Οι εκλογές, ο Μαρξ και η συνειδητή πολιτική απάτη

Όλοι και όλες στη χώρα της Μπανανίας γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα όσα διακηρύσσουν και τα όσα υπόσχονται όλοι οι υποψήφιοι είναι αδύνατο να πραγματωθούν, εν όψει του παγκοίνως γνωστού γεγονότος, ότι τα πάντα είναι υπογεγραμμένα και προγραμματισμένα από τα κοινωνιοκτόνα και πατριδοκτόνα μνημόνια. Συνεπώς, τα όσα λέγονται από όλους τους υποψηφίους είναι μια συνειδητή απάτη, η οποία επιχειρεί να εξαπατήσει τις αγελαίες μάζες των ψηφοφόρων, οι οποίες με τη σειρά τους γνωρίζουν εν πλήρει συνειδήσει ότι οι υποσχέσεις των πολιτικάντηδων δεν είναι δυνατό να ικανοποιηθούν.

Το πρώτο συναγόμενο συμπέρασμα είναι τούτο: Ανάμεσα στους υποψήφιους και τους ψηφοφόρους υπάρχει ένας προφανής δεσμός αλληλοεξαπάτησης, αφού και οι μεν και οι δε γνωρίζουν

συνειδητά το ανέφικτο των υποσχόμενων.

Απάτη, λέει το λεξικό σημαίνει δόλια ενέργεια που αποσκοπεί σε παραπλάνηση ή ιδιοποίηση και απατεώνας είναι εκείνος που εξαπατά τους άλλους για ιδιοτελείς σκοπούς.

Συνεπώς, το δεύτερο συμπέρασμα είναι τούτο: Υποψήφιοι και ψηφοφόροι διαπράττουν συνειδητά το αδίκημα της πολιτικής εξαπάτησης, το οποίο στην Αθηναϊκή Δημοκρατία επέσυρε την ποινή του θανάτου (Θύμα της και ο περίφημος στρατηγός Μιλτιάδης). Ούτως εχόντων των πραγμάτων θα έλεγα ότι σε τούτες τις εκλογές κατ’ εξοχήν, έχουμε ενώπιόν μας το οφθαλμοφανές, το συνειδητό αδίκημα της αλληλοεξαπάτησης.

Ένα αδίκημα συνειδητό, το οποίο διαπράττεται για προφανέστατους ιδιοτελείς σκοπούς κυρίως και επιβαρυντικώς από την πλευρά των υποψηφίων.

Το τρίτο συνεπώς συμπέρασμα είναι ότι σε τούτες τις εκλογές δεν υπάρχει ίχνος ιδεολογίας και ίχνος προστασίας του γενικού συμφερόντος και του συμφερόντος της πατρίδας.

Συνεπώς, το τέταρτο συμπέρασμα αυτών των εκλογών είναι τούτο: Ο δημόσιος βίος της Ελλάδας κολυμπά σε πελάγη ενός απέραντου μακιαβελλισμού και αυτό γίνεται συνειδητά.

Έρχομαι, λοιπόν, σ’ αυτό που λέγεται συνείδηση, αρχίζοντας από το λεξικό που λέει: Συνείδηση σημαίνει γνωρίζω καλά, την αντίληψη του έξω κόσμου σε σχέση με το εγώ, η κρίση του ατόμου για τον ηθικό χαρακτήρα των πράξεων.

Συνεπώς, το πέμπτο συμπέρασμα, με βάση αυτό το τελευταίο, θα λέγαμε ότι όταν συνειδητά διαπράττεις απάτη είσαι ανήθικος.

Όμως, ας προσγειώσουμε περισσότερο τη λειτουργία της συνείδησης στην πραγματική κοινωνική ζωή, όπως την περιγράφει ο Μαρξ γράφοντας: «Η παραγωγή των ιδεών, των παραστάσεων και ως συνείδησης είναι πρώτα-πρώτα άμεσα και εσώτερα δεμένη με την υλική δραστηριότητα και τις υλικές σχέσεις των ανθρώπων, είναι η γλώσσα της πραγματικής ζωής… Η συνείδηση δεν μπορεί ποτέ να είναι άλλο πράγμα από το συνειδητό Είναι και το Είναι των ανθρώπων είναι το προτσές τις πραγματικής ζωής».

Προχωρώντας θα κάνει τούτη τη θεμελιώδη κοινωνιολογική, και πολιτική διαπίστωση: «Δεν είναι η συνείδηση που καθορίζει τη ζωή, είναι η ζωή που καθορίζει τη συνείδηση», προσθέτοντας ότι «η συνείδηση είναι απ’ την αρχή κοινωνικό προϊόν και παραμένει τέτοιο όσο υπάρχουν άνθρωποι»  (βλ. τον Α’ τόμο του Κ. Μαρξ και του Φρ. Ένγκελς: «Η Γερμανική ιδεολογία», εκδ. «Αναγνωστίδη», Αθήνα χ.χ. σελ. 18-19 και 28).

Αν υιοθετήσουμε στην απολυτότητά της αυτή τη θέση του Μαρξ οδηγούμεθα στο συμπέρασμα ότι τα όσα γίνονται, παραλείπονται και λέγονται από όλους τους εμπλεκόμενους κατά την προεκλογική διαδικασία και την ψηφοφορία, έχουν ως μοναδικό κίνητρο και βάση το ατομικό συμφέρον με τούτη την έννοια: Οι μεν υποψήφιοι να αλλάξουν το κοινωνικό τους ΕΙΝΑΙ δηλαδή από απλοί πολίτες να μεταπηδήσουν σ’ ένα άλλο ΕΙΝΑΙ δηλαδή να γίνουν βουλευτές, υπουργοί και πρωθυπουργοί οι δε ψηφοφόροι να ικανοποιήσουν, στο μέτρο του δυνατού, τις ατομικές υλικές ανάγκες, με εφαλτήριο το κόμμα ή να καταλάβουν διάφορα πόστα στον κρατικό μηχανισμό. Στο μέτρο που το επιτυγχάνουν αυτό αλλάζουν και το δικό τους ΕΙΝΑΙ μέσα στην κοινωνία.

Όμως μέσα από τις κοινωνικές και πολιτικές αυτές αλλαγές αλλάζει και η συνείδησή τους. Με άλλα λόγια: Άλλης μορφής και υφής ήταν η συνείδηση του απλού πολίτη και εντελώς άλλη γίνεται όταν αυτός γίνεται βουλευτής, υπουργός και πρωθυπουργός.

Αυτό σημαίνει ότι η νέα συνείδηση, το νέο κοινωνικό ΕΙΝΑΙ, τον οδηγεί στην αλλαγή της κοινωνικής και πολιτικής συμπεριφοράς και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο παρακολουθούμε με αγανάκτηση τους ιδεολογικές και πολιτικές αντιφάσεις, δολιχοδρομίες και κωλοτούμπες των πολιτικών.

Σε μικρότερο βαθμό, λόγω θέσεως, τα φαινόμενα αυτά εμφανίζονται και στους ψηφοφόρους που κατορθώνουν ν’ αλλάξουν το κοινωνικό τους ΕΙΝΑΙ μέσα από τις εκλογές (Περισσότερα γι’ αυτό το θεμελιώδες κοινωνιολογικό, πολιτικό και ψυχολογικό ζήτημα, βλ. στο έργο μου: «Η κομμουνιστική Ουτοπία» - «Διαλεκτικές και φυσιολογικές αντιφάσεις της κοσμοθεωρίας του ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού», εκδ. β’ «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2013 σελ. 45 επ. όπου το κεφάλαιο: οι τρόποι διαμόρφωσης της συνείδησης». Το μέγα όμως ερώτημα είναι τούτο: Αυτή η διαπίστωση του Μαρξ μπορεί να θεωρηθεί ως ένας γενικός κοινωνιολογικός νόμος, ο οποίος διέπει την ανθρώπινη συμπεριφορά; Όμως, αν είναι έτσι – και είναι σε πολύ μεγάλα βαθμό – τίθεται το ερώτημα: Γιατί στην ιστορία εμφανίζονται γεγονότα, ομαδικής ή προσωπικής υφής, τα οποία αναδύουν την εθελοθυσία για την πατρίδα, για την ιδεολογία και τη θρησκεία; Στις περιπτώσεις αυτές θα κατέτασσα και την αποχώρηση των στελεχών από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι μολονότι είχαν αποκτήσει νέο κοινωνικό ΕΙΝΑΙ, δηλαδή ήταν ήδη  υπουργοί και βουλευτές τα εγκατέλειψαν για να υπηρετήσουν την ιδεολογία. Θα έλεγα ότι αυτή τους η σπάνια συμπεριφορά δημιουργεί ρήγμα στην πιο πάνω μαρξική θέση.