Λαθρομετανάστες και «παράτυποι» μετανάστες

   Γράφει ο πολίτης Παν. Παπαγαρυφάλλου

Ένα από τα θεμελιώδη γνωρίσματα του λαϊκισμού είναι και το ότι αποφεύγει να συγκρουστεί κατά μέτωπο με την κοινωνία και τα προβλήματά της, έλεγε το 2006, σε συνέντευξή του ο Ιταλός στοχαστής Ουμπέρτο Εκο (ΒΗΜΑgazino, 5-11-2006) – (Για τον ελληνικό λαϊκισμό και ειδικότερα τον πασοκικό βλ. το έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα, εκδ. «Ergo», Αθήνα 2002).

Αυτό κάνουν και τούτα τα χρόνια της αρλουμπολογίας, οι παντός είδους… προοδευτικοί εμφανιζόμενοι τάχα ως… πεπολιτισμένοι και.. ανθρωπιστές!

Έρχομαι στο θέμα: Στο όνομα ενός δήθεν προοδευτισμού, κυβέρνηση και κάθε λογής Παπαγαλάκια αποφεύγουν μεθοδικά να πουν τα πράγματα με το όνομά τους διαστρέφοντας και παραχαράσσοντας τη γλώσσα των Ελλήνων, όπως αυτή, εννοιολογικά, καταγράφεται στα λεξικά μας, τα οποία πολλάκις αναφέρονται στη λέξη λαθραίoς, στη σύνθετη έννοιά της και στα παράγωγά της.

Ανοίγω το «Μείζον Ελληνικό Λεξικό» - «Τεγόπουλος – Φυτράκης» και διαβάζω: «Λαθρομετανάστης

(λάθρο+μετανάστης) = ο παράνομος μετανάστης, πρόσωπο που εγκαταλείπει την πατρίδα του, για λόγους οικονομικούς, πολιτικούς κ.λπ. και μεταβαίνει σε άλλη χώρα χωρίς να έχει τη νόμιμη άδεια εισόδου και παραμονής», παραθέτοντας και τούτο το παράδειγμα: Σε όρμο του Σουνίου, οι Τούρκοι δουλέμποροι αποβίβασαν πακιστανούς Λαθρομετανάστες (Ελευθεροτυπία)» (Εκδόθηκε το 1997 από την «Ελευθεροτυπία».

Τι να προσθέσει ο γράφων σ’ αυτή την σαφέστατη λέξη; Έχει το δικαίωμα να την παραχαράξει, να την διαστρεβλώσει, να την αλλοιώσει και να τη διαγουμήσει για να παραστήσει τον… ανθρωπιστή και τον… προοδευτικό;

Αυτό όμως το τολμούν – χωρίς τιμωρία – και το κάνουν οι παριστάνοντες τον προοδευτικό και ψέγουν για… ρατσισμό όσους χρησιμοποιούν την ελληνική λέξη, όπως την ορίζει το λεξικό!

Αυτοί προτιμούν το «παράτυπος» ή το σκέτο «μετανάστης», με το σαχλοειδές επιχείρημα ότι «δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι»!

Να όμως που υπάρχουν, τόσες και τόσες λέξεις: λαθροθήρας – λαθρόβιος – λαθρέμπορος – λαθρόχειρας – λαθρόγαμος – λαθροβίωση – λαθρεμπόρευμα – λαθρεπιβάτης – λαθραναγνώστης – λαθρανασκαφή. Ούτως εχόντων των πραγμάτων θα έλεγα ξανά αυτό που είπε ο Θουκυδίδης: «Οι άνθρωποι για να δικαιολογούν τις χυδαίες πράξεις τους αλλάζουν τη σημασία των λέξεων» (Βιβλίο Γ’, 82).

Όταν όμως αλλάζεις τη σημασία των λέξεων, όταν παραχαράσσεις και αλλοιώνεις τις έννοιες, τότε δεν βοηθάς την προς τα πρόσσω πορεία του κόσμου γιατί, έλεγε ένας στοχαστής, «μόνο με αληθινά λόγια οι άνθρωποι αλλάζουν τον κόσμο», ενώ ο Άγγλος φιλόσοφος Τ. Hobbs έγραφε εδώ και 350 χρόνια ότι «οι διφορούμενες λέξεις που δεν θέλουν να πουν τίποτα, είναι σαν τους νυχτερινούς φωσφορισμούς στους τάφους και τα έλη» (βλ. το. πιο πάνω έργο μου, σελ. 139-146 για τον ανούσιο λόγο).

Το σκοταδιστικό αυτό γεγονός, που οφείλεται στην εσκεμμένη παραχάραξη των λαϊκιστών, αποκτά ιδιαίτερη επιβαρυντική σημασία εν όψει του γεγονότος ότι η καθοριστική σημασία της ελληνικής γλώσσας, για τα πεπρωμένα του ελληνικού έθνους έχει τόσο μεγάλη σημασία ώστε εδώ και μια δεκαετία, ο γνωστός διανοητής Κως/νος Δεσποτόπουλος, να γράψει στην εφ. «Καθημερινή» ότι: «Πρέπει να υπερασπίζουμε τη γλώσσα, όπως υπερασπίζουμε τα τείχη της πόλεως».

Πολλώ μάλλον όταν η γλώσσα η ελληνική είναι η βασίλισσα και η μήτρα των ευρωπαϊκών γλωσσών.

Επί του θέματος αυτού αντί παντός άλλου παραπέμπω και συνιστώ, στους παραχαράχτες να μελετήσουν τα σχετικά έργα του φιλόλογου – ιστορικού Αντώνη Αντωνάκου, μνημονεύοντας ενδεικτικά: «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί γλώσσης», β’ εκδ. «Νέα Θέσις», Αθήνα 2003 και «Γλώσσα ποι πορεύη;», εκδ. «Κάδμος», Θεσσαλονίκη 2007).

Αυτά για να μην παραθέσω εδώ σελίδες επί σελίδων για το πώς εκφράστηκαν ξένοι διανοητές για την μονάκριβη ελληνική γλώσσα.

Τέλος, ως προς την καταλυτική σημασία του καθαρού λόγου, για την εξέλιξη των κοινωνιών, παραθέτω τούτους τους στίχους από τον «Ύμνο του Πολίτη» της λογοτέχνιδος Ελευθερίας Παπαγαρυφάλλου: «Πολίτη, ο θολός λαϊκισμός τη σκέψη σου να μη νοθεύει – τον καθάριο λόγο η γλώσσα πάντα να γυρεύει – μη ξεχνάς πως ο λόγος ο αληθινός μεταμορφώνει τον κόσμο και τον σπρώχνει εμπρός – γίνεται οδηγός και φως» (Πρωτοδημοδιεύθηκε στα «Πολιτικά Θέματα», της 5 Μαρτίου 1993 και συντάχθηκε για την πρώτη Κίνηση Ενεργών Πολιτών»). Καταλήγοντας, λοιπόν θα έλεγα στους «ανθρωπιστές» προοδευτικούς: Ονομάστε τα πράγματα και τους ανθρώπους όπως είναι. Όπως πρέπει. Όπως λένε τα λεξικά. Μη στρουθοκαμηλίζετε. Οι κοινωνίες των ανθρώπων πορεύονται προς τα εμπρός με μόνη την αλήθεια. Η υποκρισία και το ψέμα σκοτώνουν. Πάνε τον άνθρωπο πίσω, πολύ πίσω.

Να βοηθήσετε αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα – πρώτα να το κάνετε όμως για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες που βρίσκονται σε χειρότερη μοίρα – ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ. Αυτό θα τους κάνει πιο καλό από το να τους λέτε «τουρίστες που ηλιάζονται». Έλεος!

Και προ παντός μάθετε να διακρίνετε τα κοινωνικά από τα ατομικά δικαιώματα, τα δικαιώματα τα πολιτικά που συνδέονται με τον πολίτη. Η διαφορά είναι Κολοσσιαία: (βλ. το σχετικό μου κείμενο: «Τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα από τη σκοπιά της επιστήμης και των νομοθετικών κειμένων», στο μηνιαίο περιοδικό «Ηλιαία» τευχ. Φεβρουαρίου 2010 και αναδημοσίευσή του στο συλλογικό μου έργο: «Κριτικά Κείμενα», εκδ. «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2012, σελ. 276-283. Πρβλ και το έργο μου: «Εχθροπάθεια: Η μεγάλη εμπάθεια κατά των Ελλήνων», εκδ. «Πελασγός», Αθήνα 2013 και σελ. 63 επ’ όπου το κεφάλαιο: «Κείμενα για την πολιτογράφηση στην Αθηναϊκή Δημοκρατία». Ως προς την πολιτογράφηση στην Αθηναϊκή Δημοκρατία πρέπει να σημειωθεί ότι από πλευράς νομοθεσίας ήταν πολύ δύσκολη η απόκτησή της.

Πρέπει να, σημειωθεί ότι οι Αθηναίοι, πολιτογραφούσαν «ξένους» δηλαδή από άλλη ελληνική πόλη, όταν προσέφεραν μεγάλες υπηρεσίες στην πατρίδα τους ή ήταν διοπρεπείς επιστήμονες.

Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο Ιπποκράτης. Τέλος, ο Περικλής έκανε τις προϋποθέσεις της πολιτογράφησης πιο δύσκολες, απαιτώντας και οι δύο γονείς να είναι αθηναίοι πολίτες.

Όσο για τα παπαγαλάκια καλά θα κάνουν να διαβάζουν πριν να εξαπολύουν πομφολύγες.

Υ.Γ. Το κείμενο γράφτηκε πριν παραιτηθεί η κυβέρνηση.