«ΑΣΥΛΟ» διαστρεβλωμένων ἀντιλήψεων καί ἀξιόποινων πράξεων

Γράφει η
Μερόπη Σπυροπούλου

«Καἰ στραβός εἶν’ ὁ γιαλός, καί στραβά ἀρμενίζουμε...»

          Ἀπό χρόνια, παρακολουθοῦμε τά γεμάτα δράση ἐπεισόδια μιᾶς πρωτότυπης καί καταθλιπτικῆς «σειρᾶς», πού ἔχει τόν τίτλο «Πανεπιστημιακό Ἀσυλο», ἡ ὁποία θεωρῶ ὅτι ἐντάσσεται σέ ὅ,τι χαρακτηρίζεται ὡς «Θέατρο τοῦ παραλόγου». Εἶναι δέ πολύ πρόσφατο τό ἐπεισόδιο μιᾶς ἀκόμη βιαιοπραγίας ἐναντίον ἑνός ἐξαίρετου Πανεπιστημιακοῦ Δασκάλου, ἐπειδή... «τόλμησε» νά κάνει παρατήρηση σέ κάποιους φοιτητές(;) πού ρύπαιναν τόν χῶρο τῆς Σχολῆς τους, ὅπως καί οἱ καταγγελίες φοιτητῶν καί τῶν Πρυτανικῶν Ἀρχῶν τοῦ ΑΠΘ, γιά ζοφερές καταστάσεις πού ἐπικρατοῦν ἐκεῖ.

         
Ἡ καταγραφή παρόμοιων ἤ σχετικῶν έπεισοδίων, μέσα καί ἔξω ἀπό τά Πανεπιστήμια, εἶναι βέβαιο ὅτι θά συνέθετε ἕναν μακροσκελέστατο κατάλογο, πού ἔχουμε πιά συνηθίσει νά τιτλοφοροῦμε ὡς :«Τά συνήθη  ἔκτροπα» τῶν «γνωστῶν-ἀγνώστων» (πρός δόξαν τῆς ἀνοχῆς μιᾶς παρακμιακῆς κοινωνίας).
Τά ἔκτροπα περιλαμβάνουν καί τίς γνωστές καταλήψεις, μέ ἀντίστοιχες ἐπιπτώσεις στά ἐκπαιδευτικά καί ἐρευνητικά προγράμματα τῶν Σχολῶν, μέ  βεβηλώσεις χώρων καί καταστροφές ἀκριβοπληρωμένων - ἀπό τόν μόχθο τῶν φορολογουμένων Ἑλλήνων - περιουσιακῶν στοιχείων τοῦ Δημοσίου, ἀλλά καί ἰδιωτῶν, καί μέ πλῆθος ἄλλων ἀξιόποινων πράξεων, πού καταρρακώνουν κάθε ἔννοια εὐνομούμενου κράτους. Διότι οἱ δράστες καταλήγουν νά ταμπουρώνονται, ἀσφαλεῖς καί ἀνενόχλητοι, μέσα στό Πολυτεχνεῖο ἤ σέ ἄλλα κτήρια τῶν ΑΕΙ, ὅπου ἰσχύει τό «Ἀπαραβίαστο Πανεπιστημιακό Ἄσυλο», τό ὁποῖο θεσπίστηκε ἐν ὀνόματι τῆς Δημοκρατίας καί καθιερώθηκε γιά νά διασφαλίσει τήν «ἐλεύθερη διδασκαλία καί τήν ἐλεύθερη διακίνηση ἰδεῶν» (ὄχι, ἐδῶ δέν γελᾶμε, κλαῖμε...).
Στήν συνέχεια, αὐτοί πού ἔχουν διαπράξει σωρεία ἀξιόποινων πράξεων, ἀρχίζουν νά «διαπραγματεύονται» μέ τούς ἁρμοδίους καί, τελικῶς, κερδίζουν αὐτό γιά τό ὁποῖο ἦσαν βέβαιοι ἀπό τήν ἀρχή. Τήν ἀτιμωρησία. Ἔχοντας ὅμως, ἔτσι, κουρελιάσει τήν εἰκόνα τῆς χώρας μας διεθνῶς καί ἀκυρώσει αὐτούς πού εἶναι ταγμένοι στό νά τηροῦν τήν ἔννομη τάξη, ὅπως καί αὐτούς πού πρέπει νά προασπίζονται τήν ὁμαλή λειτουργία τῶν ἀκαδημαϊκῶν μας ἱδρυμάτων.
Συγχρόνως, αὐτή ἡ σειρά τῶν ἐπεισοδίων, ἡ ἀντίστοιχη ἀνοχή τους ἡ ὁποία ἔφθασε καί μέχρι τοῦ σημείου τῆς κοινωνικῆς ἐπιβράβευσης κάποιων ἀπό τούς πρωταγωνιστές τους μέ ὕπατα ἀξιώματα, διαχύθηκε ἀπό τά ΑΕΙ  πρός τίς κατώτερες βαθμίδες τῆς ἐκπαίδευσης, μεταγγίζοντας στά παιδιά μας - ἀκόμα καί τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου - μιά γενικότερη νοοτροπία, ὀλέθρια γιά τό μέλλον καί τήν πρόοδό τους, ἀλλά καί γιά τό μέλλον τῆς πατρίδας μας.
Τό παράλογο ἀρχίζει ἀπό τήν ἴδια τήν ἀντινομία τῆς ὑποτιθέμενης ἀνάγκης «Πανεπιστημιακοῦ Ἀσύλου», σέ μιά εὐνομούμενη δημοκρατική χώρα. Διότι, ἡ ἔννοια αὐτή γεννήθηκε καί συγκεκριμενοποιήθηκε ἐθιμικῶς, σέ ἐποχές ὁλοκληρωτικῶν καθεστώτων, γιά νά προστατευθεῖ «ἡ ἐλεύθερη διακίνηση ἰδεῶν καί ἡ διδασκαλία μέσα στά ΑΕΙ», τά ὁποῖα θεωρήθηκαν ὡς τά τελευταῖα προπύργια δημοκρατίας. Ὑπάρχει ὅμως ἄραγε, σήμερα, κάποιος πού νά μπορεῖ νά ὑποστηρίξει σοβαρά, εἰλικρινά καί τεκμηριωμένα ὅτι, μέσα στό δημοκρατικό μας πολίτευμα, ἡ ἐλεύθερη διακίνηση ἰδεῶν πάσχει ἤ ἀπειλεῖται σέ ὁποιονδήποτε δημόσιο ἤ ἰδιωτικό χῶρο;  
Ἡ ὕπαρξη, ἑπομένως, αὐτοῦ τοῦ, διεθνῶς πρωτότυπου, «ἀσύλου» στήν δημοκρατική μας - ἐπαναλαμβάνω - χώρα, ἀντιθέτως πρός τόν ἀρχικό της στόχο, παραβιάζει κατάφωρα τό ἄρθρο τοῦ Συντάγματος πού θέλει ὅλους τούς πολίτες ἴσους ἀπέναντι στούς νόμους.Διότι, τό «ἄσυλο» κατέληξε στό νά μεταβληθεῖ σέ χῶρο καταφυγῆς καί προνομιακῆς προστασίας  ἀτόμων πού διαπράττουν ἀξιόποινες ἤ καί ἐγκληματικές πράξεις εἰς βάρος τῆς κοινωνίας καί εἰς βάρος τῶν λοιπῶν νομοταγῶν, πλήν ἀπροστάτευτων,  πολιτῶν.
Πρέπει νά σημειώσουμε μέ ἔμφαση ὅτι, μέ τίς γνωστές «καταλήψεις», τίς βιαιότητες καί τίς αὐθαίρετες ἀποφάσεις πού ἐ π ι β ά λ λ ο ν τ α ι ἀπό φοιτητικές ἤ ἄλλες ὁμάδες, μένουν ἐντελῶς ἀπροστάτευτα, μέ παραβίαση τῶν ἀτομικῶν τους δικαιωμάτων καί ἐλευθεριῶν, κάποια ἄλλα μέλη τῆς ἴδιας τῆς ἀκαδημαϊκῆς κοινότητας.  Ἐννοῶ τούς φοιτητές ἐκείνους, πού δέν θέλουν νά διακόπτονται οἱ σπουδές τους, νά ἀναβάλλονται οἱ ἐξετάσεις τους καί νά  χρονίζουν στά φοιτητικά ἕδρανα. Ἐννοῶ καί ὅποιους διδάσκοντες θέλουν νά ἐκτελέσουν κανονικά τά διδακτικά τους καθήκοντα - γιά τά ὁποῖα ἔχουν συνείδηση ὅτι πληρώνονται ἀπό τόν Ἕλληνα φορολογούμενο - ἤ αὐτούς πού θέλουν νά ἀνταποκριθοῦν μέ συνέπεια στίς δεσμεύσεις πού ἔχουν, τυχόν, ἀναλάβει γιά ἐρευνητικές συνεργασίες μέ ξένα ἀκαδημαϊκά ἱδρύματα.
Αὐτοί, δέν προστατεύονται ἀπό κανένα «ἄσυλο». Ἀκόμη καί ἡ σωματική τους ἀκεραιότητα ἐμπίπτει στήν δικαιοδοσία τῶν «Ὁμάδων περιφρούρησης» ἤ τῶν «ἀντιεξουσιαστῶν», πού ἀσκοῦν, ἀτιμωρητί, τήν πιό αὐθαίρετη καί φασιστική ἐ ξ ο υ σ ί α. Καί ἄν μέν αὐτοί δέν εἶναι φοιτητές, προφανῶς δεν ἔχουν τίποτα νά χάσουν. Ὅταν, ὅμως, οἱ «καταληψίες» εἶναι φοιτητές, μεγάλη εἶναι ἡ θλίψη πού προκαλεῖται ἀπό τήν διαπίστωση ὅτι, δυστυχῶς, αὐτά τά παιδιά δέν συνειδητοποιοῦν κἄν ὅτι, τά πρῶτα καί τά κύρια θύματα τῆς ἀνυπολόγιστης ζημιᾶς πού προκαλεῖται ἀπό αὐτές τίς καταστάσεις στίς σπουδές καί τό μέλλον τους, εἶναι αὐτά τά ἴδια.
Κι ἀναρωτιέται κανείς, μέ πίκρα, ἄν, ὅσοι κραυγάζουν ἤ παροτρύνουν τά παιδιά μας νά διαδηλώνουν μέ σύνθημα «Κάτω τά χέρια ἀπό τό Πανεπιστημιακό Ἄσυλο», ἤ ἐκεῖνοι πού θεωροῦν ὅτι «ἕνα ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα μπορεῖ νά τά διορθώσει ὅλα αὐτά» - μέ τήν κρατική ἐξουσία νά εἶναι ἐγκλιματικῶς ἀποῦσα -  ἔχουν ἄραγε τό δικαίωμα νά θεωροῦνται ἡγέτες καί δάσκαλοι, καί νά εἶναι θεσμικῶς ὑπεύθυνοι γιά τά θέματα Παιδείας; Πότε καί πῶς θά  λογοδοτήσουν ἐπιτέλους γιά τά καταστροφικά ἀποτελέσματα τῶν  ἐνεργειῶν τους, ἀπέναντι σ’ αὐτά τά προδομένα νιάτα;