ΕΙΧΕ ΔΑΚΤΥΛΙΟ ΚΑΠΟΤΕ Η ΓΗ;

 

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ – ΠΡΙΦΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ - ΕΚΔΟΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ «ΑΣΤΡΟΚΑΝ»

 Μεγάλες καταστροφές που προήλθαν εξ’ ουρανού (μετεωρίτες ή κομήτες), οριοθετούν χρονικά την λήξη και την έναρξη κάθε γεωλογικής εποχής. Στο σχήμα δίνονται 5 πολύ μεγάλες κι άλλες τόσες μικρότερης σημασίας καταστροφές. Κατά τα τελευταία 10⁸  έτη, σημειώθηκαν τέσσερις.

Α) Περίπου πριν από 91.000.000 χρόνια, η οποία καταστροφή διαχωρίζει το «Ανώτερο Κρητιδικό»¹ από το «Κατώτερο Κρητιδικό». Κρητίς² σημαίνει κιμωλία. Πιθανότατα τότε κάποια καταστροφή αφάνισε σε μεγάλο βαθμό τα περισσότερα φυτικά όντα, τα οποία είναι αναγκαία για την απαραίτητη ατμοσφαιρική ανισορροπία (δηλ. ύπαρξη οξυγόνου), κι έτσι επανήλθε το CO². H θερμοκρασία ανέβηκε κατά πολύ (Φ/Θ), το ίδιο και η θαλάσσια στάθμη.

Β) Πριν από 65.000.000 χρόνια σώμα διαμέτρου ~12 Km, έπεσε στον κόλπο του Μεξικού, δημιουργώντας τον κρατήρα Chicxulub, διαμέτρου 180 Km. Τούτο έδωσε τέλος στην «Μεσοζωική Εποχή»³ (Era) κι έδωσε έναρξη στην «Καινοζωική»⁴. Συχνά συντομογραφικά καλείται «Κ/Τ event), καθότι διαχωρίζει το Κρητιδικό από το Τριτογενές.

Γ) Πριν από 33.700.000 χρόνια, συνέβη κάτι περίεργο, το οποίο αν και πολύ βραχύβιο (ίσως μόλις λίγους μήνες κράτησαν τα επακόλουθά του), ωστόσο τερμάτισε την «Ηώκαινο»⁵ μικροεποχή κι άρχισε την «Ολιγόκαινο)⁶. Για ένα δυσερμήνευτο λόγο ο χειμώνας στο βόρειο ημισφαίριο ήταν κατά 19⁰ C. ψυχρότερος. Αυτή η αλλαγή μάλιστα, έγινε πολύ απότομα και ήταν πολύ έκδηλη. Τούτο έχει γίνει αντιληπτό από τους γεωλόγους εδώ και πολλά χρόνια. Παραδόξως κάτι παρόμοιο δεν συνέβηκε τα καλοκαίρια, που μυστηριωδώς παρέμειναν ανεπηρέαστα. Πολλά είδη φυκιών θερμών υδάτων εξολοθρεύτηκαν και απομεινάρια τους κείνται ακριβώς σε εκείνα τα ωκεάνια στρώματα που έχουν βρεθεί και τηκτίτες⁷.

Ο John A. O’ Keefe,  επιστήμων του διαστήματος στο Κέντρο πτήσεως Goddard της N.A.S.A., εισηγήθηκε ότι, μια μικρή περίοδο κάπου 34 εκατομμύρια χρόνια πριν, η Γη είχε ένα δακτύλιο όπως ο Κρόνος. Αποτελείτο από υλικό το οποίο τινάχθηκε και τοποθετήθηκε σε τροχιά γύρω από τη Γη, ύστερα από μια βίαιη ηφαιστειακή έκρηξη στη Σελήνη, ή πιθανώς ένεκα συγκρούσεως ενός αστεροειδούς επάνω στην Σελήνη. Ο O’Keefe βασίζει την θεωρία του στο γεγονός ότι τα υαλώδη, κομβώδη βότσαλα γνωστά ως τηκτίτες, έχουν βρεθεί μόνο σε πολύ συγκεκριμένες περιοχές, οι οποίες βρίσκονται σε μιαν στενή «αυλακιά», η οποία εκτείνεται γύρω από την Γη. Οι τηκτίτες«Απόλλων». Κατά τον O’Okeefe τα σεληνιακά συντρίμματα που σχημάτισαν τον δακτύλιο πάνω από τον γήινο ισημερινό, απέκοβαν περίπου το 75% του ηλιακού φωτός που θα έπεφτε στο βόρειο ημισφαίριο που τότε τύχαινε να έχει χειμώνα. Ακολούθως τα σωματίδια του δακτυλίου παρήκμασαν, είτε λόγω της πιέσεως του ηλιακού ανέμου, είτε λόγω της σταδιακής τριβής τους με την εξώτερη γήινη ατμόσφαιρα. Τα περισσότερα κάηκαν σ’ αυτήν, αλλά ένα μικρό μέρος έφθασε μέχρι την επιφάνεια. Οι τηκτίτες έχουν υαλώδεις επιφάνειες και αεροδυναμικά σχήματα που τους προσδόθηκε από την διάπυρη πτήση τους. μοιάζουν πολύ ως προς την χημική τους σύσταση, με κάποια από τα πετρώματα που έφεραν οι αστροναύτες του

Η θεωρία του O’Keefe είναι μία από εκείνες που έχουν προταθεί από κάποιους επιστήμονες, οι οποίοι εκτυλίσσοντες τις μαρτυρίες των πετρωμάτων, έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι η μοίρα του κόσμου μας έχει κατ επανάληψη διαμορφωθεί από κοσμικές δυνάμεις και γεγονότα.

Δ) Κάποιο άλλο γεγονός κατά την διάρκεια της «Μειόκαινης» μικροεποχής. Πριν 11.000.000 χρόνια, είχε αποτέλεσμα η Γη να είναι μέχρι σήμερα σε φάση επαναλαμβανόμενων (ανά ~130.000 έτη) παγετώνων.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1) Η «Κρητιδική Περίοδος» είναι διαστημα του γεωλογικού χρόνου, στη διάρκεια του οποίου δημιουργήθηκαν τα πετρώματα. Αποτελεί την ένατη από τις έντεκα περιόδους που συνιστούν τη γεωλογική ιστορία του πλανήτη μας. Διαιρείται σε δύο βαθμίδες: Ανώτερο και κατώτερο Κρητιδικό. Οι βαθμίδες πήραν την ονομασία τους από τοποθεσίες με χαρακτηριστικές εμφανίσεις πετρωμάτων στη Γαλλία, την Ελβετία και στις Κάτω Χώρες.

2) Ενδιαφέρουσα ποικιλία ασβεστολίθου, η οποία απαντά ευρέως στη Βόρεια Ευρώπη και σε τμήματα των Νοτίων και Κεντρικών ΗΠΑ

3) Ο Μεσοζωικός Αιώνας αποτελεί διάστημα του γεωλογικού χρόνου στη διάρκεια του οποίου άρχισε η μετατόπιση των ηπείρων, δηλ. ο αποχωρισμός των ηπείρων από μια αρχέγονη χερσαία μάζα. Είναι ο δεύτερος από τους τρεις αιώνες που συνιστούν τη γεωλογική ιστορία του πλανήτη μας.

4) Ο Καινοζωικός Αιώνας αποτελεί διάστημα του γεωλογικού χρόνου στη διάρκεια του οποίου η Γη έλαβε τη σημερινή της μορφή και αντιστοιχεί στη «νέα ηλικία» των ζωντανών οργανισμών. Είναι ο νεότερος από τους τρείς Αιώνες που συνιστούν τη γεωλογική ιστορία του πλανήτη μας. Η χρονική του διάρκεια καταλαμβάνει τα τελευταία 65.000.000 χρόνια και διαιρείται στο Τριτογενές και στο Τεταρτογενές (τα τελευταία 2,5 εκατομμύρια χρόνια).

5) Μεγάλη παγκόσμια υποδιαίρεση της Τριτογενούς Περιόδου και των πετρωμάτων της. Η ονομασία Ηώκαινο προέρχεται από την ελληνική λέξη ηώς (αυγή) και αναφέρεται στην αυγή της σύγχρονης ζωής. Άρχισε πριν από 54.000.000 χρόνια και διήρκεσε περίπου 16.000.000 χρόνια. 

6) Μεγάλη παγκόσμια υποδιαίρεση της Τριτογενούς Περιόδου και των πετρωμάτων της. Άρχισε πριν από 38.000.000 χρόνια και διήρκεσε 12.000.000 χρόνια περίπου. Στην Δυτική Ευρώπη η αρχή του Ολιγοκαίνου σημειώνεται από επίκλυση της θάλασσας, η οποία συνδέεται με την εμφάνιση νέων μορφών Μαλακίων.

7) Ομάδες μικρών φυσικών υαλωδών σωμάτων αβέβαιης προέλευσης που απαντούν σε ορισμένες μόνο περιοχές της επιφανείας της Γης. Ο όρος αυτός προέρχεται από την ελληνική λέξη τηκτός (=επιδεκτικός τήξης)