγώ μέ τήν δική μου ὁμάδα τῶν ἐθνοφυλάκων ἔβγαλα πλαγιοφυλακές καί ὀπισθοφυλακή νά τούς καλύπτω στήν πορεία τους μέχρι τήν ἕδρα τοῦ Λόχου.

Ὅταν ὁ ἀγγελιαφόρος στρατιώτης ἔφτασε στήν ἕδρα τοῦ Λόχου καί ἔδωσε τά νέα γιά τούς τρεῖς κρατούμενους, ἦρθαν ἀπό ἐκεῖ τρέχοντας καί τούς συνάντησαν στό δρόμο δυό ἐθνοφύλακες καί ἡ ὁμάδα τοῦ Ντίνου Τσαγκάρη (Κουφοδημήτρη).

Ὁ πατέρας Τσαγκάρης σκότωσε τούς τρεῖς κρατούμενους, ὅπως ἦταν δεμένοι.

Μάλιστα, μοῦ εἶπαν ἀργότερα ὅτι ἔκανε καί τήν ἑξῆς παρατήρηση:

- Δέν πίστευα ὅτι ὁ Κάππος εἶναι τόσο δειλός!

Προφανῶς μέ θεωροῦσε δειλό ἐπειδή δέ σκότωσα τούς κρατούμενους.

(Μαρτυρία Τάκη Κάππου στον συγγραφέα)

Ἡ ἐφημερίδα τῆς Καλαμάτας “Τά Νέα”, τῆς 5ης Ἰουνίου 1945 εἶχε γράψει γιά τό τέλος τοῦ Πιρπιρῆ: “... στήν Ἀσούτενα Τριφυλλίας, Ἀποσπάσματα τῆς Ἐθνοφυλακῆς ἐφόνευσαν τόν περιβόητον Καπετάν Πιρπιρή καί τόν Κ. Σταθόπουλον”. (Αυτό προφανώς δεν αρκούσε στον Καμαρινό, και στο βιβλίο του χρέωσε τη δολοφονία στον Μαγγανά!).

Ἡ ἐν ψυχρώ ἐκτέλεση τοῦ Δημήτρη Πιρπιρῆ καί τῶν ἄλλων δυό κρατουμένων ἀπό τόν Ντίνο Τσαγκάρη ὁμολογεῖται καί ἀπό τόν γυιό του Νίκο Τσαγκάρη σε προσωπική συνέντευξη που μου έδωσε:

“...Τό ἀπόσπασμά μας ἔπιασε πολλούς παράνομους πού κρύβονταν σ'ὅλη τήν Μεσσηνία.

Ἔγιναν καί παρανομίες.

Ὁ πατέρας μου σκότωσε 3 φυγόδικους κομμουνιστές στήν Ἀσούτενα.

Τόν Δημήτρη Πιρπιρή, τόν Σταθόπουλο, καί τόν Μιάμη.

Τούς εἶχε συλλάβει τό Ἀπόσπασμα τοῦ Τάκη τοῦ Κάππου.

Ἐμεῖς (σ.σ. εννοεί αυτός και τα αδέλφια του)δέν συμφωνούσαμε μ'αὐτήν τήν πράξη ... Δέν ἔπρεπε νά γίνει!...”.

(Μαρτυρία Νίκου Τσαγκάρη στον συγγραφέα)

Τό ἀπαράδεκτο στό ἀνωτέρω ἐπεισόδιο εἶναι ὅτι οἱ ἀξιωματικοί τῆς Ἐθνοφυλακῆς, πού ἦταν ἐπικεφαλῆς τῆς ἐπιχείρησης, κάλυψαν τήν ἐν ψυχρῷ ἐκτέλεση τῶν φυγόδικων μετά τή σύλληψή τους".

[ΥΓ//. Το απόσπασμα του Ντίνου Τσαγκάρη και των τεσσάρων παιδιών του, δυνάμεως έως 50 μελών, συνέχισε τη δράση του στην Τριφυλία και την Ολυμπία μέχρι το 1949.

Είχε σημαντική συμμετοχή στην απόκρουση και των τριών επιθέσων των ανταρτών του «ΔΣΕ» εναντίον της Ζαχάρως.

Ο Ντίνος Τσαγκάρης είχε ξεκινήσει με το ΕΑΜ και τα παιδιά του με τον εφεδρικό ΕΛΑΣ, αλλά άλλαξαν στρατόπεδο όταν άρχισαν οι επιθέσεις του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ εναντίον της «αντίδρασης»].

Στη φωτογραφία το Απόσπασμα του Ντίνου Τσαγκάρη από τους Γαργαλιάνους, το 1948, μετά τη δεύτερη μάχη της Ζαχάρως. Στο μέσον, με τα κι'αλια και το κομένο χέρι, είναι ο Ντίνος Τσαγκάρης.