Η γοητεία της Μπουρδολογίας

Γράφει ο
Νίκος Γιαννιός

Αν παραδέχομαι σε κάτι την Αριστερά, είναι εκείνη η καταπληκτική ικανότητα των μελών της να χρησιμοποιούν την γλώσσα απολαυστικά και αποτελεσματικά σε τέτοιο βαθμό που οποιαδήποτε μπούρδα εμφανίζεται ελκυστική και ενδιαφέρουσα.
Δες για παράδειγμα τα πρόσφατα συνθήματα με τα οποία προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη. Μπούρδες που εκφέρονται ως λεκτικά εφευρήματα και λογοπαίγνια, με τα οποία προσπαθούν να απομακρύνουν την σκέψη των Πολιτών από τα θέματα επάνω στα οποία θα έπρεπε να εστιάσουν τον προβληματισμό τους ώστε να τους να οδηγήσουν σε ιδεολογικές παγίδες με αδιέξοδους και ανέξοδους συνειρμούς.
«Όχι πια στο παλιό. Ναι στο νέο» που είμαστε εννοείται εμείς, φωνάζουν κάποια ζόμπι, μεταξύ των οποίων και μια  μεστωμένη
κυρία, υποφέρουσα από ακατάσχετη φλυαρία, η οποία μάλιστα, στο πολύ πρόσφατο παρελθόν υπήρξε και υπουργός του χειρότερου ΠΑΣΟΚ που είδαμε στα τελευταία 35 χρόνια. Εκείνου ντε, του Γιωργάκη. Και πέφτουν όλοι στην παγίδα και προσπαθούν να πείσουν ότι το «Νέο» είναι αυτοί και το «Παλιό» είναι οι άλλοι, κι ας λέει ο στίχος του ποιητή ότι ο νέος είναι ωραίος αλλά ο παλιός είναι αλλιώς. Τώρα τι νέο μπορεί να αποτελούν εκείνα τα απολιθώματα της αριστεράς που έχουν στο εικονοστάσι του σπιτιού τους τον Λένιν και τον Βελουχιώτη, μην με ρωτήσετε, δεν ξέρω να σας πω. Αρκεσθείτε στην Ελληνική ρήση: Εδώ είσαι ότι δηλώσεις.
Ναι στους νέους λοιπόν, τόπο στα νιάτα, αλλά. Εκεί υπάρχει ένα αλλά που λέει ότι όταν πρόκειται να διαλέξουμε οδηγό αυτοκινήτου, καπετάνιο καραβιού ή κυβερνήτη αεροπλάνου προτιμάμε κάποιον έμπειρο, παλιό δηλαδή, που το έχει ξανακάνει και ξέρει και όχι ένα παιδαρέλι που νομίζει ότι ξέρει, μέχρι να μας ρίξει στα βράχια. Έτσι δεν την πατήσαμε και με το κοπέλι που του δώσαμε το Κράτος να παίξει, μόνο και μόνο επειδή μας έπεισε ότι ξέρει και ότι έχει τις λύσεις για όλα τα προβλήματά μας, έτοιμες στο τσεπάκι του; Και μαντζούνια μας έταξε και γλειφιτζούρια υποσχέθηκε, ακόμα και μαλί της γριάς θα μας τάιζε και έτσι πήρε την εξουσία αλλά δεν ήξερε μετά τι να την κάνει. Γι αυτό μας κάνει τώρα εκλογές. Τι νομίζετε. Η αντιπολίτευση μπορεί να μην έχει καλό μισθό αλλά έχει την γλύκα της ανευθυνότητας. Μπορείς να λες ότι μπούρδα γουστάρεις, να σε χειροκροτούνε και συ να καμαρώνεις σαν του Γύφτου το σκερπάνι, που είσαι νέος, που είσαι ωραίος και τα λες και καλά και αρέσεις και στους κάφρους τους εδώδιμους, που χειροκροτάνε και κουνούν με σοβαροφάνεια και επιδοκιμασία το κεφάλι τους «αχ τι ωραία που τα λέει το παλληκαράκι καλέ».
Αμέ το άλλο, εκείνο  το εμφυλιοπολεμικό « Όχι ξανά στην Δεξιά»  που το ακούσαμε κι αυτό να το εκστομίζει από το χαζοκούτι νοήμων νέος που δεν είχε γεννηθεί όταν ένας άλλος γνωστός λαοπλάνος φώναζε από τα μπαλκόνια «Ποτέ πια στην Δεξιά» και σε παραλλαγή «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» και υποσχόταν να κλείσει τις Αμερικανικές βάσεις και να μας βγάλει από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ. Τα θυμόσαστε αυτά; Και οι βάσεις εδώ είναι ακόμη και στην ΕΟΚ και στο ΝΑΤΟ ακόμη μέσα είμαστε. Ναι αλλά χρωστάμε τα άντερά μας, γιατί εκείνες οι αλλοπρόσαλλες πολιτικές κοστίσανε. Μαζί τα φάγαμε είπε πρόσφατα ο Χοντρός και το έγραψε και σε ένα ωραίο βιβλίο. Ναι ρε χοντρέ, μαζί τα φάγατε, νομενκλατούρα και ψηφοφόροι. Οι πρώτοι τον αγλέορα οι δεύτεροι ψιχία.  Τον λογαριασμό όμως τώρα τον πληρώνουν και οι νηστικοί.
Άντε παιδιά πάμε πάλι πίσω στην αντιπολίτευση να φωνάζουμε ότι θέλουμε. Να κάνουμε διαδηλώσεις να τις ευχαριστιόμαστε. Να πετάμε καμιά μολότοφ, για να αισθανόμαστε μπουρλοτιέρηδες. Να καίμε την Αθήνα και τις άλλες πόλεις της πατρίδας, έτσι για την πλάκα μας, σαν τον Νέρωνα.  Άντε να κάνουμε και κανένα δημοκρατικό πλιάτσικο από τις βιτρίνες των καταστημάτων, για να οικονομήσουμε κανένα μπουφανάκι μοδάτο. Είδατε τι πάθαμε με τον Βαρουφάκη, την Ζωή και τον Λαφαζάνη. Δεν είμαστε εμείς για τέτοια. Από την άλλη μεριά είμαστε όλοι μαζί και αποτελούμε δύναμη.
Να το δείτε. Τις εκλογές θα τις χάσουν και την Αθήνα θα την κάψουν πάλι.