Πρόκειται λοιπόν για το πιο απομακρυσμένο εργαλείο ανακάλυψης που έχει αυτή τη στιγμή η ανθρωπότητα, καθώς συνεχίζει να στέλνει δεδομένα στη Γη. Πριν από μία εβδομάδα, ερευνητές της NASA έκαναν μια ενδιαφέρουσα δημοσίευση στο περιοδικό Nature Astronomy, στην οποία εξετάζουν μια σειρά δεδομένων που καταγράφηκαν από το σύστημα Plasma Wave του Voyager 1, στα οποία περιλαμβάνεται η ανίχνευση ενός χαμηλού, συνεχούς ήχου.
Εξετάζοντας τα δεδομένα που εδώ και καιρό έστελνε το σκάφος που
βρίσκεται σε απόσταση άνω των 14 δισεκατομμυρίων μιλίων (δηλαδή 22 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα), η Stella Koch Ocker, διδακτορική ερευνήτρια από το Πανεπιστήμιο Cornell, προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει αυτή τη μετάδοση ήχου: «Είναι ένα αχνό, επίμονο βουητό του διαστρικού αερίου. Είναι πολύ αχνό και μονότονο, επειδή βρίσκεται σε εύρος ζώνης στενής συχνότητας», εξηγεί η ίδια.Αυτό το ερευνητικό έργο επιτρέπει στους επιστήμονες να καταλάβουν πώς το μεσοαστρικό μέσο αλληλεπιδρά με τον ηλιακό άνεμο και πώς η προστατευτική φυσαλίδα της ηλιόσφαιρας του ηλιακού μας συστήματος διαμορφώνεται και τροποποιείται από το μεσοαστρικό περιβάλλον.
Η εκτόξευση του Voyager 1 έγινε τον Σεπτέμβριο του 1977, πέρασε τον πλανήτη Αφροδίτη το 1979 και στη συνέχεια τον Κρόνο στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Ταξιδεύοντας με περίπου 38.000 μίλια την ώρα, το Voyager 1 πέρασε την ηλιόπαυση – το όριο δηλαδή ανάμεσα στη μαγνητική επίδραση του Ήλιου και την αρχή του υπόλοιπου διαστήματος – τον Αύγουστο του 2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου