Δήθεν εχθροί, παγίδες, διπλωματικοί κοροκόδειλοι

Γράφει ο
Παναγιώτης Καραφωτιάς

Αποτελεί μέγα παράδοξο ότι στη γενέτειρα του πατέρα της Ιστορίας Θουκυδίδη, ο οποίος, πρώτος, δίδαξε το σπουδαίο αξίωμα ότι οι σχέσεις των εθνών βασίζονται στο συμφέρον, η πλειοψηφία ηγετών και λαού το αγνοεί ή το αντιπαρέρχεται και  στρεβλώνει σκόπιμα.  Μια επιγραμματική αναδρομή στη σύγχρονη ιστορία μας θα επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές.
Τη δεκαετία 1920, ποιο εθνικό συμφέρον υπαγόρευσε στους τότε «εντολοδόχους» ξένων συμφερόντων ηγέτες να διχάσουν το λαό και να ακολουθήσει η Μικρασιατική τραγωδία; Ασφαλώς όχι
εθνικό, αλλά κομματικό και συντεχνιακό. Και ο διχασμός αυτός άφησε τα σπέρματά του και στο δεύτερο εθνοκτόνο  διχασμό-εμφύλιο.
Μετά τη θριαμβευτική Αντίσταση ενάντια στις φασιστικές και ναζιστικές ορδές, η οποία επέτρεψε στις δημοκρατικές Δυνάμεις να προετοιμασθούν για να αντιμετωπίσουν επιτυχώς τον ολοκληρωτισμό (ο ίδιος ο Χίτλερ το παραδέχθηκε και επίσης οι σύμμαχοι, που αργότερα το λησμόνησαν)  ποιο εθνικό συμφέρον υπαγόρευσε την εμφύλια τραγωδία στην οποίαν επένδυσαν ξένοι παράγοντες; Δεν μπορούσε να αποτραπεί; Οι σπουδαίοι Παναγιώτης Κανελλόπουλος,  Άγγελος Αγγελόπουλος κ.ά. δήλωσαν ότι μπορούσε. Και ο Γ. Παπανδρέου σε σχετική ερώτηση του Φρέντυ Γερμανού  απάντησε : «Μας παγίδεψαν». Ουδέν σχόλιον! Άρα, το συμπέρασμα είναι εύλογο: Οικτρή αποτυχία των ηγετών να συνειδητοποιήσουν το πραγματικό εθνικό συμφέρον υποκύπτοντας σε πιέσεις που αποδείχτηκαν καταστροφικές για τη χώρα.  Και η συνέχεια είναι γνωστή: ποιο εθνικό συμφέρον υπαγόρευσε στις ελληνικές κυβερνήσεις να αποδεχθούν εθελοτυφλικά, εθελόδουλα, την απώλεια της Β. Ηπείρου γιατί σύμμαχοι τις έπεισαν ότι διαφορετικά η Αλβανία θα «χανόταν» για τη Δύση; Το ίδιο και με τα Σκόπια, που ενώ κάποιοι είχαν αντιληφθεί το άθλιο παιχνίδι ισχυρών «φίλων», δεν αντέδρασαν προληπτικά για να αποτρέψουν το σφετερισμό του ονόματος «Μακεδονία» από ένα συνονθύλευμα «κράτους» παρία; Και ενώ πρόσφατα βρισκόταν σε δραματική κατάσταση, ισχυροί «φίλοι» πάλι μερίμνησαν για τη διαιώνιση του προβλήματος προσπαθώντας έντεχνα να επιβάλουν διπλή ονομασία που να εμπεριέχει τον όρο «Μακεδονία». Θα αποτελεί  εθνική προδοσία αν κάποιοι στέρξουν σε τέτοια αθλιότητα. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι οι άλλες εθνότητες στα Σκόπια διαφωνούν με τέτοια λύση. Ποια, λοιπόν, η εμμονή κάποιων σε ένα τέτοιο ανοσιούργημα; Εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον;
Όσον αφορά στο Κυπριακό, οι κυβερνώντες έπραξαν το πατριωτικό καθήκον τους να συνεργασθούν και με ολοκληρωμένη στρατηγική να πείσουν συμμάχους και εταίρους να στέρξουν-επιτέλους-στην επίλυση του προβλήματος βάσει των αποφάσεων του ΟΗΕ, και όχι να το αφήνουν στις καλένδες σκόπιμων διπλωματικών μαιάνδρων που απλά διαιωνίζονται προς δόξαν παρασιτικής γραφειοκρατίας και στρατηγικής εκμετάλλευσης από τα γνωστά-άγνωστα αδίστακτα κυκλώματα εξουσίας που υπονομεύουν και τον ΟΗΕ; Επίσης, όσον αφορά στο νέο-τουρκικό ιμπεριαλισμό, ποια αποτελεσματικά μέτρα έχουν παρθεί στα πλαίσια του ΟΗΕ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ για την έγκαιρη αντιμετώπισή του πριν γίνει μπούμερανγκ για όλους εκτός, βέβαια, των γνωστών-άγνωστων, πάλι, κερδοσκοπικών κ.λπ. κυκλωμάτων που επενδύουν σε κρίσεις και επινοούν (δήθεν) εχθρούς για να προκαλούν κρίσεις;   
Όσον αφορά στις ελληνο-τουρκικές σχέσεις, γενικότερα, η κωμικοτραγωδία συνεχίζεται και προφανώς οι ηγεσίες μας δεν  την αντιλαμβάνονται. Είναι διαχρονικά γνωστή η συμπεριφορά των γειτόνων. Όταν βρίσκονται σε θέση ισχύος την επιδεικνύουν με θράσος και περισσή αλαζονεία. Όταν όμως βρίσκονται σε μειονεκτική θέση, τότε αναδιπλώνονται, και με διάφορα προσωπεία και τεχνάσματα που χρησιμοποιούν ανάλογα με την περίπτωση, τείνουν χείρα φιλίας υποκριτικά ενώ στο μανίκι ή κάπου αλλού κρύβουν δίκοπο μαχαίρι όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Το είδαμε και μετά την πτώση του ρώσικου αεροπλάνου, που ο νέο-Σουλτάνος πανηγύριζε όπως σε αγώνα πυγμαχίας, αλλά μετά, κάνοντας ρεαλιστική εκτίμηση της κατάστασης, πήγε και «προσκύνησε» την «αρκούδα»! Το ίδιο και στην Ουάσιγκτον με τους μπράβους του να συμπεριφέρονται σαν να είναι σε αποικία τους. Κι όλοι απόρησαν για την ανοχή της Ουάσιγκτον-που θάπρεπε να τον είχαν εξαποστείλει στο «πυρ το εξώτερο»- αλλά τουλάχιστον, έστω και καθυστερημένα η αμερικανική ηγεσία αντέδρασε σωστά, και γι’ αυτό τώρα, παρά τις θεατρινίστικες απειλητικές κορώνες του, ο νέο- Σουλτάνος προσπαθεί με διπλωματικές φιγούρες  να πετύχει κάποιο συμβιβασμό. Και σε ένα βαθμό το πετυχαίνει με έμμεσους εκβιασμούς και «καλές προθέσεις», που, όμως, θυμίζουν αυτό που είπε κάποιος ηγέτης:  «ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις». Το βλέπουμε επίσης και στο θέμα της ΑΟΖ κ.α. όπου οι νέο-ιμπεριαλιστές χρησιμοποιούν όχι «δούρειους ίππους» αλλά διπλωματικούς «κροκόδειλους»!  Και ναι μεν οι Τούρκοι κατορθώνουν με μαεστρία να συνεργάζονται σχεδόν με τους πάντες, στην Ελλαδούλα δεν της το επιτρέπουν ισχυροί σύμμαχοι και «φίλοι» ακόμη και για καίρια εθνικά συμφέροντα! Προφανώς τους βολεύει για πολλούς λόγους να διατηρούν και προάγουν το δεύτερο συνθετικό, το «δούλα». Έλεος και αίσχος μαζί!
Γενικότερα, όμως, όσον αφορά την απειλητικά αναδυόμενη νέα «οθωμανική αυτοκρατορία», δυστυχώς για το γνήσια πολιτισμένο και δημοκρατικό κόσμο,  αυτή αποτελεί, πάγια, «σταθερή» αποσταθεροποίησης στην οποίαν επενδύουν ξανά οι γνωστοί-άγνωστοι εξουσιομανείς και κερδοσκόποι. Οι ίδιοι δε υποβαθμίζουν και υπονομεύουν και τον ΟΗΕ, ο οποίος θα μπορούσε να επιλύσει όλα τα παραπάνω προβλήματα καθώς και όσα άλλα ταλανίζουν την ανθρωπότητα. «Όπου υπάρχει βούληση υπάρχει και τρόπος»!