Ιωάννινα-πετρέλαιο: Στα… νύχια κλασικών κερδοσκόπων;

Σε αδικαιολόγητες πλέον καθυστερήσεις οι οποίες μπορεί και να μας στοιχήσουν δισεκατομμύρια φαίνεται να οδηγείται το πρόγραμμα έρευνας υδρογονανθράκων στην Ελλάδα. Εδώ και αρκετό καιρό το «defence-point.gr» αναφέρεται στην πιθανότητα η χώρα μας να χάσει το τρένο της ανάπτυξης σε έναν τομέα ο οποίος θα της έδινε το απαραίτητο ρευστό, χρόνο και υποδομή ώστε να μπορέσει βγει από τη μέγκενη της κρίσης και της ύφεσης.

Τους λόγους που μας έχουν οδηγήσει αν αντιμετωπίζουμε τον συγκεκριμένο κίνδυνο, τους έχουμε αναλύσει σε αναρτήσεις στο παρελθόν (βλ. ενδεικτικά http://www.defence-point.gr/news/?p=91752). Ενώ λοιπόν συμβαίνει η κοσμογονία στον τομέα του φυσικού αερίου σε παγκόσμιο επίπεδο και η χώρα παραπαίει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, κάποιοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να παίξουν… «κατενάτσιο» σε κάθε προσπάθεια η οποία θα μας βοηθούσε να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο, που μετριέται δυστυχώς σε δεκαετίες.

Σύμφωνα λοιπόν με πληροφορίες, τουλάχιστον στην περίπτωση των κοιτασμάτων στα Ιωάννινα, δεν φαίνεται να εκμεταλλευόμαστε την υπάρχουσα υποδομή και τα στοιχεία και γυρνάμε ξανά από την αρχή, με αποτέλεσμα να χαθούν τουλάχιστον τρία με τέσσερα έτη μέχρι να μπορέσει η χώρα να προχωρήσει στην αξιοποίηση.

Ειδικοί του χώρου ενημερώνουν, ότι «το 2013 η Προκήρυξη που καταρτίστηκε από το ΥΠΕΚΑ δεν ζήτησε – ως όφειλε – από τους υποψήφιους Αναδόχους να εισέλθουν αμέσως τον πρώτο χρόνο στην υπάρχουσα γεώτρηση ‘Δήμητρα-Ι’ ώστε να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη κοιτάσματος Υδρογονανθράκων». Αντίθετα, η Σύμβαση που ετοιμάστηκε, «επιτρέπει στον Ανάδοχο τα πρώτα δύο χρόνια να μην επενδύσει σχεδόν τίποτα το αξιόλογο, παρά μόνο κάποιες περιορισμένες γεωφυσικές καταγραφές και μελέτες! Η Γεώτρηση τοποθετείται στη Σύμβαση πολύ αργότερα στη δεύτερη διετία δηλαδή μετά από τρία ή τέσσερα χρόνια» .

Δηλαδή, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η γεώτρηση, άρα και το βασικό μέρος της επένδυσης, θα πραγματοποιηθεί μετά από τρία τουλάχιστον χρόνια. Πού το περίεργο θα ρωτούσε κανείς, αφού μία τέτοια επένδυση είναι χρονοβόρα. Και όλα αυτά, όταν σύμφωνα με ειδικούς του χώρου, στο κοίτασμα «Δήμητρα-Ι» υπάρχει εντοπισμένο… από το 2001, κοίτασμα της τάξεως των 80 εκατομμυρίων βαρελιών!

Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, «το 2006, ο πρώην Γενικός Διευθυντής της Enterprise Oil (η εταιρεία που εντόπισε το 2001 μέσω γεώτρησης το κοίτασμα), Ιβάν Ιτσένκο, υπέβαλλε γραπτή αίτηση στα Ελληνικά Πετρέλαια για να παραχωρηθεί εκ νέου στην εταιρεία του η περιοχή των Ιωαννίνων. Στην αίτηση αυτή αναφέρεται, ότι η αιτούσα εταιρεία είναι διατεθειμένη εντός εξαμήνου να ξαναμπεί στην υπάρχουσα γεώτρηση ‘Δήμητρα-Ι’ που έφτασε τα 4.500 μέτρα βάθος και έτσι να φτάσει αμέσως στον στόχο κοιτάσματος που βρίσκεται στα 5.000 μέτρα, μέσα στον πρώτο χρόνο της πρώτης ερευνητικής περιόδου της παραχώρησης».

Με λίγα λόγια, είναι προφανές, ότι η κυβέρνηση το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κάνει για να εκμεταλλευτεί τα συγκεκριμένα κοιτάσματα, θα ήταν να εξασφαλίσει ότι όποιος αναλάβει τη συγκεκριμένη περιοχή θα έπρεπε να εισέλθει αμέσως από το πρώτο έτος στην υπάρχουσα γεώτρηση και να τρυπήσει… 500 ακόμα μέτρα (από τα 4.500 που είναι ήδη εκεί), έτσι ώστε να επιβεβαιώσει άμεσα την ύπαρξη κοιτάσματος υδρογονανθράκων!

Το ερώτημα που προκύπτει φυσικά στον καθένα είναι γιατί να μην υπάρξει η συγκεκριμένη πρόβλεψη και να αρχίζουμε για ακόμα μία φορά από την αρχή χάνοντας πολύτιμο χρόνο σε μία κούρσα της οποίας γνωρίζουμε τα χαρακτηριστικά και τις απαιτήσεις.

Η απάντηση από τους ειδικούς επιστήμονες και τεχνοκράτες είναι η εξής: Η δαπάνη μίας γεώτρησης «θα μπορούσε να ξεπεράσει τα 20 εκατομμύρια δολάρια», ποσό το οποίο δεν μπορούν όλοι να «διαχειριστούν». Έτσι, οι συμβάσεις, όπως έχουν καταρτιστεί (τόσο αυτή των Ιωαννίνων όσο και του Πατραϊκού και του Κατάκολου) «δίνουν στους Αναδόχους το δικαίωμα να μπορούν να πουλήσουν τα ποσοστά τους, να καρπωθούν υπεραξία και τέλος εάν το επιθυμούν, να σηκωθούν να φύγουν από την πρώτη ερευνητική περίοδο εργασιών, φορτώνοντας έτσι το υπολειπόμενο πρόγραμμα επένδυσης σε επόμενο, πιθανότατα πιο εύρωστο οικονομικά ανάδοχο».

Η άποψη των εμπειρογνωμόνων είναι ότι «η Σύμβαση θα έπρεπε να προβλέπει υποχρέωση επένδυσης, μη μεταβίβαση ποσοστών σε τρίτες εταιρείες επί 3 χρόνια, αποτρέποντας έτσι την κερδοσκοπία και αυτό μέχρι την ανακάλυψη σχετικού κοιτάσματος στην παραχώρηση».

Τέλος, για να υπάρχει και ο συνήθης μανδύας νομιμότητας, ζητείται όλα αυτά να επικυρωθούν από τη Βουλή, ενώ μέχρι σήμερα τέτοιου είδους συμβάσεις υπογράφονταν μόνο από τον αρμόδιο υπουργό. Πρόκειται να ζητηθεί οι συμβάσεις να μπουν σε έναν κυκεώνα ανειδίκευτων και σίγουρα ευθυνόφοβων – και όχι άδικα – πλέον βουλευτών, οι οποίοι φοβούμενοι τον χαρακτηρισμό ως «υποστηριχτών επιχειρηματικών συμφερόντων» ή «πλασιέ εταιριών» κ.λπ.

Εν ολίγοις, θα κάνουν άλλα δέκα χρόνια για να επικυρώσουν μία σύμβαση η οποία ούτως ή αλλιώς εμπεριέχει το σπέρμα της «καθυστέρησης». Κλασική τακτική για να βραχυκυκλώσεις ό,τι έχεις λόγους να μη θέλεις να προωθήσεις.

Να αναφέρουμε τέλος ότι συμβάσεις του τύπου αυτού στην Ευρώπη (για την οποία όλοι κόπτονται) υπογράφονται από ειδικούς και σίγουρα δεν αποτελούν πεδίο για μικροπολιτικές στρατηγικές και ρητορικές φτηνού εντυπωσιασμού με το να ρίχνονται στην κονίστρα της πολιτικής αντιπαράθεσης.

Με αυτά και αυτά φυσικά τα χρόνια θα περάσουν, το… «πουλάκι» θα έχει πετάξει και όταν έρθει η ώρα να αξιοποιήσουμε τα πραγματικά τεράστια κοιτάσματα νότια της Κρήτης και στην Ανατολική Μεσόγειο, να είναι πλέον αργά. Και τότε μάλλον θα κάνουμε… εξεταστική επιτροπή για να δούμε τι μας έφταιξε, ενώ κάποιοι θα ανοίγουν σαμπάνιες.

 

defence-point