«Η προδοσία των Ηγετών πολιτικών και πνευματικών»

ΜΑΡΙΑ ΜΑΝΤΟΥΒΑΛΟΥ

Aν. Καθ. Φιλοσ. Σχ. του Παν. Αθηνών

Ημερίδα στο Κάραβελ

          Είναι γνωστό ότι συντονισμένα πυρά εκτοξεύονται εναντίον της Ελλάδος ως έθνους και ως Ορθοδοξίας από τους λεγόμενους πνευματικούς ηγέτες οι οποίοι ανάλογα με τους χορηγούς τους χορεύουν και ποδοπατούν τα ιερά και όσια της φυλής. Χλευάζουν και ασχημονούν πάνω στο σώμα της Ελλάδας. Μιλούν Ελληνικά αλλά δεν είναι Έλληνες. Είναι Ελληνόφωνοι, μια μικρή μερίδα σε όλα τα πανεπιστήμιά μας, τις φιλοσοφικές λεγόμενες σχολές, και στα τμήματα Ιστορίας, Φιλολογίας αλλά και Θεολογίας, στα Παιδαγωγικά Τμήματα όπου διδάσκουν γενίτσαροι καθηγητές και καθηγήτριες γνωστές για το ανθελληνικό τους μένος στο πανελλήνιο που συγγράφουν και τα αντίστοιχα διδακτικά βιβλία.

Από αυτές τις σχολές έχει εξοστρακισθεί κάθε κείμενο με πατριωτικό περιεχόμενο και στη θέση των ηρώων προτείνονται οι αντιήρωες και ο άλλος, ποτέ ο Έλληνας. Με καλύμματα μεταμοντέρνου, εθνική ιστορία και φιλολογία έχουν αντικατασταθεί από θεωρίες και συγκριτικές φιλολογίες, χωρίς ύπαρξη κειμένων παρά μόνο με θολές αναφορές, προσωπικές επιλογές και εμπνεύσεις. Τα ελληνικά παραδείγματα ηρωισμού πνίγονται και προβάλλονται ως εκθαμβωτικά κατορθώματα και παραδείγματα προς μίμηση, γαλλικός εμφύλιος του 1789 με το πλήθος των αδελφοκτόνων δολοφονιών.

Ο πρώην Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, σε δημόσια ομιλία του ως αρχηγός του ΠΑΣΟΚ το 2007, είχε πει ότι πρέπει να επινοήσουμε ένα «νέο πατριωτισμό» και ανέπτυξε το θέμα: «Η ταυτότητα της Ελλάδας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι», όπου είπε ότι «παραμένουμε δέσμιοι ενός πολιτικού συστήματος που μας αιχμαλωτίζει» και ως παράδειγμα αυτού του κακού πολιτικού συστήματος έφερε ότι «ο μετανάστης είναι αιχμάλωτος της πολιτείας που δεν αναγνωρίζει τα δικαιώματά του» κλπ και κατέληξε ότι «Πρέπει να διαμορφώσουμε μια νέα ταυτότητα για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό σ’ αυτή τη σύγχρονη και παγκόσμια κοινωνία. Πρέπει να διαμορφώσουμε ένα νέο πατριωτισμό, να γίνουμε προορισμός τουριστικής προτίμησης».

Στο ίδιο μήκος κύματος και οι Πρυτάνεις της Αθήνας καλούν Βρετανούς να μας διδάξουν απίστευτα ανθελληνικά ιδεολογήματα, προκειμένου να σβήσουν τις εθνικές ταυτότητες, αφού κατ’ αυτούς είναι άχρηστες ως εθνικές και θρησκευτικές με τις μεγαλοπρεπείς αφηγήσεις του παρελθόντος τους. Θέλουν να τις σβήσουν γιατί, όπως λένε, σταθεροποιούν το παρελθόν μέσα στο μέλλον και αυτό γι αυτούς είναι η παθολογία του εκπαιδευτικού συστήματος. Δίνουν, λοιπόν, την εντολή: ο παιδαγωγικός λόγος να καθοδηγείται από την αγορά.

