Μέσα σε λίγες ημέρες τον Ιούλιο του 1974, ο ελληνισμός της Κύπρου υφίσταται τις συνέπειες του Αττίλα 1 και 2. Έχουν περάσει ήδη τετρακόσια χρόνια από τον πρώτο Αττίλα ουσιαστικά, την εισβολή των Οθωμανών του Μουσταφά στη Μεγαλόνησο και την κατάληψη της Λευκωσίας και της Αμμοχώστου (1570-71). Μετά από τέσσερις αιώνες οι ιστορικοί νόμοι επαναλαμβάνονται με την ακριβέστατη νομοτελειακή εφαρμογή τους. Η τουρκική μπότα συνεπικουρούμενη απο τις «ευλογίες» και τον σχεδιασμό των
σύγχρονων Ποντίων Πιλάτων (Μεγάλων Δυνάμεων), πατάει στη μαρτυρική Μεγαλόνησο βάφωντας με αίμα τα χώματα της νήσου των Αγίων. Είναι η πιο σύγχρονη πολεμική εισβολή και κατοχή ξένου εδάφους στην ιστορία, με ταυτόχρονη εκτόπιση πληθυσμού, εθνοκάθαρση, απαγωγές, βιασμούς, εκτέλεση κρατουμένων, εξαφάνιση αγνοουμένων. Η ανθρωπότητα “νίπτει τας χείρας”. Ο ελληνισμός μπροστά σε ένα ακόμα δράμα, σε μία ακόμα μάχη για επιβίωση, όπως άλλωστε κάνει εδώ και 5000 χρόνια. Μπροστά σε μία βάρβαρη ωμότητα ανεκτή τότε αλλά και ως τις ημέρες μας, από τον δυτικό ανεπτυγμένο πολιτισμό, παρά τα «έντονα» διαβήματα και τις διπλωματικές κινήσεις στον ΟΗΕ. Η αβεβαιότητα της κατάστασης της Κύπρου φαίνεται εξυπηρέτησε πολλούς σκοπούς διαχρονικά από το 1974 και μετά κυρίως όμως βλέπουμε σήμερα να φέρνει μια θερμή σύγκρουση συμφερόντων, κυρίως για το ποιος θα έχει στην κυριαρχία του, αυτό το αβύθιστο αεροπλανοφόρο της Ανατολικής Μεσογείου.
Γιατί όμως ένα γεγονός το οποίο συνέβει πριν από 40 περίπου χρόνια είναι τόσο ζωντανό και επίκαιρο στη μνήμη μας; Γιατί απασχολεί όλο τον πλανήτη;
Η απάντηση είναι μάλλον ότι εκείνα τα τραγικά γεγονότα του καλοκαιριού του ’74 δεν σταμάτησαν τότε, ήταν πιθανότατα η αρχή ενός έργου που βλέπουμε να εξελίσσεται σήμερα. Η αβεβαιότητα είχε εδραιωθεί στο νησί, ώστε να φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση. Θυμίζει λίγο από τη θέσπιση των «γκρίζων ζωνών» στο αιγαίο με τα γεγονότα του Ιανουαρίου του 1996 στην κρίση των Ιμίων. Η υποχωρητικότητα και η προδοσία μιας στιγμής, των ελλήνων πολιτικών, μπροστά στην ελληνική σημαία και στο ελληνικό έδαφος, έφερε ως αποτέλεσμα 18 χρόνια τουρκικών διεκδικήσεων, υπερπτήσεων τουρκικών μαχητικών πάνω από ελληνικά νησιά, κρουαζιέρων τουρκικών κορβετών στο Σούνιο και πάει λέγοντας. Όλα αυτά οδηγούν κάπου. Τίποτα δεν γίνεται τυχαίως. Ισχύει το ίδιο και για το αιγαίο και για την Κύπρο. Ισχύει για όλο τον ελληνισμό.
Η ιστορία επαληθεύει τραγικά τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί το 1973. Τα διαβήματα, τους καθορισμούς ζωνών ερευνών για φυσικό πλούτο, οι δεσμεύσεις συγκεκριμένων περιοχών για αεροναυτικά γυμνάσια, η αμφισβήτηση της υφαλοκρηπίδας των νησιών του αιγαίου, η δικτατορία στην Ελλάδα, η στάση των Ελλήνων πολιτικών, τα casus belli, οι ρηματικές διακοινώσεις στον ΟΗΕ και οι ΝΟΤΑΜ, ο κοινωνικός αναβρασμός, τα σταδιακά χτυπήματα στην Ιστορία και τη στοιχειώδη παιδεία των ελλήνων, ο διχασμός σε πολιτικό και εκκλησιαστικό κόσμο και η εσωτερική αστάθεια είναι λίγα από τα επαναλαμβανόμενα προβλήματα που προηγήθηκαν των 2 Αττίλων και έφεραν ολόκληρο τον ελληνισμό προ τετελεσμένων γεγονότων.
Οι παραλληλισμοί
Το θέμα είναι όμως , πώς πρέπει να εισπράξουμε ως λαός, την τρομακτική ομοιότητα των καταστάσεων που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα σε Ελλάδα και Κύπρο, με αυτά που προηγήθηκαν της εισβολής του 1974, γιατί όλα συγκλίνουν ότι όσα ζει η Κύπρος και εν μέρει η Ελλάδα τα τελευταία 2-3 χρόνια, είναι ουσιαστικά ένας τρίτος Αττίλας, πολυπρόσωπος και πολυδιάστατος αλλά με πολλά παράλληλα σημεία σε σχέση με τα γεγονότα του 1974:
· Η πολιτική αστάθεια. Η ρευστή πολιτική κατάσταση σε Ελλάδα και Κύπρο, με τη δικτατορία στο τελευταίο μέρος της στην Ελλάδα και το πραξικόπημα κατά Μακαρίου στην Κύπρο. Η διχόνοια ήδη ανοίγει το δρόμο στους εξωτερικούς εχθρούς να εκμεταλλευθούν την αστάθεια. Σε αντιστοιχία αντιπαραθέστε την πολιτική κατάσταση σε Ελλάδα και Κύπρο σήμερα μετά από 2 χρόνια μνημονίων ανθελληνικών και εξοντωτικών μέτρων κατά του λαού, με μια κοινωνία να βράζει από κάθε άποψη και χωρίς να έχει ορθή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, με αντισυνταγματική φορολόγηση πάνω από τις δυνατότητες του λαού.
· Η Διεθνή σιωπή. Η παγκόσμια τακτική “Ποντίου Πιλάτου” και η εκκωφαντική σιωπή και απουσία της ΕΟΚ και του ΟΗΕ το ’74 και το 2013 μια Ευρωπαϊκή Ένωση να έχει στους κόλπους της κράτος το οποίο τελεί υπό ξένη κατοχή και να μην κάνει απολύτως τίποτα για αυτό.
· Οι διπλωματικές κινήσεις. Η Τουρκία το 1974 εκδίδει την περίφημη ΝΟΤΑΜ 714 με την οποία ουσιαστικά θέτει την οριογραμμή διεκδίκησης στο μέσον του αιγαίου, δεν αναγνωρίζει την υφαλοπρηπίδα στα νησιά του αιγαίου και θέτει υπό αμφισβήτηση την στρατιωτικοποίησή τους με αφορμή τη συνθήκη της Λωζάνης. Σήμερα σε πλήρη εφαρμογή η ίδια ΝΟΤΑΜ και οι ίδιες διεκδικήσεις. Το επιβεβαιώνουν οι συνεχείς παραβάσεις του Εθνικού Εναέριου Χώρου και των Χωρικών Υδάτων, ενώ από εποχής Ιμίων και έπειτα θεσπίζεται ο όρος “γκρίζα ζώνη”, μια τεράστια διπλωματική επιτυχία στη φαρέτρα της Τουρκίας.
