Η επικοινωνία δεν φέρνει τους νεκρούς πίσω

Βασίλης Στεφανακίδης

Τι τα θες τι τα γυρεύεις. Τώρα που έγινε το κακό, την ώρα που τα περισσότερα θύματα αυτού του ακήρυχτου πολέμου, είναι ακόμα άθαφτα και δεν έχουν ακόμα στεγνώσει τα δάκρυα, η επίσημη πολιτεία κατάλαβε πως πρέπει με ταχείες διαδικασίες, να γκρεμίσει τα αυθαίρετα.
Την ώρα που το τσουνάμι των ευθυνών, κινείται από τη μια υπηρεσία στην άλλη, από τον ένα υπουργό στον άλλον και τη στιγμή που η διερεύνηση των αιτίων της πρωτοφανούς καταστροφής βρίσκεται ακόμα στην αρχή, έρχονται τρεις συναρμόδιοι υπουργοί να μας ανακοινώσουν περίλυποι πως επιτέλους βρήκαν ένα κονδύλι 5 εκατομμυρίων, με το οποίο μπορούν να πληρωθούν οι μπουλντόζες για να αρχίσουν να γκρεμίζουν αυθαίρετα κτίσματα στην Αττική.

Πριν καλά-καλά ξεπλυθούν οι στάχτες της ανευθυνότητας αποφάσισε η κυβέρνηση πως ήρθε η ώρα να βάλλει τάξη και να εφαρμόσει τους νόμους και τα προβλεπόμενα για την αυθαίρετη δόμηση σε δάση, ρέματα και αιγιαλούς.

Άραγε, γιατί χρειαζόταν οι σχεδόν 100 νεκροί για να κινήσουν μια αυτονόητη διαδικασία και υποχρέωση που απορρέει από τους υφιστάμενους νόμους;

Και καλά οι προηγούμενοι φταίνε για όλα τα στραβά που κληρονόμησαν ετούτοι. Αυτοί όμως, κυβερνούν ούτε ένα ούτε δύο αλλά σχεδόν 4 χρόνια. Αφού λοιπόν ήρθαν με τη ρομφαία της αλλαγής και της εξάλειψης όλων των διαχρονικών στρεβλώσεων αυτού του κράτους, τι περίμεναν τόσον καιρό;

Να φορτωθούν στις πλάτες τους πρώτα τους πνιγμένους της Μάνδρας και τώρα τους καμένους στο Μάτι για να αποφασίσουν πως τώρα θα τα διορθώσουν όλα με μπουλντόζες;

Και το κάνουν αυτό (αν το κάνουν) επειδή έχουν υψηλή αίσθηση του καθήκοντος ή γιατί θέλουν υπό το βάρος των ευθυνών να ρίξουν στάχτη στα μάτια όλων μας πως δεν είναι σαν τους άλλους;

Κι άραγε είναι τώρα αποφασισμένοι, δηλαδήετοίμασαν σε χρόνο dt τα σχέδια κατεδάφισης και τώρα πιάνουν δουλειά ή στα πλαίσια ενός ακόμα επικοινωνιακού τρικ καμώνονται πως κάτι κάνουν και δεν μένουν άπραγοι και άβουλοι;

Ε λοιπόν, περισσότερο με επικοινωνιακό κολπάκι μοιάζει και η νέα εξαγγελία για την κατεδάφιση με προτεραιοποίηση αυθαιρέτων.

Κι αυτό γιατί επί δεκαετίες μουχλιάζουν στις αποθήκες των κρατικών υπηρεσιών σχεδόν 5.000 πρωτόκολλα κατεδάφισης. Δηλαδή οριστικές και αμετάκλητες αποφάσεις αφού έχουν εξαντληθεί όλα τα ένδικα μέσα και όλων των βαθμίδων οι ενστάσεις.

Κι όμως δεν προχωρούσαν γιατί πάντα κάποιος πολιτικός προϊστάμενος δεν έδινε το τελικό “γκρεμίστε τα τώρα! Πάντα υπήρχαν πιέσεις πολιτικάντηδων που υπερασπίζονται την κομματική τους πελατεία και οι πιέσεις αυτές δεν έχουν χρώμα, αφορούν τους πάντες.

Άλλοι μιλούν για λαϊκά σπιτάκια φτωχών ανθρώπων, άλλοι μιλούν για σπίτια έντιμων και νομοταγών φορολογουμένων που έχουν πληρώσει τα προβλεπόμενα πρόστιμα για τη νομιμοποίηση αλλά και τον ΕΝΦΙΑ και άλλοι προβάλλουν το ατράνταχτο επιχείρημα, μα καλά τα κτίσματα αυτά και οι οικισμοί αυτοί, υφίστανται εδώ και 40-50 χρόνια, εσείς είστε οι έξυπνοι που θα τα γκρεμίσετε και θα εισπράξετε την οργή των ιδιοκτητών;

Άλλωστε το φως, νερό, τηλέφωνο που τους έχουν δώσει κάποιες άλλες κρατικές υπηρεσίες και οργανισμοί δεν είναι μια έμμεση νομιμοποίηση των αυθαιρεσιών;
Δεν θα έπρεπε να επιβληθούν πρόστιμα και στη ΔΕΗ ή στην ΕΥΔΑΠ για συνέργεια στις αυθαιρεσίες;

Το κράτος και οι Δήμοι δεν εισπράττουν από αυτές τις παρανομίες ΕΝΦΙΑ και Δημοτικά τέλη ;

Για αυτό σας λέω, πώς όσα κι αν σκαρφιστούν τούτες τις ώρες που είναι στριμωγμένοι από τις ευθύνες, έχουν ελάχιστη σημασία . Αποφάσεις στο πόδι και με το πιστόλι στον κρόταφο, μέχρι να κατακάτσει ο κουρνιαχτός και επικοινωνιακά τερτίπια μιας χρήσης. Και η αλήθεια παραμένει μια και δεν πρόκειται να αλλάξει.

Χάσαμε το μέτρημα των νεκρών και το μέτρημα λαθών και εγκληματικών παραλείψεων από ανεύθυνους ηγέτες που παραμένουν ακόμα στη θέση τους κι αλίμονο θα είναι και πάλι οι ίδιοι που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν ανάλογες καταστάσεις αν ό μη γένοιτο προκύψουν στο επόμενο διάστημα. Η ικανοποίηση τους πως έγινε γρήγορη καταγραφή των καμένων σπιτιών και προχωρούν γρήγορα οι αιτήσεις για το έκτακτο βοήθημα στους πυρόπληκτους μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Γίνονται τα αυτονόητα μετά το κακό, επειδή δεν έγιναν τα αυτονόητα πριν από αυτό. Και σε τέτοιες περιπτώσεις, ποτέ τα στερνά δεν τιμούν τα πρώτα.