Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΤΩΡΑ

 Του Ιωάννη Μαναίου

Νευρολόγου-Ψυχιάτρου

Υποστράτηγου ε.α

Η Ελλάδα ΤΟΤΕ του Φωτός, του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος και της Κοσμοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Η Ελλάδα ΤΩΡΑ της υπερχρεώσεως, των εκποιήσεων του πλούτου, της αναμενόμενης συρρικνώσεως των συνόρων της, του ραγιαδισμού και της διαφθοράς.

 ΤΟΤΕ που το ελληνικό πνεύμα φώτισε τον κόσμο και θεμελίωσε τον δυτικό πολιτισμό στις επιστήμες, τα γράμματα και τις τέχνες.

ΤΟΤΕ που η κατάκτηση των ιδανικών ήταν ύψιστο χρέος και η τιμή ύψιστο αγαθό.

ΤΟΤΕ που η αρετή ήταν στυλοβάτης της γνώσεως (επιστήμη χωριζόμενη αρετής πανουργία φαίνεται).

ΤΟΤΕ που η παιδεία ήταν διαμορφωτής χαρακτήρων και Μαραθώνιος μαθήσεως. (Γηράσκω αεί διδασκόμενος).

ΤΟΤΕ που το Ολυμπιακό Ιδεώδες επέβαλλε εκεχειρίες και ηρκείτο στον κλάδο ελιάς.

ΤΟΤΕ που ο Αινείας φορτώθηκε στις πλάτες του να σώσει το γέρο πατέρα του στην καταστροφή της Τροίας, ως το πολυτιμότερο στη ζωή του.

ΤΟΤΕ που οι πολίτες ήταν άνδρες ελεύθεροι, τολμώντες και γιγνώσκοντες τα δέοντα (κατά τον Θουκυδίδη).

ΤΟΤΕ που ο Λεωνίδας αντέταξε στον Ξέρξη στις Θερμοπύλες το «Μολών Λαβέ» και οι Αθηναίοι στον Μαραθώνα «Ελλήνων προμαχούντες … χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν».

ΤΟΤΕ που ο Σωκράτης απεδέχετο την θανατική καταδίκη υπακούοντας στους νόμους (τι γαρ ουν αν είπουν οι νόμοι, Ω Κρίτων) και στην Πνύκα ακουγόταν το «Τις αγορεύειν βούλεται» της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.

ΤΟΤΕ που ο Θεάνθρωπος έδωσε λύτρωση στην ανθρωπότητα και καινούργιο νόημα στη ζωή.

ΤΟΤΕ που ο Κλήρος ήταν μπροστάρης στους αγώνες και τις θυσίες και ακούραστος δάσκαλος στο «Κρυφό Σχολείο».

ΤΟΤΕ που οι αξιωματικοί ζούσαν με αξιοπρέπεια και τιμή στη «λάμπουσα πενία» και πίστευαν με πάθος στο «Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης» και στο «Ο τολμών νικά».

ΤΟΤΕ που οι ήρωες πολεμούσαν σαν Έλληνες, τότε που η «μικρή Ελλάς» έδωσε το παράδειγμα αγώνος και τις πρώτες νίκες του ελεύθερου κόσμου εναντίον των απάνθρωπων ολοκληρωτισμών (φασισμού, ναζισμού, κομμουνισμού), του 20^ου αιώνα.

ΤΩΡΑ που τα χρόνια πέρασαν, οι εποχές άλλαξαν, ο υλισμός κυριάρχησε, η τεχνολογία εκτοξεύθηκε στα ύψη και το χρήμα θεοποιήθηκε, οι αξίες ξεχάστηκαν, οι αγώνες λοιδορήθηκαν και η πλάνη σκέπασε σαν κουρνιαχτός τα μυαλά και ποδηγέτησε τις ψυχές των ανθρώπων.

ΤΩΡΑ που ο πόλεμος υπό τη σκιά πυρηνικού τρόμου άλλαξε το συμβατικό οπλοστάσιο και υιοθέτησε αθόρυβα τον οικονομικό- ψυχολογικό ανταγωνισμό, που με εργαλεία την πείνα και τη διαφθορά προσπαθεί να καθυποτάξει σε καταναλωτικό υποζύγιο τον άνθρωπο και να μετατρέψει σε απρόσωπες, αδιάφορες, πεσιμιστικές (απαισιόδοξες) μάζες τις κοινωνίες.

ΤΩΡΑ που η απόκτηση, θεμιτά ή αθέμιτα, των υλικών αγαθών και η απόλαυση αυτών (στη λογική του Άφρονος πλουσίου της Βίβλου) είναι ο επιδιωκόμενος στόχος των φιλοδοξιών και δραστηριοτήτων του μαζανθρώπου.

ΤΩΡΑ που η Δημοκρατία μετουσιώθηκε (με εργαλεία την ασυδοσία, την αλαζονεία, τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά), σε ιδιόμορφο καθεστώς (συμφερόντων και παθών) αδίστακτων και ημιμαθών ομάδων που καταδυναστεύουν το κοινωνικό σύνολο και χλευάζουν και ποδοπατούν τους θεσμούς.  

ΤΩΡΑ που οι «πολίτες» με την προτροπή των διαφημίσεων γίνονται απερίσκεπτοι καταναλωτές και αλύτρωτοι οικονομικοί σκλάβοι (με δάνεια και πλειστηριασμούς) προεξοφλούντες στο δικό τους παρόν, το μέλλον των παιδιών τους.

ΤΩΡΑ που οι αθλητές τρέχουν, ψυχοσωματικά ντοπαρισμένοι, ν’ αποκτήσουν «χρυσό» και αργύρια στις αγοραπωλησίες μεταγραφών και στημένων αγώνων.

ΤΩΡΑ που οι αξιωματικοί εγκλωβισμένοι σ’ ένα οικονομικό – κοινωνικό «Δάσος του Κατίν» (όπου στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εξοντώθηκαν οι Πολωνοί αξιωματικοί), προσπαθούν να επιβιώσουν εγκαταλείποντες σταδιοδρομίες και ιδανικά, ριπτόμενοι στο πέλαγος της βιοπάλης ή προσαρμόζονται σε δημοσιοϋπαλληλικές συνδικαλιστικές διεκδικήσεις για σύνταξη, περίθαλψη και κοινωνικές παροχές.

ΤΩΡΑ που η παιδεία βρίσκεται σε δίλημμα για τον ηθικοπλαστικό ρόλο της στην αγωγή και τη διάπλαση χαρακτήρων στη νεολαία και έχει καταστεί φορέας ήσσονος προσπάθειας στη δημιουργική γνώση, προτρέποντας αντιθέτως στην αποστήθιση προκατασκευασμένων γνώσεων ενός πτυχίου, οχήματος διεκδικήσεων, παρ’ αξίαν κοινωνικών πελατειακών ανταμοιβών από την Εξουσία.

ΤΩΡΑ που η πρόοδος της τεχνολογίας υποδουλώνει στο ζυγό της επίπονης και εξαντλητικής εργασίας, αντί ν’ απελευθερώνει τον άνθρωπο.

ΤΩΡΑ που ο Κλήρος «μπαίνει σ’ αυτού του είδους το παιχνίδι …»

Στα τρίσβαθα όμως της ομαδικής ψυχής η Ελπίδα και η Πίστη είναι ισχυρές, και προσδοκούμε ότι στην προαιώνια πάλη του κακού και του καλού, παρά τις πρόσκαιρες θριαμβολογίες του διαβόλου, ο Θεός θα βάλει το χέρι του και ο Ηρακλής θα μπει στους στάβλους του Αυγείου, ο Οδυσσέας θα επιστρέψει στα ανάκτορα της Ιθάκης και ο Υιός του Θεού θα κατέβει από τους Ουρανούς με το φραγγέλιο στο χέρι, στην αυλή του Ναού, να εκδιώξει τους βέβηλους, να κρίνει ζώντες και νεκρούς και να εγκαταστήσει στη Γη τη βασιλεία Του που δεν θα έχει τέλος.