Όλοι, Έλληνες και ξένοι Πανεπιστημιακοί καθηγητές, ασχολούνται με την Ελληνορθόδοξη εθνική ταυτότητα και σε δημοσιεύματά τους από παλιά προβλέπουν ότι η Ελλάδα θα συρρικνωθεί. Δεν ασχολούνται όμως ποτέ με άλλες ταυτότητες, όπως π.χ. την εβραϊκή ταυτότητα, τη Γαλλική, την Αγγλική ή τη Γερμανική. Όλοι αυτοί έχουν γνήσιες εθνικές ταυτότητες και μόνο οι Έλληνες έχουν πλαστές;

Πώς χύνουν τόσο δηλητήριο τα λεγόμενα Παιδαγωγικά Ινστιτούτα και ποιές δυνάμεις επιβάλλουν τους συγγραφείς των σχολικών βιβλίων; Στα Πανεπιστήμια μόνον οι ομοϊδεάτες έχουν την τύχη μεταπτυχιακών και εκλογών σε αντίστοιχες θέσεις. Από δω και πέρα όμως πρέπει να προσέχουν, γιατί όταν οι υποτιθέμενοι φύλακες προδίδουν, όταν οι ποιμένες γίνονται λύκοι και υπονομεύουν, χλευάζουν το ποίμνιο και τα ιερά του σύμβολα τότε θα αντιμετωπισθούν ως λύκοι από το ποίμνιο του Χριστού και της Πατρίδας, γιατί γι αυτά αγωνιστήκανε οι απελευθερωτές του Γένους: Εμείς ξεσηκωθήκαμε πρώτα για την πίστη και ύστερα για Πατρίδα έλεγε ο Ελευθερωτής του Γένους Κολοκοτρώνης. Άλλωστε η υπόσχεση ισχύει διαχρονικά «Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις» και για να παραφράσω πέρασαν χρόνια και καιροί που πνευματική και πολιτική ηγεσία καπηλεύεται ό,τι είναι δικό μας και γι αυτό ήρθε ο καιρός τα χαμένα να γίνουν και πάλι δικά μας, άλλωστε και πάλι μας δεσμεύει ο λόγος του τελευταίου ηρωικού αυτοκράτορα και αυτόν τον παραφράζω: το να σας δώσουμε χαλκευτές της ιστορίας τους ήρωές μας και τα σύμβολά μας, δεν είναι πρόθεσή μας γιατί εμείς αποφασίσαμε ή να τα σώσουμε ή να πεθάνουμε.

Ζωντανός και επίκαιρος ο λόγος του Ματρόζου στον ποιητή Στρατήγη, που άκαπνοι χρυσοφορεμένοι πολιτικοί τότε και σήμερα τον έδιωχναν από το υπουργείο και του έλεγαν να πάει αλλού να ζητιανέψει, όπως στέλνουν και σήμερα τον Ελληνικό λαό να βγαίνει να ζητιανεύει και ο Ματρόζος δίνει την απάντηση που θα έπρεπε να είναι και δική μας απάντηση απέναντι στους σφετεριστές της εξουσίας και μειοδότες της Πατρίδας:

«Αν οι ζητιάνοι σαν κι εμέ δεν έχυναν το αίμα

Οι καπετάνιοι σαν κε σε δεν θα φορούσαν στέμμα»

Σταθήκαμε όμως επίορκοι στον ιστορικό όρκο, παρά την ηρωική θυσία πολλών παιδιών της Ελλάδος. Έχουμε πάλι τουρκοκρατία στο ωραιότερο νησί μας και οι παντός είδους νενέκοι πανεπιστημιακοί και άλλοι ευφραίνονται από το αποτέλεσμα και λοιδορούν τα περί εθνικού κράτους στα περιοδικά τους και να συνέδριά τους για να μας πείσουν ότι τα περί «Ελληνικότητας» είναι εθνικιστικές κατασκευές και στερούνται ιστορικής αλήθειας. Οι ίδιοι όμως αυτοί ιστορικοί δεν αποκαλύψανε ποτέ ποιες μεταβολές έχουν επιφέρει στα επίθετά τους, μέχρι σήμερα, για να εξαπατούν ότι πρόκειται περί Ελλήνων. Κανείς απ’ αυτούς όμως δεν τόλμησε ν’ ανοίξει το στόμα του όταν ο Σαρκοζί μιλώντας στο Ευρωκοινοβούλιο το 2007 έλεγε «Οι λαοί της Ευρώπης διέρχονται μια πολύ βαθιά κρίση ταυτότητας. Είναι μια κρίση που συνδέεται με την παγκοσμιοποίηση και την Εμπορευματικοποίηση του κόσμου» και αναρωτήθηκε πώς θα διατηρήσουν οι Ευρωπαίοι τη δική τους ταυτότητα, τις αξίες τους, πνευματικές και πολιτιστικές, αν δεν προστατευθεί η Ευρώπη από την παγκοσμιοποίηση, τη διεθνοποιημένη αχαλίνωτη χρηματιστική κερδοσκοπία και την ανεξέλεγκτη μετανάστευση και πρόσθεσε «Η Ευρώπη δεν θέλει προστάτες κερδοσκόπους». Και πρόσθεσε: να διατηρήσει κανείς την ταυτότητά δεν είναι κάτι το αρνητικό. Αντιθέτως, όταν αισθάνονται απειλούμενες οι εθνικές ταυτότητες αντιδρούν και γίνονται επιθετικές και επικίνδυνες. Η παγκοσμιοποίηση, είπε ο Σαρκοζί, αμφισβήτησε το εθνικός κράτος που παρουσιάζεται συστηματικά ως παρωχημένο που πρέπει να δώσει τη θέση σε μια ευρωπαϊκή ταυτότητα. Αυτό είναι ιδεολόγημα. Και ο Εθνικός ποιητής υπενθυμίζει:

«Με τα χέρια αιματωμένα

ξέρω ότι έβγαινες κρυφά

να γυρεύεις εις τα ξένα

άλλα χέρια δυνατά

Μοναχή το δρόμο επήρες

εξανάλθες μοναχή

δεν είν’ εύκολες οι θύρες

εάν η χρεία τες κουρταλεί».                   

Σήμερα ανοίξανε οι ξένες θύρες για να μας εγκλωβίσουν για πάντα, όπως πιστεύουν, αλλά θα μείνουν με την προσμονή. Ο Κάλβος τους έχει από παλιά προειδοποιήσει:

«Τώρα εις προστασίαν μας

τα χέρια σας απλώνετε!

Τραβήξετέ τα οπίσω

βλέπει ο Θεός και αστράπτει

δια τους πανούργους».                                                

Και ο Βαλαωρίτης βάζει το «Φωτεινό» του να δίνει την αιώνια Ελληνική απάντηση:

«Παληόφραγκοι, που πέφτουνε σαν όρνια στα ψοφίμια,

εκείνοι πάντα κυνηγοί και πάντα εμείς αγρίμια.

Και συ τους τρέμεις, βούβαλε!

Αν εξεράνθη το κλαρί, πάντα χλωρή είν’ η ρίζα

Και μένει πάντα ζωντανό η ρόβι φαγ’ η βρίζα

αυτό το βόϊδι το μανό, που όσο βαθειά ρουχνίζει

τόσο εύκολα μυγιάζεται κι ανεμοστροβολίζει

και που το κράζουνε Λαό. Θα σπάσει το καρίκι

και θα προβάλει με φτερά μια μέρα το σκουλήκι.

Τότε, πουλί το σερπετό, ποιος ξέρει που θα φτάσει»!

Και ο νεαρός ποιητής Βερίτης, που έφυγε νέος από τη ζωή, βροντοφωνάζει αποστομώνοντας κάθε κακόβουλο:

«Δεν ζούμ’ εμείς μέσα στο ψέμα

και στην απάτη των ονείρων.

Μέσα μας τρέχει ηρώων αίμα

είμαστε απόγονοι μαρτύρων.

Μέσα στους τάφους των ανθίζει

η πίστη αυτή που μας φλογίζει».

