Ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου "έπεσα" τυχαία στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ, που είχε το αφιέρωμα: "100 χρόνια από τη γέννησή της".Έμαθα πράγματα και ιστορία που αγνοούσα και σκέφθηκα πόσο αδικούνται οι άνθρωποι και η προσφορά τους όταν βασιλεύει η συνωμοσία της σιωπής και η ανιστόρητη ζωή.
Την ώρα που χαράσσονται αυτές οι γραμμές ακούγονται τα πατριωτικά της τραγούδια και τα γεμάτα λυρισμό και αίσθημα τραγούδια με στιχουργό τον σύντροφό της Μ. Τραϊφόρο και μουσική του αγνοημένου Λ. Ραπίτη.
Μία τραγουδίστρια, που κατά τη διάρκεια της Κατοχής – Κάτω από την τριπλή λογοκρισία – συντηρούσε τον πατριωτισμό και την αντίσταση στη σκλαβωμένη Αθήνα και σ' όλη την Ελλάδα, που τότε τραγουδούσε τα υπέροχα τραγούδια της.
Ήταν τότε που το τραγούδι γινόταν υλική δύναμη (εγώ προσθέτω και ψυχική) –για να παραφράσω μία φράση του Μαρξ για τη θεωρία- και όπλο αντίστασης κατά του κατακτητή, όπως ήταν τα αντάρτικα τραγούδια της Κατοχής και όπως, μετά το 1960, έγιναν τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη κατά του κράτους του ζόφου.
Να, λοιπόν, τι έμαθα από την εκπομπή αυτή για τη μεγάλη Βέμπο, η οποία κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου θα ταχθεί με τον εθνικό στρατό και είναι αυτό που πλήρωσε ακριβά, αν και η Ιστορία τη δικαίωσε, αφού και η κομμουνιστική Αριστερά αναγνώρισε ότι αυτή της η επιλογή ήταν μεγάλο λάθος (βλ. το έργο μου: "Θύμα Διπλής Δολοφονίας – Γιάννης Παπαγαρυφάλλου. Ένας αγνοημένος αντιστασιακός δημοσιογράφος) – εκδ. "Ergo" 2000. Έμαθα, λοιπόν, ότι: Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, που εμψύχωνε με τα τραγούδια της τη σκλαβωμένη Αθήνα και όλους τους Έλληνες, της αφαιρέθηκε η άδεια ασκήσεως του επαγγέλματος και κλείστηκε φυλακή.
Φυγαδεύεται, με πολλές περιπέτειες στην Αίγυπτο, όπου τραγουδά και εμψυχώνει τους εκεί πολεμιστές. Διαθέτει είκοσι χιλιάδες λίρες υπέρ των πολεμικών αναγκών και παράλληλα τα έσοδα πολλών συναυλιών της στην Αίγυπτο και στην Αθήνα.
Μελαγχολεί κανείς με την ιστορική αδικία που κάνει ετούτη η Πατρίδα σε Έλληνες και Ελληνίδες του πατριωτικού μεγαλείου μιας Βέμπο. Κατά κανόνα τιμά και δοξάζει τραγουδιστάκια και ανθρωπάκια παντός "καλλιτεχνικού" είδους που θησαυρίζουν χωρίς να πληρώνουν φόρους και γίνονται νομάρχες, βουλευτές και υπουργοί!
Η Ελλάς των αθλίων, και των μετρίων αδίκησε την "τραγουδίστρια της Νίκης", της οποίας τραγούδια τραγουδούσε ο γράφων στην απομόνωση του κελιού της οδού Μπουμπουλίνας τον Σεπτέμβρη – Οκτώβρη του 1968.
Τραγουδούσα τη Βέμπο για να υπάρξω μέσα στο σκοτάδι και μετά από τόσα χρόνια ξανακούω τούτη την ώρα το: "Ας ερχόσουν για λίγο, μονάχα για ένα βράδυ, να γεμίσεις με φως το πηχτό μου σκοτάδι".
Βρισκόμουν στα έγκατα της Ασφάλειας και είχα απόλυτη ανάγκη από λίγο φως και από λίγη νοσταλγία την οποία έπαιρνα από τη Σοφία ενώ από το Μίκη έπαιρνα αισιοδοξία για τον αγώνα. "Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς" και "Εκείνοι μες τα σίδερα και τούτοι μες το χώμα".
Θύμησες μιας ζωής, στην οποία δίναμε, δίναμε, δίναμε τα πάντα, χωρίς να πάρουμε τίποτα, απολύτως τίποτα.
Άλλες εποχές. Άλλοι ιδεολόγοι.
Άλλοι άνθρωποι... που "πήραμε τη ζωή μας λάθος κι' αλλάξαμε ζωή".
Αθήνα, 18 Δεκεμβρίου 2010
Ο Πολίτης Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου