Τι συμβαίνει με την ΑΟΖ;

Δεν είναι περίεργο, που το όλο ζήτημα με την ΑΟΖ έχει πάψει να γίνεται θέμα στα δελτία ειδήσεων, ούτε στα τελευταία θέματα, λίγο πριν από τον καιρό; Πριν από μερικούς μήνες όμως ήταν όχι μόνον πρώτο θέμα, αλλά και αποκλειστικό σε μονοθεματικό δελτίο. Δεν είναι επίσης, περίεργο που ....δεν προστίθεται μαζί με τις άλλες ενέσεις αισιοδοξίας με τις οποίες μας τροφοδοτεί η κυβέρνηση;

Σ’ αυτήν την στήλη έχω γράψει επανειλημμένως, πως δεν συμμερίζομαι τα θετικά μηνύματα που εκπέμπονται για τον «πλούτο» που αναμένει την Ελλάδα λόγω ύπαρξης ενεργειακών αποθεμάτων. Και τούτο διότι, όλες οι χώρες -πλην εμιράτων και Νορβηγίας, ακόμη- παρά την ύπαρξη του μαύρου χρυσού στην επικράτειά τους έχουν δυσεπίλυτα προβλήματα, είτε οικονομικά είτε διασπαστικά της επικρατειάς τους.

Αυτή η εκτίμηση ενισχύεται και από το γεγονός, πως αιφνιδίως (;) κατά την τελευταία τριετία όλες οι χώρες της Μεσογείου έπαψαν να είναι αυτό που ήσαν. Οι βορειοαφρικανικές σπαράσσονται από αιματηρές συγκρούσεις στο εσωτερικό τους, τεμαχιζόμενες σε δύο ή τρία κράτη, οι δε νοτιοευρωπαϊκές έχουν καταστεί αδύναμες λόγω οικονομικής κρίσης. Τόσες συμπτώσεις μαζί, μπορεί να είναι συμπτώσεις;

Αυτή η αδυναμία των κρατών της Μεσογείου, δεν τα επιτρέπει να διεκδικήσουν το δίκαιό τους. Και είναι φυσικό οι ισχυροί να επιβάλουν τις απόψεις τους, σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Αλλά, όσον αφορά την Ελλάδα, δεν είναι γνωστό ακόμη με ποιο τρόπο θα το διεκδικήσει, παρόλο που καθίσταται φανερό, πως μάλλον θα επικρατήσει η γνώμη του κ. Ροζάκη, του ΕΛΙΑΜΕΠ, παρά την αντίθετη γνώμη που έχουν εκφράσει οι περισσότεροι των ειδικών επί του θέματος.

Ο κ. Ροζάκης υποστηρίζει πως για να ανακηρυχθεί και οριοθετηθεί η ελληνική ΑΟΖ, επιβάλλεται πρώτα να συμφωνήσουμε με τις όμορες χώρες. Δηλαδή με την Τουρκία, η οποία επηρεάζει τις αποφάσεις τόσο της Αλβανίας, όσο και της Λιβύης. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας συμφωνίας, αν υπάρξει, είναι από τώρα γνωστό. Το τίμημα που πρέπει να καταβάλλουμε στην γείτονα είναι πολύ υψηλό, και πολύ δύσκολα θα το αποδεχθεί ο ελληνικός λαός, όταν μάλιστα η κυβέρνηση μάς έχει διαβεβαιώσει πως το Καστελόριζο έχει ΑΟΖ, και άρα η ελληνική ενώνεται με την ΑΟΖ της Κύπρου. Μόνον που η μεν Τουρκία δεν το δέχεται, η δε Ελλάδα δεν είναι σε θέση να επιβάλει την άποψή της.

Κι εδώ είναι και η αδυναμία της αντίθετης άποψης. Να οριοθετηθεί η ΑΟΖ, αφού έχουμε το Δίκαιο της Θάλασσας με το μέρος μας, και όποια χώρα την αμφισβητήσει να προβεί εκείνη στις δέουσες ενέργειες. Τι θα συμβεί, αν η Τουρκία δεν προσφύγει σε διεθνή δικαστήρια -που είναι υπερβέβαιο- και κινηθεί δυναμικά; Ποιος θα αποφασίσει μια πολεμική σύγκρουση;

Η δε έκκληση του κ. Α. Σαμαρά προς την Γερμανία, να μας «προστατεύσει», δηλώνοντας πως η η ελληνική ΑΟΖ είναι και ευρωπαϊκή, μάλλον ήταν ανεπιτυχές επικοινωνιακό τέχνασμα, επειδή αφενός η Γερμανία δεν έχει ανόητους πολιτικούς ώστε να συγκρουσθούν με την Τουρκία για χάρη μας, και αφετέρου ποιο θα είναι το επί πλέον όφελος της Γερμανίας, αν προμηθευθεί την ενέργεια από εμάς και όχι από τους Τούρκους;

Την σιωπή της κυβέρνησης -αλλά και της αντιπολίτευσης- για το θέμα της ΑΟΖ, θα μπορούσα να την δικαιολογήσω, αν γίνονται μυστικές συνομιλίες επί του θέματος. Και αν οι παραχωρήσεις θα είναι όσο το δυνατόν μικρότερες, επειδή χωρίς παραχωρήσεις καμιά συνομιλία δεν προχωρεί, κι ας γέμισε με αισιοδοξία τον λαό η κυβέρνηση.

Σημειώνω την ύπαρξη μιας πληροφορίας που μετέφερε ο κ. Μ. Κοττάκης στο περιοδικό Crash, ότι η κυβέρνηση επέλεξε την παραπομπή της διαφοράς μας για υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ με την Τουρκία σε ad hoc διαιτητικό δικαστήριο που θα συσταθεί στην έδρα του Δικαστηρίου της Θάλασσας, στο Αμβούργο. Πάμε πρώτοι δηλαδή στο δικαστήριο, πριν από κάθε άλλη ενέργεια, ευελπιστούντες ότι η απόφαση θα είναι ευνοϊκή για μας, εάν μάλιστα συμφωνήσουμε με τους Αιγυπτίους (που όπως έγραψα προ καιρού, διεκδικούν κι αυτοί τμήμα από την δική μας ΑΟΖ).

Αυτή η «τρίτη λύση» φαίνεται η καλύτερη. Δίνει πάντως στην κυβέρνηση το άλλοθι, σε περίπτωση αποτυχίας, να ισχυρισθεί ότι αφού έτσι αποφάσισε το δικαστήριο, εμείς τι άλλο να κάνουμε;

Ο Μακεδών

http://www.voria.gr/i