Ο Κυβερνήτης Καποδίστριας, αυτός, που όπως γράφει ο Σπηλιάδης, «Σε λίγες μέρες απέδειξε σε όλο τον κόσμο ότι υπάρχει Έθνος Ελληνικό και Έθνος αγαθό, τίμιο, ενάρετο, και μάλιστα δεκτικότατον να κυβερνηθεί, όπως όλα τα πολιτισμένα έθνη», δυστυχώς σήμερα, αυτό το τίμιο Ελληνικό Έθνος έχει τις ίδιες παθογένειες, που επισήμανε ο Καποδίστριας στον Μητροπολίτη Ουγγροβλαχίας, Ιγνάτιο: «Οι γενναίοι μας Έλληνες χαίρονται. Μόνον ολίγοι τινές απατώνται μεγάλως νομίζοντες ότι τα χρήματα ταύτα είναι δι αυτούς και μέλλουσι να πάθωσιν ό,τι έπαθον και αι λίραι του δανείου. Ότι μεν κλέπτουσιν όπου υπάρχει διοίκησις, είναι μεν αναμφίβολον, αλλά δεν υπάρχει χώρα, όπου πλησίον των κλεπτών να υπάρχουν χιλιάδες και χιλιάδες οικογενειών αστέγων και αποθνησκουσών εκ πείνης, καθώς εν Ελλάδι.. Ανθρωπάρια, χρυσοκάνθαροι εναντίον των οποίων δεν εκίνησα την βαρείαν χείρα της δικαιοσύνης, αρκούμενος να τους γνωρίσω καλώς και να τους παραδώσω, εάν παραστεί ανάγκη, στις κατάρες του λαού. Ο λαός πάσχει εξαιτίας των κλεπτιστάτων αρχόντων, υπουργών».

Ο αγνός και ακέραιος αυτός Κυβερνήτης, που δεν ξαναπαρουσιάστηκε όμοιός του στην Ελληνική Βουλή, ήταν ασυμβίβαστος για παράνομα ελληνικά και ξένα συμφέροντα και γι αυτό δολοφονήθηκε, στερημένος από κάθε χαρά της ζωής λέγοντας: «Πρέπει να προσφέρω τον εαυτό μου θυσία στους Αγώνες για την Πατρίδα μας, για την Ελλάδα και αυτόν τον δρόμο της θυσίας πρέπει να βαδίσω μόνος»

και ο ήρωας του Δρίσκου ποιητής ο βουλευτής Λορέντζος Μαβίλης θρηνεί, όπως θρηνούμε κι εμείς σήμερα. Έγραφε το 1878:

«Μάνα μου Ελλάδα, τι δεν είσαι τώρα

σαν πρώτα ορθή, ψηλή, στεφανωμένη

με δάφνες, τι δεν είσαι με τα δώρα

της αθάνατης Νίκης στολισμένη;

Αχ! Πότε θα ‘ρθει, πότε θα ‘ρθει η ώρα

να ματαστράψει η όψη σου η σβησμένη

και την ερημωμένη σου την χώρα

μ’ ελπίδα να φωτίσεις, ω ανδρειωμένη

Πατρίδα μου σηκώσου. Ας λάμψει πάλι

στον αιθέρα ψηλά το μέτωπό σου…

Μεγάλη θα γίνεις κι αλιά τότε στον εχθρό σου».

Και ο μακαριστός Χριστόδουλος προειδοποίησε «Η Ενωμένη Ευρώπη χωρίς Χριστιανισμό δεν είναι πολιτισμός, αλλά μια διευρυμένη αγορά. Χωρίς Χριστιανισμό η Ευρώπη δεν θα είναι Ενωμένη Ευρώπη αλλά Ενωμένο βουστάσιο».

Οι καλοπληρωμένοι κονδυλοφόροι πανεπιστημιακοί, υπουργοί και άλλοι της Νέας Εποχής θριαμβεύουν όλα τα τελευταία χρόνια, έρχεται όμως το τέλος τους. Και αυτό φαίνεται καθαρά από το πλήθος των αντιδράσεων σε όλη την Ελλάδα, όπως και το σημερινό «Πατριωτικό Βήμα», που αγωνίζεται για μια νέα εθνική στρατηγική. Η πρόταση η δική μου είναι συνεχής αντίδραση και σφυροκόπημα στα ύπουλα σχέδια ώστε να αποκαλυφθούν αυτά, όχι μόνο στους λίγους που τα γνωρίζουν και τα ζουν, αλλά σ’ όλο τον Ελληνικό λαό, για να μην έχουν τόπο να σταθούν και να δρουν με το συνηθισμένο θράσος τους από τα προσφιλή τους έντυπα, πλουσιοπάροχα επιδοτούμενα από πολλές πηγές, εσωτερικές και εξωτερικές.