Ξανά εκλογές οπερέτα. Ο Γ. Βλάχος και ο G. Orwell

Γράφει ο πολίτης Παναγιώτης Παπαγαρυφάλλου  

Διαβάζοντας ξανά το μελέτημα του αειμνήστου προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών Γεώργιου Βλάχου, για το «1984»  του γνωστού συγγραφέα G. Orwell, που θεωρήθηκε έργο διορατικό και σημαδιακό, ως προς τη λειτουργία των ολοκληρωτικών καθεστώτων, μελαγχόλησα από τις διαπιστώσεις που κάνει ο ογκόλιθος της πολιτικής επιστήμης γύρω από το έργο αυτό. O Βλάχος αναλύει τα τρωτά της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και τη λειτουργία των κομμάτων, στο πιο πάνω μελέτημα που έχει τον τίτλο: «Ο Πολίτης , ο Άνθρωπος και το Κράτος – Στοχασμοί επάνω στο «1984» του G. Orwell».

Σημειώνω ότι οι παρατηρήσεις του Βλάχου αναφέρονται γενικά στην Ευρώπη και αυτό σημαίνει σ’ ό,τι αφορά την Ελλάδα, τα πράγματα είναι απείρως χειρότερα. Σταχυολογώ μερικές διαπιστώσεις του κειμένου αυτού το οποίο δημοσιεύθηκε στο έγκυρο πολιτιστικό και πνευματικό περιοδικό «ΕΥΘΥΝΗ», τευχ. Δεκεμβρίου 1984.

Αντιγράφω: «… η αυστηρή διάκριση της πολιτικής κοινωνίας και της ιδιωτικής κοινωνίας, διασταυρωμένη με εκείνη του Δικαίου και της Ηθικής, δεν οδήγησε μόνο στη συγκέντρωση του κεφαλαίου και των τεχνολογικών ΜΜΕ. Επέφερε επίσης μια βαθειά και μόνιμη ρήξη ανάμεσα στις έννοιες του ανθρώπου και του πολίτη. Αποκλείοντας κάθε ιδέα άμεσης και πραγματικής συμμετοχής του πολίτη στην άσκηση της εξουσίας, καθώς και κάθε έννοια επιτακτικής εντολής, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχει περιορισθή κατά συνέπεια στη διάσταση του πολίτη – εκλογέα…» (Σ.τ.Σ. Όλες οι υπογραμμίσεις του γράφοντος).

Συνεχίζοντας την ανατομία της ψευδοδημοκρατίας του αντιπροσωπευτικού συστήματος, γράφει: «Η πολιτική διαπαιδαγώγηση των μεγάλων μαζών, απαραίτητη προϋπόθεση κάθε αληθινής δημοκρατίας, παρέμεινε, σε κάθε περίπτωση, έξω από τις δυνατότητες του συστήματος… παρασυρόμενος στο λαβύρινθο των ιδιωτικών ή κατηγοριακών συμφερόντων, ο πολίτης αισθάνεται εφεξής ιδιαίτερη δυσκολία να κατανοήσει που τοποθετείται ακριβώς το γενικό συμφέρον, έννοια – κλειδί για την ύπαρξη και τη λειτουργία κάθε πολιτικής κοινότητας άξιας αυτού του ονόματος. Στην πραγματικότητα, ο πολίτης – εκλογέας έχει μάλλον την τάση να συγχέει το κοινό αγαθό με εκείνο της κοινωνικής του κατηγορίας ή του επαγγέλματός του… μεγάλη κρίση διατρέχει αυτή τη στιγμή την αντιπροσωπευτική δημοκρατία με την επικράτηση του α-πολιτισμού».

Μαστιγώνοντας την ελιτίστικη αντιπροσωπευτική δημοκρατία και την «έλλειψη δημοκρατικής αγωγής, που μόνο η πολιτική πρακτική μπορεί να εξασφαλίσει» έρχεται στο πελώριο ζήτημα των πολιτικών κομμάτων και της λειτουργίας τους, γράφοντας και τα εξής: «Από θεωρητική άποψη, τα πολιτικά κόμματα είναι οι εγγυητές της ελευθερίας, αν είναι αλήθεια ότι η ελευθερία προϋποθέτει και την αμφισβήτηση και ενεργή συμμετοχή σύμφωνα με κατευθύνσεις που δεν είναι προκαθορισμένες κατά τρόπο για όλους ομοιόμορφο. Οι δυσκολίες εμφανίζονται από τη στιγμή που διαπιστώνεται ότι τα πολιτικά κόμματα σχηματισμένα όπως – όπως μέσα στο κενό που χωρίζει τον πολίτη – εκλογέα από το κράτος και στερημένα, εξάλλου, μερικές φορές καταστατικών που να εξασφαλίζουν την εσωτερική δημοκρατία, ταυτίζονται λίγο ή πολύ με τις κατηγοριακές οργανώσεις που κατορθώνουν να περιλάβουν».

Ιδού και το πιο χυδαίο, πολιτικά, δημοκρατικά και ανθρώπινα: «Έχοντας σαν άμεσο στόχο την κατάκτηση της εξουσίας, αποδίδουν ελάχιστη προσοχή στην ποιότητα των μέσων που εξυπηρετούν αυτόν τον σκοπό. Η σύγχυση μπορεί να εξυπηρετεί τα κόμματα πολύ καλύτερα από την καθαρότητα των καταστάσεων και από τις ανοιχτές συζητήσεις».

Ιδού και η τελική κρίση του Γ. Βλάχου για τα πολιτικά κόμματα της Ευρώπης, η οποία για την Ελλάδα είναι δεκάκις χειρότερη για τα ελληνικά, τα οποία σαράντα χρόνια ποδηγετήθηκαν από τρεις οικογένειες που κυβέρνησαν την Ελλάδα.

Ιδού η τελική κρίση του Γ. Βλάχου με το Ευρωπαϊκό – και όχι μόνο – επιστημονικό βεληνεκές, το οποίο αγνοούν τα παπαγαλάκια που «ενημερώνουν» τον «κυρίαρχο» λαό: «Τα κόμματα, περισσότερο είναι σχολές φανατισμού και πνεύματος εμποτισμένου από ιδιοτέλεια και λιγότερο εργαστήρια πολιτικής και πατριωτικής παιδείας. Εκφοβίζουν μάλλον παρά ελκύουν τον μέσο πολίτη, όπως το δείχνει εδώ και εκεί ο σχετικά μικρός αριθμός των εγγεγραμμένων μελών τους». Να ξαναθυμίσω την κομματική χυδαιότητα του 1997, οπότε η «Καθημερινή» αποκάλυψε ότι είκοσι χιλιάδες «ιδεολόγοι», ήταν ταυτόχρονα γραμμένοι στο ΠΑΣΟΚ και στη Ν.Δ.!

Πέρασαν περισσότερα από είκοσι χρόνια που ο επιστημονικός συνεργάτης του Αλ. Σβούλου έκανε αυτές τις διεισδυτικές κοινωνιολογικές και πολιτικές παρατηρήσεις με την ευκαιρία του πιο πάνω έργου του G. Orwell.

Από τότε τα πράγματα χειροτέρευσαν αφού οι δημοκρατίες χορεύουν στους ρυθμούς των «Αγορών», οι οποίες μετατρέπουν τους πρωθυπουργούς σε batler.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων χαρακτηρίζω και τις επερχόμενες εκλογές ως οπερέτα και γι’ αυτό απέχω 40 χρόνια ή ψηφίζω λευκό.

Καταλήγοντας θα έλεγα ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις, όταν οι αρχηγοί των κομμάτων καταρτίζουν τους κομματικούς συνδυασμούς και όταν – το πιο τερατώδες – τους καταρτίζουν με τις διαβόητες «λίστες» κι’ από πάνω παίρνουν και το bonus των 50 βουλευτών.

Η «ληστεία του τραίνου» μοιάζει άγγελος μπροστά στη ΛΗΣΤΕΙΑ των ψήφων στη «δημοκρατία» της Ελλάδας. Άντε, λοιπόν, ψηφίστε ως… δημοκράτες! Κοροϊδεύετε τους εαυτούς σας.