· Ο ορυκτός πλούτος. Η στρατιωτική κυβέρνηση Παπαδόπουλου δημοσιεύει το 1973 το περίφημο ΦΕΚ (98/8-5-1973) περί των υδρογονανθράκων, για την εξόρυξη και εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου στην Ελλάδα Η ελληνική κυβέρνηση σήμερα προχωρά σε αδειοδοτήσεις για την έρευνα και εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, μέσα από τη σύσταση κρατικού φορέα, όταν δύο χρόνια πριν ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, δήλωνε “δεν έχουμε πετρέλαια”.
· Η εγκατάλειψη. Το 1974 η Κύπρος αφήνεται με τις εντολές ή καλύτερα με την αδιαφορία της “Αθήνας” στο έλεος της Τουρκίας, ενώ στους λιγοστούς Έλληνες που σπέυδουν να βοηθήσουν δίδονται εντολές απεμπλοκής. Το εθνικό κέντρο παύει να λειτουργεί και οι “αξιωματικοί” της Αθήνας νίπτουν και αυτοί μαζί με τους πολιτικούς τα χέρια τους, με το αίμα κάποιων φιλότιμων που πήγαν και πολέμησαν στην Κύπρο. Σήμερα η Κύπρος φορτωμένη με ελληνικά χρεοκοπημένα ομόλογα αλλά κυρίως φορτωμένη με την ελληνική επίσημη αδιαφορία αφήνεται στο έλεος της γερμανικής “μπότας” ή καλύτερα ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής (εξόντωσης).
· Ο αναβρασμός. Το 1974 η κατάσταση σε όλη την Ελλάδα είναι καζάνι που βράζει. Το ίδιο και στην Κύπρο. Δικτατορία, πολιτικοί και στη μέση ο λαός στην Ελλάδα. Μακάριος, ΕΟΚΑ και στη μέση ο λαός στην Κύπρο. Σήμερα με τα τραγικά μνημόνια στην Ελλάδα και το οικονομικό στραγγάλισμα της Κύπρου, η κοινωνία κλονίζεται συθέμελα, με τραγικούς απολογισμούς, αυτοκτονίες, ανεργία, απολύσεις, εγκληματικότητα, διχόνοια από τη μία πλευρά και από την άλλη έχουμε την κυβερνητική παράλυση και πλήρη υποτακτικότητα στις διαταγές των “εταίρων”, χωρίς καν επεξεργασία των δεδομένων (βλέπε αδιάβαστους βουλευτές μνημονίου).
· Οι σημειολογίες. Επίσης τα γεγονότα των 2-3 τελευταίων ετών σε Ελλάδα και Κύπρο συνοδεύονται από σημειολογία και συμβολισμούς Τη σημειολόγική ανακοίνωση του Γ.Παπανδρέου από το Καστελόριζο για την είσοδο της Ελλάδος στο μηχανισμό στήριξης, με παράλληλη ανακοίνωση της Τουρκικής ΤΡΑΟ για έρευνες σε ελληνική ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα ειδικά στο χώρο νοτίως του Καστελόριζου (και το παράδοξο να ανακοινώνει η Τουρκία έρευνες σε θαλάσσια οικόπεδα που καθορίζονται από τις ΑΟΖ χωρίς να έχει υπογράψει τη Συνθήκη για το Δίκαιο της Θαλάσσης (Μοντέγκο Μπέη 1982)).
· Το ίδιο σενάριο. Τη διαδικασία καρότο-μαστίγιο (πάρτε μέτρα για να πάρετε τη δόση και να μην χρεοκοπήσετε) τη ζούμε δυο χρόνια στην Ελλάδα, τη βίωσε με το πιο σκληρό της πρόσωπο σε επανάληψη και η Κύπρος τις τελευταίες ημέρες.
· Η άνοδος των άκρων. Στροφή στις ακραίες πολιτικές τάσεις σε Ελλάδα και Ευρώπη, στροφή σε άκρα αριστερά και άκρα δεξιά με αυξανόμενη ροπή για σύγκρουση. Δεν έχει αλλάξει αλλάξει τίποτα από το ’74. Ίσως τα πρόσωπα και αυτά όχι στην ολότητά τους.
Ο Αττίλας κατά του ελληνισμού
Με μια απλή ανάγνωση όλων των παραπάνω επαναλαμβανόμενων “συμπτώσεων” και καταστάσεων μπορούμε να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα μεγάλων γεωπολιτικών ανακατατάξεων στην περιοχή μας, ίσως και βίαιων πολλές φορές. Το πιο κοινό σημείο όμως είναι ότι σε όλες τις πράξεις υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής. Το χτύπημα κατά του ελληνισμού. Το χτύπημα αυτό είναι σε όλα τα επίπεδα. Τα γεωπολιτικο-οικονομικά είναι ίσως τα πιο ορατά, γιατί ίσως γίνονται σε μικρότερη διάρκεια χρόνου. Τα πνευματικά χτυπήματα όμως σε ένα βάθος χρόνου, ρίχνουν σε καταστολή την οποιαδήποτε άμυνα. Γιατί όταν χτυπάς σταδιακά τις κολόνες, στο τέλος το κτήριο πέφτει πιο εύκολα. Τι δεν χτυπήθηκε τα τελευταία σαράντα χρόνια και τι δεν είδαμε. Η Ορθοδοξία, η ελληνική γλώσσα (εγκατάλειψη τονισμού, greeklish), η παραμόρφωση της Ιστορίας, ο θεσμός της οικογένειας, της φιλίας, του δασκάλου, του ιατρού, του αστυνομικού, μέχρι και την μοναδική λέξη “φιλότιμο” που κατέχουμε παγκοσμίως την κάναμε συνώνυμη του “θύματος”. Ισοπέδωση των πάντων με παράλληλη ανάπτυξη της κοινωνίας του καναπέ, της θολοκουλτούρας, του παρασιτικού τρόπου ζωής. Ευτυχώς πάντοτε όμως υπάρχουν μέσα στην καταιγίδα κεράκια αναμμένα και αυτά ελέω Θείας Πρόνοιας. Είναι όμως πολύ μικρά τη δεδομένη στιγμή που οι γίγαντες είναι ακόμα όρθιοι και οδηγούν τους λαούς.
Χαρακτηριστικότερη όλων η στάση της Ευρώπης και περισσότερο της Γερμανίας που οδηγεί το ευρωπαϊκό καράβι (σε βράχια;) με τις βαρύγδουπες δηλώσεις τύπου “η υπομονή μας τελειώνει” κλπ. Το θέμα είναι ότι η “παραδειγματική τιμωρία” Ελλάδας και Κύπρου από τη Γερμανία, είναι ικανή να συμπαρασύρει σε διάλυση όλη την ευρωζώνη και ο σύγχρονος αυτός Αττίλας να αποδειχθεί “μπούμερανγκ” ή “χαρακίρι”.
Ελληνισμός. Το τελευταίο ανάχωμα
Με λίγα λόγια και με βάση όλα τα παραπάνω , το ότι δεν έπεσαν ακόμα κάλυκες στο έδαφος, δεν σημαίνει ότι ο 3ος Αττίλας δεν ξεκίνησε για τον ελληνισμό. Δεν εξαιρώ Ελλάδα από Κύπρο γιατί είμαστε ένα. Τα γεγονότα είναι κοινά για έλληνες και ελληνοκυπρίους. Ωστόσο ο Αττίλας που βρίσκεται εν εξελίξει και μοιάζει τελικά να είναι ο 3ος, μπορεί εύκολα να αποτελεί την αφορμή ή το φυτίλι στον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος οικονομικά έχει ήδη ξεκινήσει προ πολλού. Έχει προ πολλού ξεκινήσει η επίθεση στον κοινωνικό ιστό, στις πολιτισμικές ρίζες, στις παραδόσεις ,στη γλώσσα, στην πίστη. Τώρα ζούμε ίσως την τελική μορφή επίθεσης. Γιατί ο ελληνισμός είναι πραγματικά το τελευταίο ανάχωμα και αν πέσει αυτό το ανάχωμα, δεν βλέπω τί μπορεί να συγκρατήσει το χείμαρρο της παγκοσμιοποίησης που σχεδιάζει και εκτελεί δεκαετίες αν όχι εκατονταετίες νωρίτερα. Έτσι διαπιστώνουμε ότι δεν άλλαξαν και πολλά από το 1940, ούτε από το 1974, ούτε ακόμα και από το 1821 και το 1830. Όλα δείχνουν να εντάσσονται σε ένα σχεδιασμό με πολλά στάδια φτάνει να δούμε τους συμμετέχοντες ΕΟΚ, ΝΑΤΟ, Ελλάδα, Κύπρος, Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, Βορράς, Νότος, Ισραήλ, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ΑΟΖ, Τουρκία, αραβική άνοιξη, εμφύλιοι, Συρία, Ιράν, Λιβύη. Στο έργο παίζουν οι ίδιοι “ηθοποιοί”. Με τον ελληνισμό όμως πρωταγωνιστή και όχι στο ρόλο κομπάρσου που θέλουν να του αποδώσουν.
Ο ελληνισμός κράτα και αυτή τη φορά το λάβαρο πρώτος και ψηλότερα απ’ όλους. Πάλι ο ελληνισμός χτυπιέται άνισα και ανελέητα από τον 3ο Αττίλα και πάλι ο ελληνισμός πρέπει να υπερασπιστεί τα “στενά των Θερμοπυλών” για να μην περάσουν οι σύγχρονοι “βάρβαροι” και ποδοπατήσουν τους υπολοίπους. Πρέπει να αναλογιστούμε ότι η ρωμιοσύνη που βάλλεται αλλά ακόμα δεν πέφτει, δεν στέκεται σε πρόσωπα, ονόματα, πολιτικούς, χούντες, εθνάρχες και κροίσους, στρατιωτικούς και ιεράρχες, αλλά ζει χάρη στο φιλότιμο και την ομόνοια των απλών ρωμιών που επιζητούν την ενότητα. Το απέδειξαν οι μεγάλοι Έλληνες. Καποδίστριας, Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’. Όλοι τους έδωσαν κάθε ικμάδα τους για την ενότητα του ελληνισμού αλλά με Θεία φώτιση γνώριζαν πότε έπρεπε να φύγουν για το καλό όλων. Όλοι τους μπορούσαν να αποφύγουν τη θυσία. Όμως η ενότητα και ομόνοια του ελληνισμού προείχε.
Οι σύγχρονοι “τιτάνες” στήνουν παντού τις βάσεις τους να χτυπηθούν μεταξύ τους. Αυτή τη φορά οι βάσεις στήνονται στην περιοχή μας. Θα πεί κάποιος συνηθισμένα τα βουνά απ’ τα χιόνια. Ναι, αλλά οι δυνάμεις αυτή τη φορά είναι τεράστιες και η παροιμία λέει “όταν μαλώνουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια”.
“Κάντε πνευματικές βάσεις” συνιστούσε ο Γέρων Παΐσιος στους Κυπρίους επισκέπτες, “για να φύγουν οι βάσεις των ξένων”. Έλληνες και ελληνοκύπριοι, στο παγκόσμιο πνευματικό πρόβλημα, δεν έχουν να αντιπαρατάξουν μεταλλικές σφαίρες και όπλα, παρά μόνο τα πνευματικά όπλα κι εφόδια. Ορθοδοξία κι ελληνισμό.
πηγή: ioannis-kapodistrias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου