Η επικράτηση του Αλέξη Τσίπρα στο χώρο της ελληνικής κεντροαριστεράς θα σημάνει και την πλήρη παρακμή της.
Του Αθ. Χ. Παπανδρόπουλου
Σε άρθρο του πριν τις εθνικές εκλογές, ο Γ.Πανταγιάς,
Κατά συνέπεια έχουμε να κάνουμε με δύο διαφορετικές εποχές, οι οποίες εκφράζονται και με διαφορετικούς τρόπους.
Στην περίοδο της έκρηξης της κρίσης επικράτησαν τα αμυντικά αντανακλαστικά. Αποτέλεσμα, ο καταγγελτικός λόγος, η δημαγωγία, ο λαϊκισμός να βρουν πρόσφορο έδαφος. Έτσι ερμηνεύεται και η κυριαρχία του Αλέξη Τσίπρα. Δημιούργησε το πολιτικό του κεφάλαιο αφυπνίζοντας τα πιο άγρια και ευτελη βεβαια ένστικτα μερίδας πολιτών. Απέκτησε υπόσταση καλλιεργώντας τον φθόνο, τη μισαλλοδοξία την εχθροπάθεια. Στοχοποίησε και έπληξε το αποκαλούμενο «παλιό σύστημα»,χωρις να προτεινει κατι άλλο, γιατί απλούστατα δεν ειχε καμμιάν απολύτως πρόταση να κάνει.Ο μηδενισμός ηταν η ιδεολογία του και παραμένει.
Επιχειρώντας υπό αυτούς τούς όρους μια στοιχειώδη ανατομία της διαδρομής του, θα υποστήριζα ότι η σημερινή του αποτυχία οφείλεται στην προηγούμενη επιτυχία του.Μιά επιτυχία ομως εικονική,ψευδεπίγραφη και άρα κενή περιεχομένου.Σε μιά εποχή ομως οπου νέα περιχόμενα ηδη βρίσκονται στό προσκήνιο.
Για να μιλήσουμε με διαφορετική γλώσσα, ο Αλέξης Τσίπρας της περιόδου 2010-20158 πολιτεύθηκε σύμφωνα με αυτό που ήταν: ήτοι ένας απαίδευτος καιροσκόπος καταληψίας, δημαγωγός μέχρι το μεδούλι, αφιλος και χωρίς αξίες, ο οποίος για το μόνο πράγμα που ενδιαφερόταν ήταν η με κάθε μέσο κατάκτηση της εξουσίας και η παραμονή σ’ αυτήν. Πραγμα που πέτυχε,αλλά υπο συγκεκριμένες συνθήκεςπου σίγουρα δεν θα ήταν μόνιμες.
Θεωρούσε πως αξιοποιώντας την εξουσία θα διαιώνιζε την κυριαρχία του. Όλες του οι πρωτοβουλίες στερούνταν ουσιαστικού περιεχομένου. Αποσκοπούσαν στην ανάκτηση του χαμένου εδάφους με όπλα την ψηφοθηρία και την ικανοποίηση ευτελών προσωπικών επιδιώξεων. Τόσο ο παροξυσμός των παροχών όσο και ο προσεταιρισμός φθαρμένων και απαξιωμένων προσώπων, παρέπεμπαν σε νοσηρό παρελθόν και σε συναλλαγή.Διόλου τιμητική για την πολιτική ιστορία της χώρας,αλλά ποιός αχολείται με αυτήν θα μου πείτε.
Το αποτύπωμα της διακυβέρνησης Τσίπρα ηταν ετσι βαθιά συντηρητικό. Είτε γιατί απέπνεε λαϊκισμό. Είτε διότι αγκάλιασε, από την αρχή μάλιστα, δυνάμεις ανυπόληπτες, αντιδραστικές, γεμάτες από καιροσκοπισμό και ευτέλεια. Μέσα σ’ αυτό το νοσηρό περιβάλλον, ο Αλέξης Τσίπρς δεν έφερε τίποτε απολύτως το «νέο» στην εγχώρια πολιτική και κοινωνική ζωή. τ Το αντίθετο ακριβώς συνέβη και με πολύ υψηλό κόστος.
Υπερφίαλος δε όπως είναι, χρησιμοποιώντας διάφορα στρατηγήματα και τακτικισμούς, υπερεκτίμησε τις επικοινωνιακές του δυνατότητες.και σε αυτό συνέβαλα και κάποιοι «φίλοι» του,που τον βοήθησαν να πάρουν α μυαλά του αέρα.Κοπανιστό βέβαια. Παραγνώρισε ετσι πως στη συγκεκριμένη συγκυρία, η αξία και η εμβέλειά του προσμετρώνται πρωτίστως από τις κυβερνητικές επιδόσεις και οχι απο λόγια χωρίς αντικρυσμα.Τελικά ετσι, ενα σοβαρό και υγιές τμήμα της κοινωνίας μας καταλαβε με ποιόν ειχε να κάνει και που πήγαινε η Ελλάδα.
Μετά τις τελευταίες εκλογές συνεπώς, η απονομιμοποίησή του Αλεη Τσίπρα,αναμφίβολα ανοίγει τον δρόμο για τη θεμελίωση της ανάδειξης του Κυριάκου Μητσοτάκη,σε κυρίαρχο παίκτη της εθνικής μας ζωής Άλλωστε, η νίκη του είναι αμιγώς προσωπική. Τα αποθέματα του πρωθυπουργού και του αρχηγού της ΝΔ αποδεικνύονται ισχυρά,. Με εύστοχη διαχείριση έχει την ευκαιρία να υπερβεί ακόμη και κάποιες δυσαρμονίες με το κόμμα του. Μπορεί να κάνει ό,τι δεν έπραξε ο Τσίπρας: να απεξαρτηθεί από δυνάμεις που θέλουν την ελληνική κοινωνία ακίνητη, απαίδευτη, αντιφιλελεύθερη και κυρίως ανορθόλογη.
Οι δυνάμεις αυτές, θα κάνουν ότι μπορούν για να κρατήσουν τον Τσίπρα πρωταγωνιστή της ελληνικής πολιτικής ζωής, εις βάρος της χώρας και της προόδου της στην εποχή της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης. Ας το πράξουν. Αυτό θα είναι και το μοιραίο λάθος τους. Ο Μανωλιός δεν αλλάζει επειδή βάζει τα ρούχα του αλλιώς.Αυτό μας λεει η λαική σοφία και ενίοτε δικαιώνεται απο τα γεγονότα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου